اشتباه بهاره رهنما در لایو اینستاگرام

دوات آنلاین -بهاره رهنما در آخرین لایوش گفته: «بچه‌ها، من بعد از 30 سال کار کردن که از 17 سالگی کار کردم و روی پای خودم ایستادم، طبیعتا وقتی این همه سال کار کردم، خیلی عادی است که بتوانم در این سن یک آسایش خاطر مالی داشته باشم و زندگی‌ام را راحت بگردانم. هر آدمی که بعد از 30 سال کار کردن نتواند زندگی خوبی داشته باشد، نتواند برای خودش و خانواده‌ اش و اطرافیانش آسایش و آرامش فراهم کند، به نظر من بی‌دست و پاست. من سال‌ها زحمت کشیدم و طبیعتا نتیجه‌ای که الان می‌بینید، نتیجه زحماتم است». این اظهارنظر در شبکه‌های اجتماعی بازتاب زیادی داشت و با پیام‌های گاه تندی از سمت کاربران روبه‌رو شد. نرگس عزیزی، کارشناس‌ ارشد مشاوره  در یادداشتی در خراسان به نقد این حرف او پرداخت و نوشت: خانم رهنما در چنین نتیجه‌گیری و داشتن چنین برداشت‌هایی تنها نیست و تفسیرهایی را که بار موفقیت را تنها بر دوش فرد می‌گذارند زیاد می‌شنویم. اما چرا چنین گزاره‌هایی دقیق نیستند و چه می‌شود که برخی افراد چنین برداشت‌هایی دارند؟

زندگی‌های افراد با نقطه‌های آغاز متفاوت

شرایط زندگی برای همه‌ ما یکسان نیست. گاهی خانواده ما سال‌هاست که خانه‌ای از خود دارد و دغدغه اجاره و ... را ندارد، گاهی اما تمام طول کودکی و نوجوانی ما پر از خاطرات مربوط به اسباب‌کشی و جور شدن پول اجاره در پایان ماه است. آن هم در حالی‌که وضعیت متفاوت مالی خانواده، ارتباط نزدیکی با امکان آموزش دیدن در حوزه‌های مختلف و حتی وضعیت بهداشت روانی ما دارد. به عبارتی برخی از ما در وضعیتی دشوارتر زندگی را آغاز می‌کنیم و ممکن است سال‌ها تلاش لازم باشد تا خودمان را به نقطه‌ای برسانیم که برخی سال‌ها قبل با مهیا بودن شرایط، حرکت خود را از آن جا شروع‌کرده‌اند.

امتیازات اختصاصی هر یک از ما

در کنار نقطه شروع متفاوت، ویژگی‌های شخصی ما هم با همدیگر متفاوت است. ویژگی‌هایی که ممکن است خودمان در برخی از آن‌ها نقشی نداشته‌باشیم. به عنوان مثال برخی بررسی‌ها نشان می‌دهد افرادی که ظاهر زیبایی دارند، احتمال این‌که درآمدشان بالاتر از افراد مشابه خود باشد، بیشتر است. موضوعی که می‌تواند خیلی خوب به ما یادآوری کند که خب، زندگی همیشه هم عادلانه نیست! اما چه می‌شود که خانم رهنما می‌گوید: «هر آدمی که بعد از 30 سال کار کردن نتواند زندگی خوبی داشته باشد، نتواند برای خودش و خانواده‌اش و اطرافیانش آسایش و آرامش فراهم کند، به نظر من بی‌دست و پاست»، چه اتفاقی می‌افتد که چنین نتیجه‌گیری‌هایی را از افراد مختلف می‌شنویم؟

روابط گسترده‌تر، مانعی بر سر راه قضاوت‌های نادرست

بسیاری از ما شانس این را نداشته‌ایم که با افرادی در شرایط خانوادگی بسیار متفاوت که در شهری بسیار کوچک‌تر یا بسیار بزرگ‌تر از شهر محل زندگی ما زندگی می‌کنند، آشنا شویم. داشتن ارتباط محدود هم باعث شده تا در قضاوت دچار سوگیری شویم، چراکه همه را با خود و نزدیکان‌مان می‌سنجیم. یادمان باشد هرچه ارتباط‌های همدلانه بیشتری با افراد متفاوت از خود داشته باشیم، کمتر درگیر چنین گزاره‌های خطایی خواهیم شد.