ماجرای تلخ بچه‌های گم‌شده در ایستگاه‌های قطار هند

دوات آنلاین-زمانی که از خواب بیدار شدند، کودک خردسال‌شان رفته بود. وقتی والدین در نزدیکی سکوی 14 خواب بودند، فردی توانسته بود دختر سه‌ساله آنها را بدزدد. آنها تقاضا کردند دوربین‌های مداربسته تمام آن محل بررسی شود، اما هیچ رد پایی پیدا نشد. هیچ شاهدی هم برای این ماجرا وجود نداشت. در همان روز و در فاصله ساعت سه تا پنج بامداد نیز کودک دیگری در ایستگاه قطار سیلدا در شهر کلکته هند گم شد. تعداد کودکانی که در 20 سکوی این ایستگاه ناپدید شده‌اند، مشخص نیست. در فاصله ماه ژوئن 2016 تا ماه می‌ سال جاری حدود هزار و 600 کودک آسیب‌پذیر در این ایستگاه شناسایی شدند که از این میزان بیشترین آمار مربوط در این زمینه در ایستگاه‌های قطار هند است. از میان آنها 134 نفر دختر بودند و در میان‌شان کودکان چهار ساله نیز دیده می‌شدند. اینها درواقع بخش کوچکی از هزاران کودکی هستند که در طول سال تنها برای فرار از فقر و خشونت‌ خانه و به امید یافتن کار و زندگی بهتر وارد این ایستگاه‌ها می‌شوند. آنها ممکن است ماه‌ها در این ایستگاه زندگی کنند و ناگهان ناپدید می‌شوند و سرنوشت‌شان برای خانواده‌ها و مقامات هندی کاملا نامشخص است. یکی از دلایل بالابودن این آمار، پرترددبودن این ایستگاه است. روزانه حدود 750 قطار وارد ایستگاه سیلدا می‌شود و نزدیک به دومیلیون نفر از این مسیر تردد می‌کنند که این میزان هفت‌برابر بیشتر از ایستگاه‌های قطار در شهری همچون لندن است.

این مسئله به یکی از موضوعات حساس سیاسی در سال‌های گذشته تبدیل شده و آنچه بیشتر باعث تعجب شده این است که هیچ نشانه‌ای مبنی بر کاهش گم‌شدن این کودکان در ایستگاه‌های قطار دیده نمی‌شود. اگرچه اطلاعات دقیقی درباره سرنوشت آنها در دست نیست؛ اما گفته می‌شود بسیاری از آنها به‌عنوان کودک کار در سطح شهر مجبور به فعالیت می‌شوند. خطوط سکوی شماره یک از ساختمان‌های اصلی ایستگاه جدا می‌شود و به همین دلیل هر فردی در شب می‌تواند دسترسی آسانی به آنجا داشته باشد؛ بر همین اساس یکی از سکوهای خطرناک در این ایستگاه به حساب می‌آید. گروهی از دختران که کمتر از 12سال دارند و بیشترشان یتیم هستند، بیش از شش‌ماه است در این سکو زندگی می‌کنند و خطر هر لحظه در کمین‌شان است. با خلوت‌تر‌شدن ایستگاه به‌راحتی می‌توان مردانی را مشاهده کرد که در اطراف این دختران در حال تردد هستند. بابو دی، یکی از اعضای سازمان غیردولتی «کمک به کودکان در کلکته»، در این زمینه می‌گوید: شش‌ماه پیش توانستیم سه‌نفر از این دختران را از چنگال تعدادی از این مردها نجات دهیم. البته دی عقیده دارد سکوی 4a از تمام قسمت‌های این ایستگاه خطرناک‌تر است و به دلیل آنکه فضای سبز گسترده‌ای در اطراف آن وجود دارد، بیشتر ناپدید‌شدن کودکان نیز‌ همین‌جا اتفاق می‌افتد.

آخرین آمار و ارقام منتشرشده از سوی نیروهای پلیس نشان می‌دهد کودک‌ربایی یک جرم در‌حال‌افزایش در هند است و گزارش‌های موجود حکایت از این دارد که ربودن کودکان از 15هزار نمونه در سال 2011 به 41هزار در سال 2015 رسیده است. یکی از پیچیدگی‌ها و سختی‌های این موضوع، شناسایی قاچاقچیان کودک است. آنویشا سین، یکی دیگر از اعضای این سازمان غیردولتی، اینطور می‌گوید: این قاچاقچیان کاملا شبیه افراد عادی هستند. بیشتر مواقع نیز کودکان هنگام راه‌رفتن در کنار آنها مجبور به لبخندزدن هستند و بر همین اساس شناسایی قربانیان بسیار دشوار است. 

از سوی دیگر، شناسایی این افراد برای کودکانی که در سکوهای این ایستگاه زندگی می‌کنند، بسیار دشوار است. آکیل 15ساله که حدود 18 ماه در ایستگاه سیلدا زندگی کرده است نیز به این مشکل اشاره می‌کند که شناسایی این افراد به‌هیچ‌وجه راحت نیست و از سوی دیگر بیشتر این کودک‌ربایی‌ها در زمان خواب آنها صورت می‌گیرد. جوجا وارگیس، مدیر سازمان خیریه بین‌المللی «کودکان راه‌آهن» در این رابطه می‌گوید: پیداکردن این کودکان پس از اینکه دزدیده می‌شوند بسیار دشوار است؛ زیرا محل زندگی آنها دائما تغییر می‌کند.

در نزدیکی همین ایستگاه پارکینگی قرار دارد که تعداد زیادی از کودکان شب را در آنجا سپری می‌کنند. یکی از آنها آکیل است که به‌‌خوبی می‌داند بسیاری از بچه‌ها از همین‌جا دزدیده می‌شوند. این نوجوان در‌حالی‌که استیصال در صدایش به‌وضوح مشخص است، صحبت‌هایش را اینطور ادامه می‌دهد: «من هرگز نمی‌توانم به‌راحتی استراحت کنم. مشکل اینجاست که این پارکینگ یک فضای کاملا باز است و هر فردی به‌راحتی می‌تواند وارد آن شود. افرادی که مست هستند و اهداف شومی در سر دارند، دائما در اطراف بچه‌ها و به‌خصوص دختران رفت‌و‌آمد می‌کنند».