گلستان سعدی/ رفتن و نشستن به که دویدن و گسستن

دوات آنلاین-سعدی معتقد است آهسته ولی پیوسته رفتن بهتر از این‌ است که با شتاب بروی اما زود از رفتن بازبمانی. او این ماجرا در حکایت زیر بازگو کرده است:

روزی به غرور جوانی سخت رانده بودم و شبانگاه به پای کریوه‌ای (زمین بلند) سست مانده. پیرمردی ضعیف از پس کاروان همی‌آمد و گفت چه نشینی که نه جای خفتنست؟ گفتم چون(چگونه) روم که نه پای رفتنست. گفت این نشنیدی که صاحب دلان گفته‌اند رفتن و نشستن به که دویدن و گسستن

ای که مشتاق منزلى ، مشتاب / پند من کار بند و صبر آموز

اسب تازی دو تک رود به شتاب/ واشتر آهسته میرود شب و روز