معرفی کامل فیلم منگی؛ خلاصه داستان، بازیگران ونقد

دوات آنلاین- فیلم منگی اثری متفاوت به کارگردانی رسول کاهانی است که حتما باید آن را حداقل یک بار تماشا کرد البته اگر به سینمای هنر و تجربه علاقه دارید.

رسول کاهانی، نویسنده و کارگردان تئاتر، متولد ۱۳۶۵ نیشابور، از یک خانواده هنری وارد تئاتر و سینما شده و آثار نمایشی او در حوزه کارهای رئالیست اجتماعی قابل ارزیابی است.

برادران کاهانی که در سینما ایران اسم و رسم خود را دارند، این بار برادر کوچکشان کارگردانی سینما را آغاز کرده است. رسول برادر کوچک‌تر، عبدالرضا کاهانی است و حالا فیلم قابل قبولی را در سینما هنر و تجربه به اکران در آورده است. فیلم «منگی» ارزش دیدن دارد، فیلمی که وامدار سینما و تئاتر هر دو با هم است.

خلاصه داستان فیلم منگی

کاهانی در فیلم منگی داستان زن و شوهری را روایت می‌کند که قصد جدا شدن از هم را دارند و درگیر مشکلات مختلفی هستند. مرد بدهی سنگینی به برادر همسرش دارد و مدت‌هاست که در خانه یکی از دوستانش مخفی شده است. پریسا به همراه برادرش راهی شمال می‌شود تا جهیزیه‌اش را به تهران برگرداند. اما هنگام ورود به خانه با تصویر دیگری روبه رو می‌شوند.

فیلم سینمایی منگی در یک نصف روز و بدون هیچ‌گونه کات در حدود ۹۰ دقیقه روایت می‌شود.

بازیگران فیلم منگی

نسرین درخشان زاده، مهدی ضیا چمنی، بهزاد آقاجانی، داریوش رشادت، سرور پیروانی و محمود یاوری بازیگران این فیلم هستند که می‌توان نقطه قوت این فیلم نیز دانست. بازیگران همگی تئاتری هستند که با تسلط بر حالات چهره و نحوه بیان کلمات، کار را به خوبی درآورده‌اند.

ضیاچمنی در نقش حمید محور فیلم را نگه داشته و به ‌خوبی شخصیت پیچیده و عمیق مرد متزلزل و به انتها رسیده قصه را به نمایش می‌گذارد. اما نمی‌توان گفت بازی تمام بازیگران به همین خوبی است و ضعف‌هایی در این زمینه وجود دارد.‌

فیلم منگی؛ سکانس پلان

شیوه فیلم‌برداری این فیلم سکانس‌پلان یا همان فیلم‌برداری یک‌تکه و بدون تقطیع فیلم است که برای مخاطب تداعی کننده کارهای شهرام مکری است. مکری «ماهی و گربه» و «هجوم» را به همین شیوه ساخته است.

اما خود رسول کاهانی پیشتر در باره این شباهت گفته بود: «کار آقای مکری در ساخت نخستین فیلم سینمایی پلان‌سکانس انکارناپذیر است ولی کاری که او در فیلمش کرد با کاری که ما در فیلم‌مان کردیم مقایسه‌شدنی نیست. ویژگی فیلم او پلان‌سکانس است و این فرم در «ماهی و گربه» اهمیت زیادی دارد، در حالی که در «منگی» پلان سکانس اهمیت کمتری دارد.»

کاهانی در تلاش داشته که یک فیلم تجربه‌گرا را بسازد درواقع فضایی را به تصویر کشیده است که در فیلم‌های هنر و تجربه دیده می‌شود اما از آن نیز فاصله گرفته است. برخلاف فیلم‌های هنر و تجربه، قصه خود را می‌گوید و از سویی مشخصه‌های فرمی سینمای هنر و تجربه نیز استفاده کرده است.

نقد فیلم منگی

شهرآرا نیوز در نقد این فیلم نوشت: ... با وجود نقاط مثبت پرتعداد و ساختار فرمی استوار فیلم، «منگی» از بی‌دقتی در اجرا رنج می‌برد و منطبق نبودن مکث‌ها و نحوه ادای کلمات بازیگران در چند مورد کاملا به چشم می‌آید.

همچنین اجرای چندباره برخی موقعیت‌ها، با دریافت جدید مخاطب یا برملا شدن زوایای پنهان یک موضوع همراه نیست، بلکه بیننده یک واقعه را فقط از دو یا چند زاویه جدید می‌بیند؛ بدون آنکه اختلاف تعیین کننده و نکته جدیدی در بازنمایی دوم وجود داشته باشد. از این منظر، می‌توان گفت که کاهانی در فرم اجرایی فیلمش تا حدودی دچار ذوق‌زدگی بیش از حد شده و با زیاده‌روی در بازی‌های فرمی، تأکید فراوان بر فرم منحصربه‌فرد اثر و گیر انداختن مخاطب در هزارتوی تماشای وقایع مشابه، شور کار را درمی‌آورد.

به لحاظ محتوایی، «منگی» یک گام جلوتر از بیشتر فیلم‌های تجربی متداول در سینمای ایران است؛ زیرا به قصه و روایت هم تعهد نشان می‌دهد و داستان پر افت و خیزی را، با پرداخت مناسب، پیش می‌برد.

اگر ساختار فرمی متفاوت اثر را از آن حذف کنیم، باز هم پیرنگ فربه و دندان‌گیری که ارزش تبدیل شدن به یک فیلم را داشته باشد، باقی می‌ماند و این نشان دهنده تعهد فیلم‌ساز به قصه است که معمولا در آثار تجربی با بی‌اعتنایی روبه‌رو می‌شود.

انتخاب لوکیشن هم به روایت این قصه کمک شایانی کرده و خبری از محیط شبیه به هزارتو نیست. با این حال، جست‌و‌خیز‌های دوربین در همین لوکیشن مناسب، گاهی اوقات مانند زمانی که ساختمان را دور می‌زند و از پشت پنجره به داخل اتاق سرک می‌کشد، قدری نمایشی و تصنعی ظاهر می‌شود.

گریم و لباس دو شخصیت اصلی هم عنصر دیگری است که ظاهرا در راستای القای وصف منگی طراحی شده و تعمدا به دنبال نوعی از ریخت انداختن ظاهر شخصیت و یا زیبایی‌شناسی منفی ظاهر افراد بوده است که می‌توانست به شکلی ملایم‌تر ظاهر شود....

منابع: ایرنا زندگی- شهرآرانیوز- فرادید