غار دانیال کجا است و چگونه برویم

دوات آنلاین-غار دانیال جایی مناسب برای یک سفر جذاب و ماجراجویانه است. غاری در نزدیكی متل قوی مازندران كه می‌تواند تجربه بسیار هیجان‌انگیزی را برایتان رقم زده و شاید هم بیشتر از قبل راهی سفرهای پر پیچ و خم و ماجراجویانه‌تان كند. راهنمای سفر به غار دانیال استان مازندران را به نقل از جام جم در زیر بخوانید:

محل دقیق و ویژگی‌های غار دانیال

غار دانیال در كنار غار علیصدر و غار قوری قلعه از بزرگ‌ترین غارهای آبی ایران است. طول این غار به 2158 متر می‌رسد و در سال ۲۰۰۸ تیم غارنوردی ایرانی و انگلیسی از آن نقشه‌برداری كردند.

این غار زیبا و دیدنی در ارتفاعات رشته كوه البرز از استان مازندران ـ شهرستان عباس‌آباد ـ بخش سلمانشهر در روستای دانیال منطقه چاری واقع شده كه برای دسترسی از دو شهرستان چالوس و تنكابن حد وسط دو شهرستان شهر سلمانشهر قرار دارد. دقیق‌ترش این است كه این غار در پنج كیلومتری سلمانشهر یا متل قو و در دو كیلومتری روستایی به نام دانیال قرار گرفته و فاصله آن تا عباس‌آباد ۳۵ دقیقه، تا چالوس نیم ساعت و تا تنكابن ۴۵ دقیقه است.از جاده چالوس به متل قو یا سلمان‌شهر می‌رسید. از میدان مركزی سلمان‌شهر وارد خیابان دریاگوشه بشوید كه به روستای چاری و بعد دانیال می‌رسد. مسیر رسیدن به غار دانیال تابلوی راهنما ندارد. پس یا جی‌پی‌اس را روشن كنید، یا راهنمای محلی داشته باشید.

به روستا كه رسیدید، از پلی چوبی می‌گذرید تا وارد جاده خاكی شوید. طول این مسیر حدود دو كیلومتر است. اگر جاده فرعی آخر روستا را به چپ بپیچید و آن‌را تا آخر بروید، به رودخانه‌ای می‌رسید. اینجا باید ماشین را پارك كنید. راه رسیدن به غار كمی سخت است و باید احتیاط كنید.

از سمت چپ رودخانه، راه را ادامه بدهید. با دیدن دومین انشعاب رودخانه، راه سمت چپ را به سمت بالا ادامه بدهید. حدود یك ساعت در جنگلی زیبا پیاده‌روی می‌كنید تا به دیوار سفید رنگی برسید. دهانه غار را زیر همین دیواره پیدا می‌كنید. جهت آن رو به شمال غربی است.حواستان به یك نكته مهم هم باشد؛ گفتیم غار آبی، پس از همان اول راه باید دل به آب بزنید و همین‌طور كه منظره قشنگ غار را تماشا می‌كنید، در آب پیاده به‌راه بیفتید. این غار اسم‌های دیگری هم دارد، مثل كردكوی، گرده كوه و چاری. ارتفاع غار از سطح دریا ۷۴ متر است و یك دالان اصلی و دو تالار بزرگ دارد. طول پاساژ اصلی كه با پیچ و خم زیادی ادامه پیدا می‌كند، حدود 1500 متر و پهنای آن 5/1متر است. درنهایت این راهرو به چند راه باریك و كوتاه تقسیم می‌شود.

این را هم بگوییم كه دمای غار حدود ۲۳ درجه است و دمای آب ۱۷ درجه و هرچه جلوتر بروید هم دمای آب پایین‌تر می‌آید و هم هوا.

وارد غار می‌شویم

با نكاتی كه بیان كردیم، حالا تقریبا می‌دانید قرار است به چه فضایی پا بگذارید. همین كه وارد غار شوید، با آب بسیار سرد و زلالی روبه رو خواهید شد كه در تمام طول غار آن جریان دارد. مسیر غار هم بیشتر به صورت دالان به عرض 3 الی 6 متر و ارتفاع 5 الی 15 متر است .طول غار هم با نظر كارشناسان غار نورد 2200 متر است.

