خلاصه داستان و نقد فیلم بی مادر با بازی پژمان جمشیدی

دوات آنلاین -فیلم بی مادر به نویسندگی و کارگردانی سیدمرتضی فاطمی و تهیه‌کنندگی محمدرضا مصباح و علی اوجی، فیلمی اجتماعی است که می توانید اطلاعات لازم درباره آن را در ادامه بخوانید.

خلاصه داستان فیلم بی مادر

فیلم بی مادر داستان زندگی زنی فقیر است که برای مشکلاتش راضی می‌شود رحمش را به زن و مردی که بچه‌دار نمی‌شوند اجاره دهد و به نحوی زندگی‌اش با این خانواده گره می‌خورد.

در خلاصه داستان رسمی این فیلم آمده است: انسان چیزی به دست نمی‌آورد، مگر چیزهایی از دست بدهد.

سیدمرتضی فاطمی، کارگردان، گفته: کتابی می‌خواندم و بچه‌ای را تصور کردم که  بین دو مادر قرار می گیرد، یکی مادر خونی و دیگری مادری که او را همه‌جور بزرگ کرده‌ است... من قصد نداشتم روی موضوع رحم اجاره‌ای تمرکز کنم و سعی داشتم از انسان‌ها یک پرسشگری کنیم که اگر جای شخصیت‌ها باشند، چه واکنشی خواهند داشت.

بازیگران فیلم بی مادر

امیر آقایی، میترا حجار، پژمان جمشیدی و پردیس پورعابدینی بازیگران اصلی فیلم بی ‌مادر هستند.

پردیس پورعابدینی درباره نقش خود در این فیلم گفته: شخصیت مهروز «بی مادر» از خودم خیلی دور بود اما اگر دردهای جامعه را ببینیم، راحت می‌توان با مادرانی که در جامعه با چنگ و دندان فرزندانشان را بزرگ می‌کنند. من هم سعی کردم همدردی کنم.

نقد فیلم بی مادر

در ادامه خلاصه ای از چند نقد بر فیلم بی مادر را بخوانید:

یک فیلم بی منطق

سید آریا قریشی در فیلیمو شات توشت: بی مادر از آن فیلم‌هایی است که به‌سختی می‌توان فهمید هدف از ساخته‌شدنش چه بوده است. بی‌منطقی از سر و روی فیلم می‌بارد. شخصیت‌ها در هر صحنه ممکن است رفتاری خلاف صحنۀ قبل از خود نشان دهند و چند دقیقه بعد دوباره به حالت کارخانه برگردند! از جایی به بعد، حتی نمی‌دانیم که قرار است کدام شخصیت را دنبال کنیم. فیلم آن‌قدر میان سه شخصیت مختلف سرگردان است که اساساً تعیین شخصیت اصلی امکان‌پذیر نیست. پژمان جمشیدی به‌شکل قابل ‌ستایشی تلاش می‌کند تا در چنین فیلمی هم گلیم خود را از آب بیرون بکشد اما موفق نمی‌شود چون این شخصیت نه‌تنها – مثل دیگر شخصیت‌های فیلم – چندان قابل‌درک نیست بلکه حضورش در فیلم به‌کل اضافی است. سوژۀ اولیۀ فیلم هر چند تکراری است اما کماکان پتانسیل تبدیل به یک اثر جذاب را دارد اما سازندگان «بی‌مادر» تقریباً به بدترین شکل ممکن از این سوژه استفاده کرده‌اند. به همین دلیل «بی‌مادر» به یکی دیگر از فیلم‌های بی‌مایه و تلف‌شدۀ جشنواره تبدیل شده است.

بی مادر؛ فیلمی کم مایه

پایگاه خبری تئاتر نوشت: «بی‌مادر»، فیلم کم‌مایه‌ای است. قصد دارد سنگ بزرگی بردارد اما نه مقدمه‌چینی لازم برای ورود به این مبحث را انجام می‌دهد و نه در ادامه، پرداخت‌هایی صورت می‌دهد که بپذیریم، با فیلمی جدی و بزرگ مواجه هستیم.

در «بی‌مادر»، به برخی سرفصل‌ها اشاره می‌شود نظیر ناباروری یک زوج، بحث رحم اجاره‌ای و در نهایت حس زنانه‌ای که می‌گوید شوهرش درحال نزدیک شدن به زن دیگری است. آنچه در فیلم از این سرفصل‌ها احساس می‌شود این است که نویسنده، ابتدا این سرفصل‌ها را برای خود طراحی کرده و سپس به نگارش فیلمنامه اقدام کرده است. این سرفصل‌ها، در اندازه‌های میان‌تیترهایی هستند که بدنه سناریو نمی‌تواند اتصالی میان آن بخش‌ها به‌وجود بیاورد....

مشکلات فیلم بی مادر

ایرنا نیز نوشت:... در فیلم، نگاهی نمادگونه به عرفان می شود و کنایه از آن دارد که گمشده زندگی این روزهای جامعه ما، بی توجهی به عرفان و تفکر به تعالی است.

اما به لحاظ سینمایی، بی مادر مشکلاتی دارد؛ یکی اش حضور الکن علی اوجی ست. چه در آن افتتاحیه پرتنش که بیشتر ادا بود تا درگیر کردن مخاطب، و چه اواخر فیلم که با حضوری در حد یک نگهبان بی زبان حاضر شد.

یا پژمان جمشیدی با آن گریم متفاوت و البته باورناپذیرش و بازی شلوغ کنترل نشده اش، نقش پرورش دهنده سگ های خانگی را برعهده دارد که به لحاظ نمادشناسی، مفهومی جز، ترسا بودن او ندارد.

یا مثلا تعریف کردن داستان ماهی سیاه کوچولو از زبان امیرعلی برای عرفان در داخل خودرو، هیچ کارکرد منطقی ندارد و هیچ جای قصه صمد بهرنگی با مفاهیم و روند فیلم، همخوانی ندارد.

کارگردان در بازی گرفتن از بازیگران، موفق نیست و این هم، یکی از مشکلات اصلی بی مادر محسوب می شود. شاید با اصلاحاتی در تدوین فیلم، بشود در اکران عمومی، بی مادری را فیلم بهتری دریافت.