راز سلبریتی شدن احسان علیخانی و رضا رشیدپور

دوات آنلاین -احسان علیخانی و رضا رشیدپور بی شک از محبوب ترین مجری های این سال های تلویزیون هستند؛ دو مجری دوست داشتنی و سلبریتی محبوب که برای موفقیت در کارشان رمز و رازهایی دارند. دو برنامه آنها یعنی عصر جدید و سیم آخر به موفقیت های زیادی دست یافته و توانسته مخاطبان زیادی را همراه کند.

احسان علیخانی؛ مجری قصه گو

فرهیختگان نوشت: 5 سال پیش وقتی در «صبح آمد» جلو دوربین آرام و قرار نداشت، در گفت‌وگویی از او پرسیده بودند: «برای اجرای‌تان به شیوه خاصی فکر کرده‌اید؟ شیوه‌ای که به‌گونه‌ای امضای احسان علیخانی پایش باشد.» و احسان علیخانی جواب داده بود: «بله، سعی کردم دنیای پشت دوربینم با جلوی دوربین یکی باشد... سعی کردم مردمی باشم و به‌نوعی حرف آنها را بزنم. از ادبیات خاصی هم برای این کار استفاده نمی‌کنم.»

علیخانی، در دوره‌ای اجرا را شروع کرد که مجری‌ها صریح‌تر از قبل بودند. حرف‌های خودشان را می‌زدند، دوربین‌ها خود را با آنها هماهنگ می‌کردند و همین هم به اجرای او کمک کرد که به قول خودش، خودش باشد. یکی از مهارت‌های علیخانی در اجرا را باید این دانست که می‌داند چگونه بحث را شروع کند، چگونه ادامه دهد و درحالی‌که در نقطه اوج است، بحث را به پایان ببرد.

او مختصات یک مجری موفق را دارد؛ ظاهرش خوب است و خوب بلد است حرف بزند. اینها شرط ابتدایی است ولی فراموش نمی‌کنیم که خیلی از مجریان تلویزیون چنین خصوصیاتی ندارند. برگ برنده دیگر علیخانی تسلط بر حوزه اجراست؛ می‌داند چطور سوژه را به سرمنزل برساند.

موفقیتش در اجرای برنامه ماه‌عسل، تکرارنشدنی است و بعد از او خیلی‌ها آمدند تا مانند او اجرا کنند و برنامه‌ای همچون ماه‌عسل بسازند، اما نشد. اهمیت کار علیخانی در اجرای برنامه «ماه‌عسل» وقتی بیشتر به چشم می‌آید که بدانیم با جنس افرادی طرف می‌شد که عمدتا برای نخستین‌بار روبه‌روی یک مجری می‌نشستند و برای اولین‌بار قرار بود قصه‌شان را برای آدم‌های زیادی تعریف کنند. علیخانی به‌خوبی زمینه را برای یک روایت آتشین فراهم می‌کند.

احسان علیخانی روحیه کاوشگری مجری نسبت به مشکلات جامعه را یکی از رمزهای موفقیت یک مجری تلویزیونی می‌داند و تاکید می‌کند: «مجری باید از مشکلات جامعه آگاه باشد و در میان مردم زندگی کند اما درعین‌حال نباید تا به چیزی یقین پیدا نکرده است براساس شنیده‌ها قضاوت کند، بلکه داشتن روحیه‌ کاوشگری و تحقیقات عمیق ازجمله نیازهای یک مجری است.» یکی از ویژگی‌های علیخانی این است که تکلیف خود را با محبوبیتش معلوم کرده و قواعد اجرایش گرفتار یک غرور کذایی نمی‌شود. می‌داند که افتادن در چنین سیاهچاله‌ای باعث ایجاد فاصله بین او و مخاطبش می‌شود. اوایل شهرت او در «ماه‌عسل»، وقتی از او پرسیده بودند کلا فکر می‌کنی چه چیزی به دنیای مجری‌ها اضافه کرده‌ای؟ گفته بود: «هیچی! من اصلا دنبال این ادا‌ها نیستم که بگویم این اتفاق را من آورده‌ام. اصلا! یا اینکه بگویم من یک گوینده و مجری نوآورم و این امضای من است پای کار. نه. من یک جوانم شبیه همه جوان‌های دیگری که در این کشور زندگی می‌کنند. سعی کرده‌ام با آنها ارتباط برقرار کنم... من مثل جوان‌های دیگر، پرانرژی و باهیجان هستم. این را عده‌ای دوست دارند و عده‌ای دیگر اصلا خوش‌شان نمی‌آید.»

رضا رشیدپور و گفت و گوهای دشوار

رضا رشیدپور برای اولین‌بار اجرایش را به‌عنوان مجری دوم شروع کرد و شاید مخاطبان تلویزیون فکر نمی‌کردند روزی این جوان خوش‌خنده برنامه صبح‌بخیر ایران، به یکی از مجریان موفق تلویزیون تبدیل شود. او علاقه‌مندی زیادی به هاردتاک دارد. در سری برنامه‌های شیشه‌ای‌اش پای خیلی‌ها را به تلویزیون باز و با آنها دوئل کرد. در دوران دوری از تلویزیون، برنامه «دید در شب» را برای پخش از اینترنت ساخت و نوعی دیگر از هاردتاک را تجربه کرد. خیلی آرام و باحوصله کارش را در اجرا پیش می‌برد و در میانه گفت‌وگوهایش یکباره میهمان خود را در یک موقعیت چالشی می‌بیند، چالشی که نه راه پیش دارد و نه راه پس. رشیدپور بر فنون اجرا تسلط دارد حتی اگر گاهی در گفت‌وگوهای داغ کم آورده، اجازه نداده یک چهره 100درصد شکست‌خورده لقب بگیرد.

