بهترین سکانس از بازی سینا مهراد، پردیس پورعابدینی و امیر آقایی در سریال آقازاده

دوات آنلاین -سریال آقازاده به پایان رسیده اما بحث و گفت و گو درباره آن هنوز ادامه دارد و دلیل اصلی آن هم موفقیت این سریال است؛ موفقیتی که تک عاملی نیست بلکه مجموعه ای از عوامل در کنار هم درست چیده شدند تا ما شاهد روایتی جذاب از یک موضوع حساس باشیم. در این میان بازی های خوب همه بازیگران را نباید نادیده گرفت. از قدیمی ترها مانند امین تارخ  و مهدی سلطانی تا سینا مهراد و پردیس پورعابدینی. سایت سلام سینما نگاهی به بازی های خوب این هنرمندان کرده که در ادامه سه سکانس ویژه با بازی سه شخصیت اصلی را می خوانید:

سینا مهراد؛ دیدن جنازه راضیه

سینا مهراد از جمله بازیگرانی است که کمتر جدی گرفته شده اما در دو سال گذشته با حضور در فیلم و سریال‌های مختلف کمی بیشتر به چشم آمده. در «آقازاده»‌ا و ایفاگر نقش قهرمان فیلم است. یک پلیس وظیفه‌شناس و البته انسانی پاک و بامعرفت که قرار است مثبت‌ترین شخصیت سریال هم باشد.

بازی سینا مهراد به‌مرور با گذر قسمت‌های بیشتری از سریال بهتر شد. در قسمت‌های اول اکت‌های اضافی زیادی داشت و لحن دیالوگ گفتنش خصوصا توی ذوق می‌زد. اجرای او در قسمت‌های اول کمی تصنعی به‌نظر می‌رسید اما هرچه گذشت بازی مهراد هم روان‌تر شد تا تماشاگرا بتواند احساس صمیمیت بیشتری با قهرمان پیدا کند.

یکی از بهترین لحظات بازی سینا مهراد هم درست لحظه‌ای بدون دیالوگ است. جایی که دیگر خبری از آن لحن لوطی‌وار و قیصرمابانه نیست و او تنها با نگاه و حرکت بدن باید غم‌انگیزترین حس سریال را به تماشاگران منتقل کند. جایی که با تماشای بیرون کشیدن تکه‌های جنازه همسرش، خودش هزارتکه می‌شود و تماشای صحنه برایش انقدر سخت هست که زانوهایش خالی کنند و روی زمین بیفتد. هرچند که بار احساسی و عاطفی این صحنه در انتخاب کاربران در نظرسنجی بی‌تاثیر نبوده اما به دلیل دیالوگ نگفتن یکی از بهترین لحظات بازی مهراد هم هست.

پردیس پورعابدینی؛ اشک های خجالت

پردیس پورعابدینی متولد دهه ۷۰ است. از جمله فعالیت های او  در تئاتر می توان به قصه ظهر جمعه به کارگردانی نسیم ادبی اشاره کرد. هرچند پورعابدینی در تئاتر تجربیاتی داشته اما سریال «آقازاده» اولین اثر بصری او محسوب می‌شود. یک بازیگر جوان باید خیلی خوش‌شانس باشد که در اولین تجربه تصویری خود نقش قهرمان زن یک سریال مهم را بازی کند. آن‌هم قهرمانی جذاب. کاراکتری چند بعدی که در طول سریال چندین بار در معرض تحول قرار می‌گیرد و این پیچیدگی‌های خاصی به شخصیتش می‌دهد.

چهره پورعابدینی هم درست به همین شکل است، یعنی در ابعاد و زوایای مختلف، احساسات مختلفی را در تماشاگر برمی‌انگید و از این حیث انتخاب خوبی برای ایفای نقش راضیه به‌شمار می‌آید. این بازیگر جوان با همه پختگی و اغراق موجود در بازی‌اش، در اولین تجربه‌اش راضی کننده به‌نظر می‌رسد.

یکی از بهترین لحظات بازی پورعابدینی جایی است که در زندان باید برای همسرش، در جایگاه مسئول پرونده، درباره روابط نامشروعش با مرد دیگری سخن بگوید. هزاربار از خجالت سرخ می‌شود و در هر قطره اشکی که پای میز بازجویی می‌ریزد، گویی این خودش است که با همه وجود فرو ریخته. شرم و حیایی که در بازی‌اش نمود پیدا می‌کند و عذابی که برای به زبان آوردن هر کلمه می‌کشد هم به خوبی در اجرایش هویدا شده تا این لحظه، به یادماندنی‌ترین صحنه حضورش در «آقازاده» باشد.

امیر آقایی؛ وقاحت و قدرت نمایی نیما

امیر آقایی، از جمله بازیگرانی است که همیشه اغراق و طمطراق را همراه با خود داشته و به ندرت توانسته در نقش واقعگرایانه، باورپذیر ظاهر شود اما در «آقازاده» قضیه‌اش فرق می‌کند و از بهترین‌های سریال است. خصوصا هرکجا که داد و فریاد نمی‌کند و بازی خود را در سکوت و با نگاه پیش می‌برد، از لحظاتی به یادماندنی را خلق می‌کند.

از جمله این صحنه‌ها روبه‌رو شدن او با حاج رضا بعد از گند بزرگی است که زده. در اوج قدرت و طمع، درحالیکه دیگر خدا را هم بنده نیست و احساس پادشاهی می‌کند، به خانه دشمنش رفته تا خودی نشان دهد و قدرت‌نمایی کند. وقاحت و حرصی که در کلام و رفتارش وجود دارد، تهوع آور است و هر بیننده‌ای را منزجر می‌کند و این یعنی آقایی کارش را در این سکانس به‌خوبی انجام داده است.