استقلال در حسرت ستارگان بزرگ

دوات آنلاین-چهره تازه استقلال، یک چهره نونوار است. شمایلی از نوظهورهایی که تا به امروز کمتر نامی از آنها به گوش رسیده و برای مخاطب و حتی خاص شاید ناآشنا باشند.

 به این اسامی دقت کنید: سجاد آقایی، عارف غلامی، آرش رضاوند و مسعود ریگی؛ نام‌هایی که تا به امروز کمتر آنها را دیده‌ایم و شناخته‌ایم. به این نام‌ها حتی می‌توان علی دشتی هافبک معترض و کنار گذاشته شده آبی‌ها را هم اضافه کرد.

استقلال در مسیر جدیدش آرام آرام از ستاره‌های بزرگ و دانه درشت تهی می‌شود و رو به جوانانی می‌آورد که علی‌رغم توانایی‌های‌شان چهره جذاب و رسانه‌ای ندارند و یک پروژه تبلیغاتی محسوب نمی‌شوند.

این نام‌ها را مقایسه کنید با اسامی بزرگی که حتی نام‌شان برای ترند شدن کفایت می‌کرد؛ فارغ از اینکه چه کیفیتی دارند و چه عملکردی را ارائه می‌دهند و چه اتفاقی پیرامون آنها رخ داده.

ابرستاره‌هایی مثل مهدی رحمتی، پژمان منتظری و خسرو حیدری. نام‌هایی که بیش از یک دهه در استقلال ترکتازی می‌کردند و به اندازه‌ای بزرگ و پرهیاهو بودند که بدون هیچ اتفاقی هم همیشه جایگاه ثابتی روی جلد رسانه‌ها داشتند و به تبع آن استقلال نیز بیشتر در افکار و دید عمومی قرار می‌گرفت.

حالا اما نام‌های بزرگ رفته‌ و به تاریخ پیوسته‌اند و به جای آنها به جوانان جویای نامی برمی‌خوریم که حتی با وجود درخشش و گلزنی، با اکراه روی جلد می‌روند و حتی در یادها و زبان‌ها نمی‌نشینند.

این دوران تازه‌ای برای استقلال است. یک عصر گذار برای تیمی که در یک دهه اخیر همیشه در تیول ستاره‌ها قرار داشته و پرآوازه بوده. در مسیر پوست‌اندازی، استقلال می‌خواهد تیم تازه‌ای بسازد، فارغ از همه هیاهوها و سر و صداها اما خلأ ستاره‌های بزرگ به این سادگی پر نمی‌شود و جای خالی رفته‌ها توی ذوق می‌زند.

 آنها که فارغ از کیفیت و کمیت‌شان یک وزنه سنگین بودند و سپری آهنین که علاوه بر جذب نگاه‌ها، اعتبار، بزرگی و سنگینی نام استقلال را تضمین می‌کردند.

حالا اما دور تازه از راه رسیده‌است. آنها که باید در دو جبهه بجنگند و علاوه بر انگاره‌های فنی و تاکتیکی درون زمین و درخشش در مستطیل سبز، به نقطه‌ای برسند که دیگر کسی به یاد ستاره‌های رفته نیفتد.

استمرار در درخشش و حل شدن در نام بزرگی چون استقلال بار سنگینی است که شانه‌های نحیف جوانان جویای نام شاید تاب آن را نداشته باشد اما این تهدید به رغم همه خطرناک بودنش یک فرصت بزرگ و استثنایی است که در کف آنهاست؛ فرصتی برای بزرگ شدن و بزرگ کردن استقلال.

 فرصتی که با یک مربی تکنوکرات و بزرگ می‌تواند یک شبه آنها را از فرش به عرش برساند و نام‌شان را هم‌ردیف بزرگان قرار دهد. برای فرصت‌سوزی فرصتی نیست. بچه‌های استقلال باید یک‌شبه بزرگ شوند.