3حکایت از گلستان سعدی درباره اخلاق درویشان

دوات آنلاین-سه حکایت از باب دوم گلستان سعدی را که درباره اخلاق درویشان است بخوانید:

حکایت شمارهٔ ۱: یکی از بزرگان گفت پارسایی را چه گویی در حق فلان عابد که دیگران در حق وی به طعنه سخن‌ها گفته اند گفت بر ظاهرش عیب نمی‌بینم و در باطنش غیب نمی‌دانم

ور ندانی که در نهانش چیست / محتسب را درون خانه چه کار

حکایت شمارهٔ ۲:درویشی را دیدم سر بر آستان کعبه همی‌مالید و می‌گفت یا غفور یا رحیم تو دانی که از ظلوم (بسیار ستمگر) و جهول (بسیار نادان) چه آید

عذر تقصیر خدمت آوردم/ که ندارم به طاعت استظهار(پشت گرمی)

عاصیان از گناه توبه کنند/ عارفان از عبادت استغفار

عابدان جزای طاعت خواهند و بازرگانان بهای بضاعت من بنده امید آورده ام نه طاعت و به دریوزه (گدایی) آمده ام نه به تجارت اِصْنَعْ بی ما اَنتَ اهْلُه .( با من رفتار کن آنچه تو سزاوار آنی.)

بر در کعبه سائلی دیدم/ که همی‌گفت و می‌گرستی خوش

می‌نگویم که طاعتم بپذیر/ قلم عفو بر گناهم کش

حکایت شمارهٔ ۳:

عبد القادر گیلانی را رحمة الله علیه دیدند در حرم کعبه روی بر حصبا (سنگریزه) نهاده همی‌گفت ای خداوند ببخشای و گر هر آینه مستوجب عقوبتم در روز قیامتم نابینا بر انگیز تا در روی نیکان شرمسار نشوم

ای که هرگز فرامشت نکنم/ هیچت از بنده یاد می‌آید