بهمن سپاه را فرمان داد تا روانه سيستان شود. چون نزديك رود هيرمند رسيد. فرستاده اي دانا نزد دستان فرستاد. فرستاده نزد زال رفت و گفت:«بهمن طلبكار خون اسفنديار است.»

رستم گفت: ای شهریار آن‌قدر ظلم نکن. این کارزار برای هردوی ما بد است. نام مرا زشت مساز و جانت را به خطر نینداز. هرچه از مال و خواسته بخواهی به تو می‌دهم.

زال تمام ماجرای رستم و اسفندیار را تعریف کرد. سیمرغ تمام جراحت‌های رخش و رستم را مداوا نمود و به رستم گفت: اگر با من پیمان ببندی که از جنگ دست بکشی کمکت می‌کنم.

زال گفت: تو هیچ‌وقت نترسیده‌ای حتی با شیر و اژدها و دیو هم جنگیده‌ای اما در این رزم برایت خیلی می‌ترسم اگر تو کشته شوی از زابل چیزی باقی نمی‌ماند و اگر تو او را بکشی بدنام می‌شوی. بهتر است سر به بندگی شاه بسایی تا از بدنامی ایمن شوی.

اسفندیار فهمید شاه قصد دارد او را از تاج ‌و تخت دور کند ولی با همه این‌ها پذیرفت و گفت: من به سیستان می‌روم و به دستور تو عمل می‌کنم اما اگر کار من بد باشد خداوند در روز قیامت از تو سؤال می‌کند.

اسفندیار دو خواهرش را که اسیر ارجاسپ بودند دید که کوزه بر دوش به آنجا آمدند. اسفندیار رویش را پوشاند. آن‌ها از او می‌خواستند از ایران به آن‌ها خبر دهد و بسیار ناراحت بودند و از وضع خود شکوه می‌کردند.

اين دژ يك در سوي ايران و دري سوي توران داد. صد هزار سپاه در آن است كه همه بنده ارجاسپ اند. به هنگام نياز صد هزار سوار ديگر از چين و ماچين به ياري مي رسند. خوراك و آذوقه ده سال در انبارهاي دژ است.

زن جادو آواز اسفنديار را شنيد و دانست كه شكاري به دامش آمده است. پس روي زشت و چروكيده خود را به جادو زيبا كرد و نزد اسفنديار آمد و نشست.

گرگسار گفت:شهريارا مگر از جان خود گذشته اي از اين هفت خوان به زور هم نمي توان گذشت.

ارجاسپ كه آخرين دلاورش را نيز دربند ديد، آشفته شد و با ويژگانش بر شتران نشستند و راه بيابان را در پيش گرفتند. آن گاه دلاوران ايران به فرمان اسفنديار بر دشمن تاختند و از كشته پشته ساختند.

آن روز كه من در بند بودم و برادران نامدارم در بزم، آيا هيچ از من درمانده به ياد آوردند؟ اكنون از كين خواهي چه سود؟