فقر و مرگ در سرزمین طلای اندونزی

دوات آنلاین- باردینا دگئی برای پختن شام از اجاق گاز استفاه نمی‌کند. او حتی به ندرت از قابلمه استفاده می‌کند. مردم در شهر اناروتالی، پایتخت ایالت رنانی پانای در پاپوآی اندونزی معمولا آشپزی نمی‌کنند چون غذای آنها نوعی سیب‌زمینی شیرین به نام «نوتا» است که در آتش می‌اندازند و بعد با دستانی کثیف همان را پوست می‌گیرند و می‌خورند. باردینا چهارمین همسر شوهرش و جوان‌ترین آنهاست که وظیفه شستن لباس‌ها را با آوردن آب آلوده از باتلاق های همجوار انجام می‌دهد.

این زندگی گوشه‌ای از آن چیزی است که به صورت روزمره برای اهالی پاپوآ گینه نو اتفاق می‌افتد. این ناحیه تا سال 1969 مستعمره کشور هلند بود اما در آن سال با برگزاری یک همه‌پرسی به خاک اندونزی ضمیمه شد. از آنجا که این همه پرسی علیه قوانین هلند بود دولت جاکارتا تصمیم گرفت تا کنترل شدید منطقه را در دست داشته باشد و برای این کار تا مدت‌ها ورود و خروج خارجی‌ها به خصوص خبرنگاران به این منطقه ممنوع شده بود. تا اینکه در سال 2003 این منطقه رسما جزئی از خاک اندونزی شد.

در حال حاضر پاپوآ فقیرترین منطقه در اندونزی است. 28 درصد جمعیت ساکن در این منطقه زیر خط فقر زندگی می‌کنند. بالا بودن میزان مرگ و میر کودکان و بیسوادی بزرگسالان در این ناحیه آن را به سیاه ترین شهر در آسیای جنوب شرقی تبدیل کرده‌است. 

این در حالی است که «شهر طلا» نام دیگری است که به پاپوآ داده اند. بزرگترین و سودآورترین معدن طلای جهان در این ناحیه قرار  دارد. این معدن که در تصاحب شرکت تجاری مک‌مارون است در 60 مایلی پانایی، شهری با 153 هزار نفر جمعیت قرار دارد. این معدن تنها در سال 2015 چیزی حدود 3.1 میلیارد دلار طلا و مس در اختیار صاحبانش قرار داد. علاوه بر آن پاپوآ دارای منابع عظیم چوبی به ارزش 78 میلیارد دلار است.

منابع غنی پاپوآ برای اهالی آن سرچشمه بدبختی و فقر شده‌است. عامل این بدبختی روزافزون نیز ارتش اندونزی است. سال 2005 روزنامه نیویورک‌تایمز در گزارشی فاش کرد بین سال های 1994 تا 2004 استفاده از عوارض بندرهای آزاد برای نیروهای ارتش چیزی حدود 20 میلیون دلار درآمد داشته‌است تا جایی که یک افسر بالارتبه به تنهایی 150 هزار دلار از این طریق به دست آورده است. در این میان برخی از اهالی پاپوآ که به این شیوه تجارت معترض می‌شوند معمولا سرنوشت نامعلومی پیدا می کنند.

بنا بر ادعای فعالین حقوق بشر در این جزیره از سال 1969 بیش از 500 هزار نفر از اهالی پاپوآ توسط نیروهای ارتش اندونزی کشته و بیش از هزار تن دیگر شکنجه یا بازداشت شده یا مورد تجاوز همین نیروها قرار گرفته‌اند. کمیسیون حقوق بشر آسیا نیز اعلام کرد که کشتار جمعی در سرزمین‌های قبیله‌ای پاپوآ که از سال 1970 به نقطه اوج خود رسیده یک نسل‌کشی کامل بوده‌است.

 پلیس اندونزی تنها در سال گذشته 3900 معترض را که فعالیت های صلح طلبانه داشتند دستگیر کرد. سال 2016 کلیسای مسیحی بریزبن در استرالیا گزارشی با عنوان «ما همه چیز را از دست خواهیم داد» منتشر کرد که در آن از جنایاتی همچون اعدام‌های غیرقانونی، شکنجه، تجاوز و شلیک مستقیم به مخالفان به عنوان راه‌های از میان برداشتن معترضان نام برد. آندرئاس هارسونو، پژوهشگر دیده‌بان حقوق‌بشر در اندونزی می گوید:« شمارش تعداد قربانیانی که هر لحظه به خاطر اعتراض جانشان را از دست می‌دهند بسیار مشکل است.»

جاکو ویدودو که به اختصار جاکووی شناخته می‌شود سال 2014 به عنوان نامزد ریاست جمهوری وعده داد که نابرابری و نقض حقوق‌بشر را در ناحیه پاپوآ از بین می‌برد. وعده‌های او 27 ناحیه از 29 منطقه پاپوآ که پانایی نیز جزو آنها بود را شامل می‌شد اما از زمان پایان انتخابات تا به امروز هیچ تغییری دیده نشده و احساس خشم مردم که ناشی از حس خیانت دولت به آنهاست می‌تواند در آینده به درگیری‌های بیشتر در این بخش از جزیره منجر شود.