دست ‌های نامریی بلای جان استقلال و پرسپولیس

دوات آنلاین - در شروع این گزارش 4 نقل ‌قول از 4 مربی سال‌های اخیر استقلال و پرسپولیس را بخوانید؛ نقل‌‌قول‌هایی کاملا متفاوت که به‌ خوبی تفاوت در دیدگاه‌‌ها و نگاه حرفه‌ای را نمایان‌ می‌سازد. فقط کافی است همین 4 جمله کوتاه را با هم مقایسه کنیم تا متوجه شویم ‌گل ‌محمدی و فکری به اندازه‌ای غرق در حاشیه شده‌اند که حتی ابتدایی‌ترین اصول مربیگری را هم فراموش کرده‌اند.

گل ‌محمدی: رفتن ‌رسول‌ پناه‌ دیگر دردی از ما دوا‌ نمی‌کند. ‌رسول‌ پناه‌ در مدتی که بود با بولدوزر از روی پرسپولیس رد شد. دست‌های زیادی در کار است و‌ نمی‌خواهند ما قهرمانی پنجم را به دست بیاوریم.

فکری:‌ متاسفانه یک جورهایی همه شمشیر را از رو بسته‌اند. مشخص است‌ کارهایی که انجام می‌دهند، از کجا آب می‌خورد و نمی‌خواهند استقلال نتیجه و شکل بگیرد. به هدف‌شان هم می‌رسند و هر‌کاری می‌کنند.

برانکو: می‌دانستم که پرسپولیس در‌کل فصل دچار مشکلات عدیده‌ای بوده و این مشکلات قرار است در ادامه هم پدیدار شود. من برای حل مشکلات تیم آماده‌ام و به هیچ‌وجه تسلیم نمی‌شوم.

استراماچونی: وقتی به استقلال آمدم‌ می‌دانستم که قرار نیست همه‌چیز آرام پیش برود اما مطمئن باشید من از کار دست نمی‌کشم و به خاطر هواداران و تیمم می‌جنگم. هیچ‌کس حریف من نخواهد شد.

خراسان نوشت: بی‌تر‌دید اولین و اصلی‌ترین وظیفه یک مربی، روحیه دادن به تیم و بازیکنانش است، حتی اگر تیمش 5 گل عقب و بین 2 نیمه فقط هم 15 دقیقه وقت داشته باشد، او باید به بهترین شکل ممکن این وظیفه مهم را انجام دهد. اما با مرور مصاحبه‌های اخیر محمود فکری، یحیی ‌گل ‌محمدی و حتی مربیان با‌تجربه‌تر لیگ برتری‌ می‌بینیم که همه آن‌‌ها این اصل را فراموش کرده‌اند.

شاید باور‌کردنی نباشد اما از ابتدای فصل تا امروز حرف‌های یحیی و محمود، فقط‌ و فقط بوی ناامیدی‌ می‌دهد و بس! مسلما هر شخصی به‌عنوان مربی، مدیر ورزشی یا اسپانسر، هدفش دست‌یابی به موفقیت است و این هرگز محقق نمی‌شود مگر این‌که زیرمجموعه اش دارای انگیزه بالایی برای کسب موفقیت باشند و در این‌میان باید‌ به انگیزه درونی ورزشکار و البته انگیزه بیرونی همچون مباحث مالی توجه ویژه‌ای داشت اما در فوتبال ایران با ضعف مربیان و مدیریت، نه خبری از انگیزه درونی است و نه انگیزه بیرونی! در این شرایط تنها هدف و انگیزه فوتبالیست‌‌ها درخشش مقطعی در لیگ برتر برای ترانسفر شدن به لیگ‌های عربی و کسب درآمد بیشتر است.

از بین رفتن انگیزه ها

در چنین فضای مسمومی انگیزه‌ها با توجه به تفاوت‌های فردی ممکن است به‌سادگی از بین بروند و جای خود را به احساس بی‌تفاوتی بدهند و شاید همین بی‌تفاوتی یکی از دلایل مهم ناکامی‌های اخیر فوتبال ایران در آسیا باشد. فکری و ‌گل ‌محمدی این روزها انگیزه دادن به بازیکنان خود را فراموش کرده‌اند و در نشست‌های خبری بیشتر از این‌که درباره مسائل فنی بازی حرف بزنند، یا دنبال مقصر‌ می‌گردند، یا داوران را متهم‌ می‌کنند و یا هر از‌گاهی به یکی از اعضای هیئت‌مدیره خودشان حمله‌ می‌کنند. در همین 3 ماه اخیر تکیه ‌گل ‌محمدی روی موضوع جدایی ستارگانی همچون بشار رسن، علیپور، ترابی و شجاع خلیل‌زاده بوده، غافل از این‌که این اظهارات در‌واقع اعتبار ندادن به بازیکنانی است که قرار است این فصل برای او به میدان بروند و برایش قهرمانی بیاورند.

نکته ای برای یحیی

یحیی نباید فراموش کند که پرسپولیس چند سال پیش و در دوران برانکو هم شرایط مشابهی داشت و مهدی طارمی، محسن مسلمان، فرشاد احمدزاده، صادق محرمی و وحید امیری هم‌زمان از تیم جدا شدند و به‌خاطر محرومیت نقل‌و انتقالاتی، بازیکنی هم جذب نشد اما با این‌حال، نتیجه درخشان بود؛ فینال آسیا و در ادامه قهرمانی لیگ برتر و جام حذفی. این نتایج درخشان در شرایطی به ثمر رسید که کادرفنی تیم ترجیح می‌داد‌ با سرمایه باقی‌مانده‌اش تیمی شایسته را روانه میدان کند و به جای بهانه‌گیری، اعتماد و انرژی حداکثری را به سمت بازیکنانش بفرستد.

فکری در مسیر گل محمدی

فکری هم دقیقا همان راهی را‌ می‌رود که یحیی ‌گل ‌محمدی در پیش گرفته است. سرمربی جوان آبی‌‌ها بازیکنانی را در اختیار دارد که تقریبا همه مربیان لیگ برتری آرزوی داشتن آن‌‌ها را در سر دارند اما بعد از هر بازی به‌جای تمجید از تکنیک قایدی، دوندگی ریگی، تعصب وریا و عکس‌العمل‌های مظاهری، ترجیح‌ می‌دهد از دست‌های پشت پرده‌ای سخن بگوید که یقه استقلال را گرفته‌اند!

آنچه یحیی و فکری در صحبت‌هایشان به نمایش می‌گذارند، در‌ حد مطابق و با سرمربی یک تیم برنده و قهرمان نیست و همین مسئله باعث‌ شده‌ این فصل شاهد نمایش‌های خوبی از سرخابی‌های پایتخت نباشیم. فکری و ‌گل ‌محمدی تا الان یک راه را در پیش گرفته اند که آخر و عاقبت خوبی ندارد. وقتی مربی فقط دنبال بهانه باشد، تیم هم فوتبال و موفقیت را فراموش‌ می‌کند و این معضل و دردی است که فعلا هم استقلال دچارش شده و هم پرسپولیس و مسلما  این شرایط به سود فوتبال ایران نیست.