سرخ‌پوست در اجرا فیلم قدرتمندی است. اندازه نما‌ها و حرکت دوربین، چیدمان و رنگ تصاویر حتی زوم‌ها و زوم‌بک‌ها مخاطب را به سینما نزدیک می‌کند.

فیلم سینمایی به دنیا آمدن به کارگردانی محسن عبدالوهاب و با بازی هدایت هاشمی و الهام کردا این روزها در سینماهای سراسر کشور روی پرده رفته است.

اتفاقی که از همان لحظات ابتدایی فیلم مخاطب را با خود درگیر می‌کند، نوع نگاه اثر به سوژه اصلی خود یعنی اعتیاد است.

بازی های درخشان بازیگران این فیلم را نمی توان نادیده گرفت. روستایی برای تک تک سکانس ها و پلان های فیلم زحمت کشیده و ثمره آن دریافت سیمرغ بهترین فیلم از نگاه تماشاگران است.

این فیلم برنده جایزه گلدن گلوب بهترین فیلم موزیکال یا کمدی شده و از سوی انستیتوی فیلم آمریکا، یکی از 10 فیلم برتر سال لقب گرفت.

باوجود نكات مثبت فنی و ساختاری فیلم، برخی معتقدند روستایی چرا در این دو فیلم فقط از مرگ و سیاهی و تلخی گفته و كمتر كورسوی امیدی در جامعه ایرانی دیده است؟

سعید مستغاثی کارشناس و منتقد سینمایی درباره فیلم «متری شیش و نیم» می‌گوید: «اگر از ۲۰ دقیقه اول فیلم «متری شیش و نیم» و نیم ساعت آخر آن صرف‌نظر شود، فیلم استاندارد و بسیار خوبی است.»

فرزاد خیلی تلاش می کند نشان دهد به فکر خانواده اش است و دوست دارد خودش را در دید دیگران به عنوان فردی باهوش و زرنگ نشان دهد اما انتخاب هایش خلاف این موضوع را نشان می دهد.

این فیلم جایزه بهترین کارگردانی جشنواره کن را برد. «جنگ سرد» بعدها در جوایز فیلم اروپایی که در حکم اسکار سینمای اروپاست، حسابی موفق بود و برنده پنج جایزه از جمله جوایز بهترین فیلم نامه، کارگردانی و بهترین فیلم شد.

اگر تصادف اتومبیل را با چیزی که معلوم نیست چیست ( انسان بوده یا حیوان) به‌عنوان عنصر مرکزی و محرک قصه قرار دهیم از آن‌سو شانس و اقبال برای برنده شدن در یک شرط‌بندی فوتبالی را هم داریم که بخش مهمی از کشمکش‌ها و هیجان قصه نیز برآمده از آن است.

ضربه‌فنی نه‌فقط سعی کرده است به دنیای نوجوانان راه یابد که تلاش کرده تا نسبت خانواده‌ها و فرزندان نوجوانشان را هم به کانون درام بکشاند و نگاهی یک‌سویه و تک‌بعدی به سوژه نداشته باشد.

فیلم به لحاظ سبك و شیوه روایی از همان الگوی رایج سینمای اصغر فرهادی پیروی می کند و راستش از این جنبه نمی توانم آن را اثری نوگرا یا مبتکرانه برشمرم، اما بارها گفته ام اگر فیلمی بتواند حتی در این قالب و چارچوب تکرار شود، راهش را به درستی برود و از قواعد و اسلوب های این گونه پرتکرار به درستی تبعیت کند می توان آن را اثری موفق به شمار آورد.

«آشغال‌های دوست‌داشتنی» بی‌تردید شاهکار نیست. مثل «عصبانی نیستم»، «خانه ‏پدری»، «سنتوری» و بی‌شمار فیلم‌هایی که در تمام سال‌های اخیر زیر تیغ سانسور رفته‌اند. ‏ادعای شاهکار بودن هم ندارد.

«آشغال‌های دوست‌داشتنی» بیش از آن‌که فیلمی سیاسی یا طرفدارانه از حزب یا جناح خاصی باشد، فیلمی است در ستایش زنانگی یا بهتر است بگوییم مادرانگی؛ و نه البته آن نوع نگاه مادرانه که در همه این سال‌ها نمونه‌اش را در سریال‌های آبکی تلویزیون یا بعضی فیلم‌ها با داعیه نگاه خاص به موضوع زنان دیده‌ایم

آن‌هایی که احمدرضا معتمدی را می‌شناسند از دغدغه‌های فلسفی او به‌ویژه در عالم نظر و نظریه‌پردازی آگاه‌اند. فیلم «سوءتفاهم» حاصل بصری و سینمایی این دغدغه است.

داستان از یک مهمانی شروع می‌شود که لیدا (با بازی پریناز ایزدیار) به همراه همسرش (با بازی امیر جدیدی) به آن دعوت شده‌اند.

مریلا زارعی، کامبیز دیرباز، اکبر عبدی، پژمان جمشیدی بازیگران اصلی «سوء تفاهم» هستند.

«شبی که ماه کامل شد» اثر نرگس آبیار بر اساس یک ماجرای واقعی ساخته شده است؛ روایت آشنایی و ازدواج عبدالحمید ریگی (با بازی هوتن شکیبا) برادر عبدالمالک ریگی (با بازی آرمین رحیمیان) سرکرده‌ گروه تکفیری جندالله با دختری جنوب شهری به نام فائزه منصوریان (با بازی الناز شاکردوست)

نیمه ابتدایی قصه نیمه موفق فیلم سعید روستایی است. بهترین پلیس تاریخ سینمای ایران در نیمه ابتدایی متری شش و نیم خلق شده و متاسفانه در پایان همین نیمه به دست کارگردان ذبح می شود

در روزگاری که کمتر نمای باز در سینمای ایران می‌بینیم، جاویدی ‌با لانگ‌شات‌های خود و بعضاً تلفیق نامحسوس آن با جلوه‌های ویژه بصری، تماشاچی را سر ذوق می‌آورد