«آشغال‌های دوست‌داشتنی» بی‌تردید شاهکار نیست. مثل «عصبانی نیستم»، «خانه ‏پدری»، «سنتوری» و بی‌شمار فیلم‌هایی که در تمام سال‌های اخیر زیر تیغ سانسور رفته‌اند. ‏ادعای شاهکار بودن هم ندارد.

«آشغال‌های دوست‌داشتنی» بیش از آن‌که فیلمی سیاسی یا طرفدارانه از حزب یا جناح خاصی باشد، فیلمی است در ستایش زنانگی یا بهتر است بگوییم مادرانگی؛ و نه البته آن نوع نگاه مادرانه که در همه این سال‌ها نمونه‌اش را در سریال‌های آبکی تلویزیون یا بعضی فیلم‌ها با داعیه نگاه خاص به موضوع زنان دیده‌ایم