از همین حالا بگوییم حواستان را حسابی جمع كنید. سقف غار دانیال آنقدر زیبا و بی نظیر است كه مدام حواستان را پرت خواهد كرد، حالا اگر زیادی سر به هوا شوید و هی بالای سرتان را نگاه كنید، ممكن است خدای ناكرده.... نه دیگر. حواستان را جمع كنید تا همان اول كاری مجبور نشوید غار را ترك كنید و بیایید بیرون. سقف آهكی غار دانیال شباهت زیادی به سقف غار علیصدر در همدان دارد. اگر نرفته باشید هم درباره زیبایی این غار شنیده و در مستندهای تلویزیونی متعددی كه پخش شده، آن را دیده‌اید. پس می‌توانید حدس بزنید چه زیبایی از آمیختگی مواد آهكی روی سقف غار شكل گرفته است. شاید به همین دلیل هم هست كه از این جناب دانیال با عنوان بهشت غارنوردان و طبیعت‌گردان نام می‌برند.

غار فقط دارای یك دالان اصلی ورودی به طول تقریبی 2200 متر و عرض تقریبی 7 متر است كه با پیچ و خم‌های فراوان و گذر از دالان‌های تنگ و باریك پر از آب و حوضچه‌ها و آبشار‌های كوچك ادامه می‌یابد و در بعضی از قسمت‌ها به چند شعبه كوچك‌تر تقسیم می‌شود. وجود دالان‌های كم‌عرض و ارتفاع كه عبور از آنها به صورت پامرغی و حتی سینه‌خیز ممكن است از جاذبه‌های دیگر این غار است. آب داخل غار از چند چشمه كوچك كه از شعب مختلف آن سرچشمه می‌گیرد تامین می‌شود و كاملا زلال و عاری از هر نوع املاح و مواد معدنی است، پس می‌توان آن را نوشید.

غار دانیال چه دیدنی هایی دارد؟

وارد شدن به غار خودش كار پرهیجانی است، جایی كه دیگر آسمان و آفتاب را نمی‌بینید و همه امیدتان به هدلامپ یا چراغ قوه است. حالا فكر كنید غار آبی هم باشد، یعنی نمی‌توانید كمی قدم بزنید و بعد بیایید بیرون، بلكه با سرتاپای خیس از غار برمی‌گردید. البته خوبی‌اش این است كه هر جا خسته شدید، حتی بدون كمك راهنما می‌توانید برگردید. یك مسیر اصلی وجود دارد و همان راه رفته را باید برگردید.

صد متر كه جلو بروید، حوضچه آب مقابل‌تان قرار می‌گیرد. شاید بتوانید تصور كنید اولین لحظه‌ای كه پایتان را در آب سرد حوضچه می‌گذارید چه حسی دارد. وقتی تا كمر وارد آب شوید، می‌بینید كه هیچ شباهتی به حمام گرم و نرم خانه ندارد. گرچه در حمام خانه هم نمی‌توانید تزیینات آهكی را ببینید كه چند میلیون سال قدمت دارند. در این غار قندیل‌ها و شكستگی‌هایی روی سقف وجود دارد كه هر یك سانتی‌مترشان، صدها سال گذشته تا ساخته شوند.

دیدار با خفاش‌ها

حوضچه را كه پشت سر بگذارید و ۳۰۰ متر جلو بروید، به تالار خفاش می‌رسید. این قسمت ماجرا را شاید دوست نداشته باشید. در این تالار باید از تپه‌هایی كه با فضله خفاش پوشیده شده و اتفاقا لغزنده هم هست، بالا بروید. به بالای تپه كه برسید، بالا را نگاه كنید و خفاش‌ها را ببینید كه بی‌حركت خوابیده‌اند.

اتفاق بدی كه افتاده این است كه در این سال‌ها گردشگران زیادی به غار رفته‌اند، به خفاش‌ها چیز پرت كرده‌اند و اذیت‌شان كرده‌اند و آرامش محل زندگی آنها را به‌هم زده‌اند. به همین دلیل هم جمعیت‌شان در مقایسه با قبل خیلی كمتر شده است.

