سوتغذیه و نبود دارو جان کودکان ونزوئلا را می‌گیرد

دوات آنلاین- اسماعیل 11 ماهه است اما کوچکی جثه اش این را نشان نمی‌دهد. او آن‌قدر ضعیف است که نای گریه کردن ندارد. با این حال پرستاران بیمارستانی در ونزوئلا معتقدند او به قدر کافی خوش‌شانس بوده تا بتواند نزدیک به یک سال دوام بیاورد. با چشمانی کم سو و اندامی مانند چوب، اسماعیل و دیگر بیماران بیمارستان تلاش می‌کنند تا از سوءتغذیه شدید جان سالم به در ببرند. ونزوئلا که زمانی ثروتمندترین کشور آمریکای لاتین بود حالا از تهیه مواد غذایی برای کودکان بیمارستان نیز عاجز است.

یک دکتر در کلیلنیک تخصصی کودکان در کاراکاس در این باره به خبرنگار تایم لندن می‌گوید:«هر روز موارد این چنین در بیمارستان بیشتر می‌شود و ما باید شاهد بدتر شدن وضعیت آنها باشیم. اکثر بچه‌های این بیمارستان درجات مختلفی از سوءتغذیه و قحطی را دارند که باید درمان شود.»

دولت نیکلاس مادورو، رئیس‌جمهور چپ‌گرا و جنجالی ونزوئلا دائما در تلاش است تا آماری از میزان گستردگی سوءتغذیه در این کشور منتشر نشود. آنها با استناد به آمارهای  خود ادعا می‌کنند که چنین بحرانی وجود ندارد و در حال حمایت از فقرا در تمامی جنبه‌ها هستند. کاریتاس که نام یک آژانس خیریه وابسته به کلیسا در این کشور است اعلام کرده‌است نزدیک به نیمی از کودکان زیر 5 سال در چهار استان این کشور از گرسنگی رنج می‌برند. تقریبا 11 درصد از این کودکان سوءتغذیه شدید دارند. بر اساس معیارهای سازمان بهداشت جهانی آستانه اضطراری برای سوءتغذیه کودکان زیر پنج سال نرخ 10 درصد است.

مادورو با رد کردن هر گونه کمک در این زمینه حاضر نیست وجود بحران در این زمینه را تایید کنند. دولت او تنها چهار سال پس از مرگ هوگو چاوز و کاهش شدید نرخ نفت حالا در باتلاق سوءمدیریت گیر کرده است. در حال حاضر نیروهای لباس شخصی‌های مسلح وفادار به رئیس‌جمهور در بخش ورودبه بیمارستان‌ها به صورت شیفتی در حال نگهبانی هستند تا علاوه بر کنترل رفت و آمد نیروها از ورود خبرنگارها به آنجا جلوگیری کنند.

بر اساس مشاهدات خبرنگار تایم، در آن بخشی از بیمارستان که محل نگهداری پوشک‌های بچه و اسباب‌بازی است تنها اثراتی از پارچه‌ها و پلاستیک‌هایی بود که اکثرا چندین بار مورد استفاده قرار می‌گرفت. اسماعیل در نزدیکی همین بخش نگهداری می شد. او یک ماه قبل از نگارش این گزارش جلوی در بیمارستان رها شده بود و از آن به بعد زندگی‌اش وابسته به مهربانی و لطف پرستارهایی بود که از جیب خودشان برای او شیر می‌خریدند تا بخورد و زنده بماند.

فرانسیس کالدرون، پرستار مسئول بخش کودکان می‌گوید:«این کودکان بیشتر ساعات روز را خواب هستند و خیلی کم گریه می‌کنند. این‌ها همه نشانه های سوءتغذیه شدید است که بچه‌های بخش دارند.»

ماه گذشته یک پسر دو ماهه به دلیل سوءتغذیه در این بیمارستان فوت کرد. اگر آنتی‌بیوتیک‌های لازم در بیمارستان بود پزشکان می‌توانستند جانش را نجات دهند. اما دکتری که تا پیش از این تلاش می‌کرد با تهیه دارو از بازار سیاه کودکان را نجات دهد آن روز نتوانست کار انجام دهد. اما در آن زمان قیمت داروهای بازار سیاه به مراتب بیشتر از حقوق ماهی 20 دلار دکتر بیمارستان برای تهیه داروها بود.

در دوران چاوز ونزوئلا با پزشکان کوبایی و بیمارستان‌های سیار اشباع شده بود اما حالا این دکترها رفته‌اند و بیمارستان‌های سیار نیز مورد دستبرد دزدها قرار گرفته‌اند. اگر اسماعیل و بیماران مشابه او بتوانند دوام بیاورند  و زنده بمانند آینده نامعلومی با انواع عوارض جانبی ناشی از نبود تغذیه سالم در انتظار آنها خواهد بود.