این مرد افغان زنش را که از کشورش فرار کرده و به فرانسه رفته بود پیدا و نقشه شومش را اجرا کرد.

این مرد توسط پلیس افغانستان دستگیر شد و به زودی محاکمه می‌شود.

پلیس تحقیقات خود را برای دستگیری مرد فراری آغاز کرده است.

به گفته مددکار، آندیا و مینا 15 ساله توسط گروهی از اشرار به مدت 6 ماه ربوده شده و مورد آزار و اذیت قرار گرفتند.

خانواده منگل از چهار نفر از جمله همسر سابق دخترشان شکایت کرده‌اند.

در پس رسوایی ایجاد شده مبنی بر آزار جنسی دختران تیم زنان افغانستان، شش عضو این فدراسیون و وظایف‌شان به حالت تعلیق درآمد.

حدود ۵۰ درصد از کودکان خشونت‌های روانی را در خانه تجربه می‌کنند که شامل داد کشیدن بر سر آنها، دشنام دادن، مقصر بدبختی والدین دانستن، تحقیر آنها در میان جمع، تهدید به رها کردن و بیرون کردن آنان از خانه ‌است.

رئیس هیئت مدیره انجمن حمایت از زنان و کودکان پناهنده می‌گوید: «سال گذشته حدود 25 هزار نفر از افراد فاقد هویت در طرح شناسایی و ثبت نام در مدارس دولتی توانستند وارد سیستم شوند، ولی در سال جاری طبق اطلاعاتی که داریم 70 هزار کودک اتباع وارد سیستم آموزشی شدند و کارت حمایتی تحصیلی دریافت کردند.»

آیا او دختران دیگری را نیز مورد آزار جنسی قرار داده است؟ این سوالی است که قضات دادگاه کیفری استان تهران دستور داده‌اند درخصوص آن از جوان افغانستانی تحقیق شوند. این جوان فعلا به تعرض به یک دختر متهم شده است.

انتقال مواد انفجاری، حمله های انتحاری و بمب های جاسازی شده در کنار جاده بیشترین تلفات را به غیر نظامیان وارد کرده است.

داستان ممتاز نشان می‌دهد محافظت از زن‌ها در شرایطی ناامنی و اعمال خشونت های بی‌حد تا چه اندازه می‌تواند دشوار باشد.

لیلا زمانی ازدواج کرد که فقط 10 سال داشت. هرگز به او اجازه مدرسه‌رفتن داده نشد و بیشتر سال‌های زندگی خود را با سختی و در فقر گذراند.