با بوی ناخوشایندی كه این تالار دارد، احتمالا خودتان هم دوست دارید زود از آن بگذرید، پس لطفا مثل برخی مسافران وقتتان را با سنگ زدن به خفاش‌ها تلف نكنید. در این غار به‌جز خفاش، پشه، قورباغه و خرچنگ هم زندگی می‌كنند. شما كه از این حیوانات كوچك بی‌آزار نمی‌ترسید! اگر فكر می‌كنید سختی‌ها به پایان رسیده، در اشتباه هستید. چون از اینجا به بعد را باید در آب كم‌عمق سینه‌خیز بروید. كمی كه جلوتر رفتید، هیجان بیشتر هم می‌شود، چون یا باید از یك صخره دو متری بالا بروید و به تالار ریزان برسید یا از زیر آب غواصی كنید و به تالار بروید.

در تمام طول راه از منظره جذاب و قشنگ دیواره‌ها هیجان زده می‌شوید. اما هر چه زیبایی دیده‌اید، یك طرف و تالار ریزان یك طرف دیگر. در سقف غار آویزه‌های آهكی زیادی می‌بینید كه بی‌نظیرند. از اینجا به بعد دمای آب و هوای غار سردتر هم می‌شود.

می‌توانید از همین‌جا برگردید یا این‌كه باز هم ادامه بدهید. هر چه به جلو حركت كنید، سقف كوتاه‌تر و سنگ‌ها تیزتر می‌شوند. به سرچشمه آب نزدیك می‌شوید و دیگر از لای خاك آب می‌جوشد و بیرون می‌زند. در راه بازگشت همان راه اصلی را كه آمده بودید، برگردید.

اگر چكمه بلند بپوشید، راحت‌تر در آب راه می‌روید. وسایل‌تان را هم در كوله پشتی بریزید كه دست‌تان آزاد باشد. كلاه ایمنی، دو تا هد لامپ ضدآب با باتری اضافه یادتان نرود. لباس كافی بپوشید، اما به‌هرحال دمای هوا و آب پایین است و ممكن است احساس سرما كنید. از غار كه بیرون آمدید، باید لباس عوض كنید، پس یك دست كامل لباس اضافه بردارید.

اگر دستكش كار دستتان كنید، راحت می‌توانید از صخره‌ها بالا بروید. جعبه كمك‌های اولیه، آب و غذای سبك هم بد نیست همراهتان باشد. حرفه‌ای‌ها حدود  سه ساعت و نیم برای دیدن غار دانیال زمان لازم دارند. اما ما و شما كه حرفه‌ای نیستیم؛ پس بسته به این‌كه تا كجا جلو بریم، حدود پنج تا هفت ساعت زمان نیاز داریم كه كلا می‌توانیم بی‌خیال شویم و برگردیم.

كی برویم؟

یك نكته جالب در مورد غار دانیال این است كه در هر فصلی، دمای هوای داخل آن و آب حوضچه‌ها تغییری نمی‌كند. بنابراین فرقی ندارد در گرمای تابستان غار را ببینید یا سرمای زمستان. تفاوتش اینجاست كه وقتی با لباس آب‌چكان از غار بیرون می‌آیید، حسابی سردتان می‌شود. پس بهار و تابستان انتخاب بهتری‌اند. یعنی می‌توانید همین روزهای پایانی تابستان را مغتنم بشمارید و راهی شوید. این را هم بگوییم كه 150 متر اول غار را افراد مختلف از هر گروه سنی می‌توانند بپیمایند، اما بعدش دشواری‌ها زیاد است. باید با آدم‌هایی ادامه راه را بروید كه تجربه داشته باشند و امكانات لازم. یعنی از اینجا به بعد را اصلا تنهایی طی نكنید.

چی ببریم؟

اگر می‌خواهید حرفه‌ای بروید و غار را تا آخرش تماشا كنید یا لااقل برای این كار تلاش كنید باید بگوییم برای بازدید یك تیم كوچك و سریع سه تا پنج ساعت و برای تیم متوسط پنج تا هفت ساعت زمان نیاز است.

لوازم مورد نیاز برای بازدید از غار شامل چراغ قوه‌های ضد آب، كلاه كاسكت، لباس و كفش سبك و مناسب است. چون گودی عمیق ترین حوضچه‌های این غار حتی در بهمن ماه از 120سانتی‌متر تجاوز نمی‌كند، پس برای عبور از این حوضچه‌ها نیاز به لوازم ایمنی شنا نیست.