همه دلایل پیدا و پنهان به تعویق افتادن لیگ برتر فوتبال

دوات آنلاین- لیگ برتر هنوز نه تاریخ قرعه‌کشی‌اش معلوم شده و نه تاریخ آغازش، نه برنامه‌ای دارد و نه حساب و کتابی. فدراسیون فوتبال به دلایلی که برخی از آنها پوشیده مانده، لیگ را به تعویق انداخته تا ورزشگاه‌ها تجهیز شوند اما واقعیت این است که استانداردسازی بسیاری از ورزشگاه‌های ایران فقط در حد گیت، بلیت‌فروشی اینترنتی، شماره‌دار شدن صندلی‌ها و نصب دوربین‌های امنیتی شاید ممکن باشد و اغلب ورزشگاه‌ها از بنیان استاندارد نیستند و حتی سازه‌های نامناسب و غیراستاندارد و زشتی دارند، موضوعاتی که با شماره‌گذاری صندلی و نصب دوربین فراموش نمی‌شوند.

برای دانستن چرایی این ماجرا می‌توانیم به یک دهه پیش برگردیم، به دوره ریاست محمد علی‌آبادی بر سازمان تربیت‌بدنی ایران. او ۴ سال بر صندلی ریاست این سازمان نشست و معاون رییس جمهور بود. در ۴ سال ریاستش بر سازمان تربیت بدنی همواره از پروژه‌های عمرانی حرف زد، با ادعاهایی بزرگ و فراموش‌نشدنی. علی‌آبادی آنطور که اعلام می‌کرد کارشناس ارشد معماری بود و در تمام دوره ریاستش روی پروژه‌های عمرانی در ورزش متمرکز شده بود. محصول دوران او که به قول خودش با ساخت و ساز گذشت، امروز اما نتوانسته برای فوتبال ایران چند ورزشگاه استاندارد باقی بگذارد که دست‌کم لیگ برتر به تعویق نیفتد.

ادعاهای محمد علی‌آبادی را مرور کنیم. او شهریور ۸۸ گفته بود: «کل مکان‌های ورزشی ساخته شده در طول ۷۰ سال تاریخ ورزشی کشور ۳ هزار و ۷۵۰ مکان ورزشی بوده که با عنایت به افزایش بودجه‌های عمرانی ورزشی این تعداد به ۷۵۰۰ مجموعه یعنی ۲ برابر تمام دارایی‌های ورزشی کشور در ۷۰ سال گذشته رسیده است. در حال حاضر ۳ هزار مجموعه ورزشی که در دوره قبل کلید خورده بود ساخته شده و ۳ هزار و ۷۵۰ مکان ورزشی در حال ساخت و تکمیل است که میانگین بهره‌برداری از پروژه‌های ورزشی تکمیل شدن روزی دو پروژه در سطح کشور است. همچنین هزار پروژه ورزشی نیز در حال واگذاری به پیمانکاران برای ساخت است.»

این اعداد و ارقام بزرگ و باشکوه به نظر می‌رسند اما واقعیت را خودتان می‌توانید تماشا کنید. سری بزنید به ورزشگاه‌های ۱۵ هزار نفری که در آن دوران پی در پی افتتاح می‌شدند، سازه‌های بدقواره‌ای که هرگز زیبایی یک ورزشگاه را نداشتند، چمن‌شان حتی نامناسب بود و زود از بین می‌رفت، در بعضی از آن ورزشگاه‌ها بعدها چمن مصنوعی نصب کردند، در ورزشگاه‌ها هیچ امکاناتی برای تماشاگران وجود نداشت، رختکن‌ها خیلی زود به مخروبه تبدیل شدند، سکوهای تماشاگران در اغلب این ورزشگاه‌ها از زمین دور بود و حس جذاب فوتبال را نابود می‌کرد، حتی محاسباتی مثل میزان بارندگی در شهر یا گردش باد در ورزشگاه انجام نشده بود، فقط می‌ساختند و روبان را با قیچی می‌بریدند و به کارنامه افتتاحیه‌ها می‌افزودند. از ورزشگاه‌های فوتبال که در دوره علی آبادی ساخته شد حتی یک ورزشگاه که همین استانداردهای حداقلی مورد نیاز را داشته باشد، پیدا نمی‌کنید و لیگ برتر به تعویق افتاده تا امکاناتی ساده که باید از روز اول در هر ورزشگاهی بود، ساخته شود.

بسیاری از ورزشگاه‌های فوتبال در دوران محمد علی‌آبادی در شهرهایی ساخته می‌شد که گرایش عمومی به فوتبال چندان زیاد نبود و هرگز تیم فوتبال مطرحی نداشتند و هرگز آن شهرها ۱۵ هزار نفر را در ورزشگاه ندیدند.

برداشت جناحی از اشاره به آن دوران بدترین برداشت است. مساله ورزش است که برای برگزاری لیگ برتر فوتبال ورزشگاه استاندارد ندارد، در حالی‌که یک دهه پیش رییس سازمان تربیت بدنی چهار سال اعداد و ارقامی را به رسانه‌ها تحویل می‌داد و از پروژه‌های عمرانی حرف می‌زد.

منبع: ایران ورزشی- فرشاد کاس نژاد