میرزا اولنگ، تلنگری دیگر برای حمایت از اقلیت هزاره در افغانستان
میرزا اولنگ منطقه استراتژیک و مهمی است که بخشی از ولسوالی(شهرستان) صیاد است و با مرکز ولایت یعنی شهر سرپل 20 کیلومتر فاصله دارد. روز 14 مردادماه این منطقه به دنبال شکست نیروهای مقاومت افغانستان به دست طالبان افتاد. این حادثه سرآغاز کشتاری بود که چند روز بعد جامعه افغانستانی را تکان داد.
چند روز پس از سقوط میرزا اولنگ برخی مقام‌های این کشور اعلام کردند ۵۲ غیر نظامی این روستا به طور «فجیعی» کشته شده‌اند. ذبیح‌الله امانی، سخنگوی والی سرپل گفت که طالبان در روستای میرزااولنگ برخی را سلاخی کردند، شماری را سربریدند، عده‌ای دیگر را از کوه به زیر انداختند و بعضی دیگر را به گلوله بستند. در این میان برخی زنان و کودکان نیز به اسارت این نیروها درآمده بودند که روز گذشته با وساطت ریش سفیدان روستاهای اطراف آزاد و به مرکز ولایت پناهنده شدند.
از زمان پیچیده شدن اوضاع در افغانستان شرایط برای هزاره‌های این کشور نیز دشوارتر از پیش شده است. هزارهها بزرگترین اقلیت قومی افغانستان هستند. این قوم 20 درصد از جمعیت 30 میلیونی کشور افغانستان را تشکیل می‌دهند. گفته می‌شود هزارهها نوادگان سربازان چنگیزخان پایه‌گذار امپراطوری مغولستان هستند که در قرن سیزدهم به این کشور وارد شدند.
شمایل آسیایی آنها و نوع خاص فارسی صحبت کردن‌شان این افراد را از دیگر افغانستانی‌ها از جمله پشتون‌ها متمایز می‌کند. در صورتی که هزارهها عمدتا شیعه هستند مابقی اهالی افغانستان را سنی مذهب‌ها تشکیل می دهند. اواخر سالهای 1900 امیرعبدالله‌خان پادشاه پشتون دستور داد تا تمام شیعیان ساکن در مرکز افغانستان را بکشند. همین امر نخستین موج آوارگی صدها هزار تن از اقوام هزاره را ایجاد کرد.
به گزارش الجزیره، سال 2004 در قانون اساسی افغانستان حقوق برابر برای همه اقوام خصوصا هزارهها تضمین شد و بسیاری از آنها توانستند در بدنه دولت حامد کرزای حضور موثری داشته‌باشند. با این وجود خطر تبعیض‌های شدید و مرگ همچنان این قوم را تهدید می‌کند. ملاسیا چیووندا، دکترای انسان شناسی دانشگاه کانتیکت در این‌باره می‌گوید:« حتی غیر هزاره‌ای‌های روشنفکر و تحصیلکرده نیز بارها اعتراف کرده اند از پیشرفت هزارهها ناراحت می شوند. در افغانستان مردم همچنان معتقدند این افراد حق زندگی ندارند و باید به همان مشاغل سطح پایین کارگری بپردازند.»
در طول سالهای جنگ داخلی با طالبان نیروهای این گروه به طور مشخص علیه هزارهها اعلام جنگ کردند. بر اساس فتوای بزرگان این گروه تروریستی «هزارهها مسلمان نیستند پس باید آنها را کشت.»
در چنین شرایطی دولت این کشور هم حمایت چندانی از این افراد ندارد. بخش های مرکزی افغانستان همچون بامیان که محل زندگی هزارهها است از فقیرترین مناطق کشور است که در اولویت‌های دولت برای خدمت‌رسانی وجود ندارد. در طول سالهای حضور طالبان هزاره‌های زیادی به ایران پناهنده شدند و در سال 1998 بدترین کشتار علیه آنها در شهر مزار شریف صورت گرفت. اما روند پناهندگی این افراد همچنان ادامه دارد. بخش بزرگی از پناهندگان امروز اروپا را جوانان هزاره ساکن مناطق مرکزی افغانستان تشکیل می‌دهد. در صورتی که امنیت برای این قوم ایجاد نشود موج پناهندگی آنها بازهم افزایش خواهد یافت. در ادامه عکس‌های کابل‌پرس از آزادی برخی اسرای میرزا اولنگ را مشاهده می‌کنید.