نخستین زنانی که در دهه 1990 سنگ بنای این شهر را گذاشتند امیدوار بودند که از شر آزار و اذیت‌های زندگی شهری در امان باشند. اما به مرور زنان دیگری هم به همین امید به این نقطه دور افتاده از کابل آمدند و «زن آباد»، تپه بیوه ها یا شهر زنان را ساختند. تنها امید آنها یافتن استقلال برای ادامه زندگی در جامعه ای بود که از نظر اخلاقی هیچ اعتباری برای این دسته از زنان محکوم به مرگ قائل نبودند. این شهر کوهستانی در 15 کیلومتری پایتخت تبدیل به حومه‌ای ممنوعه برای مردم شده است اما برای ساکنان هیچ چیز نیست به جز شهری برای زنان تنها. مادر ارشد این شهر که پیرترین آنها محسوب می شد بی بی اولزقیه بود که به نام «بی‌بی کوه» شناخته می شد و در سال 2016 در گذشت. دختر بزرگ بی‌بی کوه، انسیه عظیمی به رغم آنکه ازدواج کرده و شوهرش زنده است در اقدامی جسورانه تصمیم گرفت در همین شهر زندگی کند. خانه آنها یکی از اولین ساخته های شهر در میان دره های سنگی این شهر است. دره ها برای حفاظت از حریم خصوصی است که هر لحظه ممکن است به آن تعرض شود. بی بی کوه، به گفته دخترش، 15 سال پیش به این منطقه آمد. شوهر اول بی‌بی توسط یک راکت نظامی کشته شد. او سپس با برادر شوهرش ازدواج کرد اما این ازدواج نیز دوام چندانی نداشت چرا که شوهر جوانش در اثر بیماری از دنیا رفت. زندگی بی بی و کودکانش از راه شستن لباس های همسایه ها در کابل می گذشت اما هزینه زندگی و اجاره ها در کابل برای او گران و غیرقابل پرداخت بودند. اما در زن آباد زمین و خانه بسیار ارزان بود. نخستین بیوه های افغانستان قبل از شروع غم و اندوه تصمیم می گرفتند تا به این شهر نقل مکان کنند. انسیه می گوید:«زنان شهر، بیوه های همانند خودشان را تشویق می کردند تا به آنها بپیوندند. ایده اصلی این بود تا مکانی امن و ارزان برای زنان ساخته شود که آدرسش نیز مشخص بود.» از آنجا که جنگ و مرگ برای افغانستان همیشگی بود این شهر خیلی زود پر جمعیت شد. به گفته ناهید اِسار جامعه شناس و تحلیلگر شبکه های انسانی در افغانستان، بی بی کوه نخستین کلاس های سواد آموزش و کارگاه های خیاطی را برای ساکنین این شهر با همکاری سازمان های مردم نهاد و خیریه ها پایه گذاری کرد. در حال حاضر دولت یک پست نظامی برای محافظت از این شهر تعریف کرده و نیروهایی برای تامین امنیت زنان شهر گماشته است. در حال حاضر زن آباد شهری است که 500 بیوه با خانواده هایشان در آن زندگی می کنند. در ادامه عکس های گلوب اند میل از این شهر را مشاهده می کنید.

میرزا اولنگ منطقه ‌استراتژیک و مهمی است که بخشی از ولسوالی(شهرستان) صیاد است و با مرکز ولایت یعنی شهر سرپل 20 کیلومتر فاصله دارد. روز 14 مردادماه این منطقه به دنبال شکست نیروهای مقاومت افغانستان به دست طالبان افتاد. این حادثه سرآغاز کشتاری بود که چند روز بعد جامعه افغانستانی را تکان داد. چند روز پس از سقوط میرزا اولنگ برخی مقام‌های این کشور اعلام کردند ۵۲ غیر نظامی این روستا به طور «فجیعی» کشته شده‌اند. ذبیح‌الله امانی، سخنگوی والی سرپل گفت که طالبان در روستای میرزااولنگ برخی را سلاخی کردند، شماری را سربریدند، عده‌ای دیگر را از کوه به زیر انداختند و بعضی دیگر را به گلوله بستند. در این میان برخی زنان و کودکان نیز به اسارت این نیروها درآمده بودند که روز گذشته با وساطت ریش سفیدان روستاهای اطراف آزاد و به مرکز ولایت پناهنده شدند. از زمان پیچیده شدن اوضاع در افغانستان شرایط برای هزاره‌های این کشور نیز دشوارتر از پیش شده است. هزاره‌‌ها بزرگترین اقلیت قومی افغانستان هستند. این قوم 20 درصد از جمعیت 30 میلیونی کشور افغانستان را تشکیل می‌دهند. گفته می‌شود هزاره‌ها نوادگان سربازان چنگیزخان پایه‌گذار امپراطوری مغولستان هستند که در قرن سیزدهم به این کشور وارد شدند. شمایل آسیایی آنها و نوع خاص فارسی صحبت‌ کردن‌شان این افراد را از دیگر افغانستانی‌ها از جمله پشتون‌ها متمایز می‌کند. در صورتی که هزاره‌ها عمدتا شیعه هستند مابقی اهالی افغانستان را سنی مذهب‌ها تشکیل می دهند. اواخر سال‌های 1900 امیرعبدالله‌خان پادشاه پشتون دستور داد تا تمام شیعیان ساکن در مرکز افغانستان را بکشند. همین امر نخستین موج آوارگی صدها هزار تن از اقوام هزاره‌ را ایجاد کرد. به گزارش الجزیره، سال 2004 در قانون اساسی افغانستان حقوق برابر برای همه اقوام خصوصا هزاره‌ها تضمین شد و بسیاری از آنها توانستند در بدنه دولت حامد کرزای حضور موثری داشته‌باشند. با این وجود خطر تبعیض‌های شدید و مرگ همچنان این قوم را تهدید می‌کند. ملاسیا چیووندا، دکترای انسان شناسی دانشگاه کانتیکت در این‌باره می‌گوید:« حتی غیر هزاره‌ای‌های روشنفکر و تحصیلکرده نیز بارها اعتراف کرده اند از پیشرفت هزاره‌ها ناراحت می شوند. در افغانستان مردم همچنان معتقدند این افراد حق زندگی ندارند و باید به همان مشاغل سطح پایین کارگری بپردازند.» در طول سال‌های جنگ‌ داخلی با طالبان نیروهای این گروه به طور مشخص علیه هزاره‌ها اعلام جنگ کردند. بر اساس فتوای بزرگان این گروه تروریستی «هزاره‌ها مسلمان نیستند پس باید آنها را کشت.» در چنین شرایطی دولت این کشور هم حمایت چندانی از این افراد ندارد. بخش های مرکزی افغانستان همچون بامیان که محل زندگی هزاره‌ها است از فقیرترین مناطق کشور است که در اولویت‌های دولت برای خدمت‌رسانی وجود ندارد. در طول سالهای حضور طالبان هزاره‌های زیادی به ایران پناهنده شدند و در سال 1998 بدترین کشتار علیه آنها در شهر مزار شریف صورت گرفت. اما روند پناهندگی این افراد همچنان ادامه دارد. بخش بزرگی از پناهندگان امروز اروپا را جوانان هزاره ساکن مناطق مرکزی افغانستان تشکیل می‌دهد. در صورتی که امنیت برای این قوم ایجاد نشود موج پناهندگی آنها بازهم افزایش خواهد یافت. در ادامه عکس‌های کابل‌پرس از آزادی برخی اسرای میرزا اولنگ را مشاهده می‌کنید.