شاید بگویید جای قرار گرفتن مقابل دوربین، دقت‌نظر بر فرم و رنگ لباس، زبان بدن و حتی اندازه و نوع لبخند زدن ازجمله نکات اصلی و ابتدایی یک اجرای تلویزیونی است. اما رشیدپور با رعایت تمام این قواعد یک گام جلوتر و دقیق‌تر عمل می‌کند؛ آن‌قدر دقیق که گویی یک جریان خودآگاهی تمام رفتار او را مقابل دوربین هدایت می‌کند.

یکی دیگر از ویژگی‌های رشیدپور برای اجرا را باید انتخاب میهمانان دانست، او میهمانان را جوری انتخاب می‌کند که بتواند از آنها سوال‌های خاصش را بپرسد، سوالاتی که همیشه هم جنجال‌برانگیز می‌شود. او همیشه سعی می‌کند در اجرایش به معضلات جامعه اشاره کند و گذری و نگاهی به موضوعات اجتماعی داشته باشد و همین ویژگی اجرا باعث شد برنامه حالا خورشید که او اجرایش را به‌عهده داشت به‌عنوان یکی از برنامه‌های پربیننده در تلویزیون تبدیل شود. رشیدپور مانند دیگر مجریانی که درموردشان صحبت کردیم، اطلاعات عمومی بالایی دارد و به گفته خودش سعی می‌کند همیشه کتاب بخواند و در جریان همه اخبار باشد تا بتواند اجرای مناسبی داشته باشد.

فرزاد حسنی؛ اجرا با سورپرایز

فرزاد حسنی ازجمله افراد موثری بود که باعث جاه‌طلبی در فضای اجرای تلویزیونی شد. خودش درمورد اینکه چگونه به فضای اجرا آمده است، گفت: «برای بازیگری آمدم. هنوز هم قصدم همین است و خود را بازیگر می‌دانم و کار بازیگری را دوست دارم و ادامه می‌دهم. اجرا یک مرحله بود که احساس می‌کردم تغییری می‌تواند در من ایجاد کند. دلیل اصلی قبول من برای اجرا، به‌ویژه در رادیو، حدود ده سال پیش، استاد منوچهر نوذری بود. یعنی احساس می‌کردم در برخورد خودمانی و مبتنی‌بر مولفه‌های آشنای ایشان در گفتار و رفتار و واژه‌های خاصی که ایشان دارند و از خود مردم هم گرفته‌اند– یعنی یک‌چیزی از خودت بگیرند و طوری به تو پس دهند که خودت عاشق داشته‌ات بشوی- اینها باعث شد که من کار اجرا را انجام دهم. وگرنه هیچ اجرایی تا حالا اشتهای مرا تحریک نکرده است.» 

همان‌طور که فرزاد حسنی هم گفت به‌شدت متوجه و مجذوب اجرای منوچهر نوذری بوده است. اما او ویژگی‌هایی را برای اولین‌بار در اجرای تلویزیونی وارد کرد که در برهوت صداوسیما، هر موج جدیدی چه خوب و چه بد، سریع‌ خود را نشان می‌داد و مخاطب خود را پیدا می‌کرد. در سال‌های اواخر دهه 70، حسنی برای اولین‌بار با سروشکلی خاص، صورتی اصلاح‌کرده، شلوار جین تنگ، مدل موی خاص و... در برنامه‌های زنده حضور پیدا کرد. 

فرزاد حسنی آگاهانه یا ناآگاهانه، ویژگی‌های شخصی‌اش را وارد اجرای تلویزیونی کرد و هویت مستقلی برای خود درست کرد. بینندگان دیگر با مجری یک برنامه به نام کوله‌پشتی سروکار نداشتند، با فرزاد حسنی سروکار داشتند که مجری کوله‌پشتی هم بود. همین تکیه بر ویژگی شخصی، هم طرفداران برنامه‌اش را اضافه کرد و هم مخالفانی که تعریف‌های حسنی از خود و ارجاعات متعدد به خودش و اعتمادبه‌نفس خاصش جلوی دوربین را بیش از حد می‌دانستند. فرزاد حسنی اجرای گرمی دارد و با هوشمندی و توانایی ذاتی که دارد به‌سرعت کلمات را کنار هم می‌گذارد و جملاتش را برای یک گفت‌وگوی صریح استخدام می‌کند. همین ویژگی او باعث می‌شود مخاطب همیشه منتظر یک سورپرایز اجرایی از او باشد. سورپرایزی که عاری از ملاحظات معمول است و در بیشتر مواقع برای خودش و ادامه حضور و اجرایش هم گران تمام شده است.