ورزش درک اجتماعی زنان را بالا می‌برد

دوات آنلاین- الهام رمضانی، عضو اسبق تیم ملی اسکواش است که بعد از کناره‌گیری از این تیم، فعالیت خود را در داوری این رشته ادامه داد. او به همراه سوفیا نواده تنها بانوان ایرانی هستند که موفق به دریافت درجه داوری بین‌المللی اسکواش شده‌اند.

رمضانی که مشقت‌های زیادی را در این رشته ورزشی تقریبا ناشناخته کشیده تا به اینجا برسد، معتقد است اول از همه این خود زنان هستند که می‌توانند به جایگاه خود در جامعه شان و اعتبار ببخشند. 

او از ورودش به رشته اسکواش می‌گوید: «از بچگی ورزش کردن را دوست داشتم. همیشه ورزش در فضای باز را دوست داشتم و هیچ وقت عادت نداشتم که در سالن های سربسته ورزش کنم. خودم فکرش را هم نمی کردم که روزی ورزشی مثل اسکواش که در یک اتاق سرپوشیده را انتخاب کنم ولی وقتی اولین بار آن را امتحان کردم واقعا علاقه‌مند به این ورزش شدم و نتوانستم آن را ترک کنم. چون فکر می‌کنم ورزشی است که سراسر نشاط و هیجان است.  تا سال 91 در ترکیب تیم ملی اسکواش بانوان بودم اما به دلیل مصدومیتی که از ناحیه زانو با آن مواجه شدم، مجبور شدم برای همیشه ورزش حرفه‌ای را کنار بگذارم.» 

رمضانی با این اتفاق، فعالیتش در رشته اسکواش را در عرصه داوری ادامه داده است. او بعد از پشت سرگذاشتن سختی‌های زیاد عنوان یکی از دو داور بین‌المللی زن اسکوش‌باز ایران را دارد: «من در ورزش چیزهایی به دست آوردم که دلم نمی‌خواست از دستشان بدهم. بعد از مصدومیت زانویم یک سال تمام خانه‌نشین شدم، اما عقب ننشستم و با خودم گفتم باید حتما در زمینه‌های دیگر عضو مفیدی برای جامعه‌ام باشم. این طور شد که وارد عرصه مربیگری شدم. آن هم در روزگاری که فعالیت های خانم های ما در مسابقات برون مرزی خیلی کمرنگ بود. توجه به ورزش خانم ها آن طور که باید نبود. اما این قدر ادامه دادم و شرایط سخت را تحمل کردم تا به هدفی که داشتم رسیدم.» 

به اندازه کافی محروم هستیم 

او معتقد است زنان برای این که بتوانند جایگاه خودشان را در جامعه مستحکم کنند و به اندازه مردان دیده شوند باید بدون هیچ هراسی سدهای پیش رویشان را از میان بردارند:" خانم ها در مقایسه با آقایان به ظاهر از قدرت کمتری برخوردارند و با مسایل احساسی‌تر برخورد می‌کنند. برای این که روحیه جنگنده‌تری داشته باشند و بتوانند از پس مشکلات خود در جامعه بربیایند و درک اجتماعی قوی‌تری داشته باشند، باید خودشان اول از همه به خودشان کمک  کنند. چون ما زنان در این جامعه به اندازه کافی محروم هستیم. قبل از این که کسی کمکمان کند باید خودمان به فکر باشیم. یکی از راههای رسیدن به این هدف ورزش کردن است. ورود به عرصه ای که شور و هیجان را به دنبال دارد و به افراد امید به زندگی و اعتماد به نفس می دهد. درست است که دولت و جامعه باید در وهله اول بستر مناسب برای ورزش کردن زنان را در جامعه فراهم کنند اما من فکر می کنم مهم‌تر از آن نگرش و توجه خانواده به این مقوله است که باید خیلی به آن توجه کنند و راه را برای فرزندان خود باز کنند که به ورزش روی بیاورند."

بازتاب حضور داوران زن در جهان

داور زن اسکواش باز ایران از بازتاب خوب حضور زنان کشور در مسابقات بین المللی می گوید: «حضور زنان ایرانی در میادین بین المللی ورزشی در سال‌های قبل آن قدر کمرنگ و محدود بود که وقتی ما برای قضاوت در مسابقه‌ای به خارج از کشور اعزام می‌شدیم برای خارجی‌ها هم سوال بود که چطور ما توانستیم این سد را بشکنیم. اما خوشبختانه در سال های اخیر با تغییر نگرش ها در سطح کشور  و بها دادن به حضور هر چه بیشتر بانوان در جامعه این نگاه‌ها درخارج از کشور هم عوض شده. شرایط ما در گذشته طوری بود که نمی‌توانستیم مسابقات آقایان را که در داخل برگزار می‌شد ببینیم و داوری کنیم. الان اما طوری شده نماینده‌های کشورهای مسلمان که در فدراسیون جهانی و آسیایی اسکواش حضور دارند به نفع زنان ایرانی قدم می‌بردارند تا ما بیش از این فعالیت داشته باشیم».

او ادامه می‌دهد:« پوشش مصوب خانم‌های اسکواش باز که از سوی فدراسیون جهانی تعیین شد به صورت تاپ و دامن است اما وزارت ورزش لباس کاملا پوشیده‌ای را برای دختران ما مصوب کرده که بتوانیم در مسابقات برون مرزی شرکت کنیم. موافقت فدراسیون جهانی با این موضوع به نوبه خود کار مهمی بود. چرا که خیلی از فدراسیون‌های جهانی دیگر اصلا اجازه نمی‌دهد زنان مسلمان با لباس‌های پوشیده مسابقه بدهند.»

برای پیشرفت امکانات می‌خواهیم

اسکواش باز اسبق تیم ملی بانوان ایران حالا که رفته رفته راه برای فعالیت این قشر از زنان ورزشکار هموار می‌بیند از دولتمردان می‌خواهد که بیش از این به ورزش زنان اهمیت بدهند: «مشکل اصلی ما هم مثل همه رشته‌ها نبود پول و امکانات است. ما به مربی خارجی نیاز داریم. برای این که بتوانیم خودمان را به سطح اول آسیا برسانیم باید امکانات داشته باشیم. قدرت اسکواش دنیا در دست کشورهایی آسیایی مثل پاکستان، هنگ کنگ، هند و مالزی است. حیف است که ما نتوانیم از امتیازات کشورهای همسایه‌مان در روند پیشرفتمان در این رشته ورزشی بهره ببریم.»