رئیس اداره بازرسی ویژه برای بازسازی افغانستان (سیگار) اعلام کرد که گزارشی را در مورد استفاده جنسی از کودکان در پلیس افغانستان و همدستی مسئولان محلی در این قضیه، به کنگره آمریکا ارائه کرده است.

این آوارگان از ابتدایی‌ترین احتیاجات زندگی محروم هستند. اگرچه فائو به‌تازگی اعلام کرده کوپن غذا در اختیار چهارهزارو 500 خانواده آواره در اطراف کابل قرار داده؛ اما آنها همچنان در تأمین مواد غذایی با مشکل رو‌به‌رو هستند

درحقیقت بسیار تردید دارم رفتار تبعیض‌آمیز به آن شکلی که ادعا می‌شود، در این‌باره وجود داشته باشد؛ یعنی زمانی‌که تمایز رفتار میان یک ایرانی و افغان را می‌بینیم، شک دارم خارج از دامنه‌ تمایزهایی باشد که میان شهری-روستایی، توانگر- فقیر یا کارفرما-کارگر می‌بینیم

با توجه به اینکه بیش از 70 درصد از جمعیت این کشور در مناطق روستایی زندگی می‌کنند و بیشتر آنها نیز در فعالیت‌های کشاورزی مشغول هستند، بنا به اعلام بانک جهانی، بخش کشاورزی افغانستان بین یک‌چهارم تا یک‌سوم از 20 میلیارد دلار تولید ناخالص داخلی سالانه این کشور را تشکیل می‌دهد

نعمت‌الله بیژن، معاون سابق امور جوانان در وزارت فرهنگ و ارتباطات افغانستان، می‌گوید تغییرات ایجادشده در زمینه امنیت، اقتصاد و مسائل سیاسی موجب شده از سال 2014 به بعد تعداد بیشتری از افغان‌ها به فکر مهاجرت بیفتند.

مرگ زنان و کودکان به دلیل افزایش استفاده طالبان از بمب‌گذاران انتحاری با نرخ 40 درصدی آمار بیشترین مرگ ثبت شده از ابتدای سال میلادی را به خود اختصاص داده است.