دوچرخه در خدمت ادامه تحصیل دختران بومی گواتمالا

دوات آنلاین- همانند بسیاری از دختران پاکاجبا، در گواتمالا، گلادیس آزونکاچوکاک نیز بالاخره روزی فهمید که باید رفتن به مدرسه را فراموش کند. این تصمیم فقط یک دلیل ساده داشت و آن دور بودن دبیرستان از خانه گلادیس بود.

در جوامع روستایی گواتمالا دختران به طور میانگین و روزانه 8 کیلومتر پیاده طی می‌کنند تا به مدرسه برسند. مسیر رفت و آمد آنها عمدتا از کنار مزارع ذرت و رودخانه‌های می‌گذرد و اغلب آنها مجبورند این مسیر طولانی را در تاریکی طی کنند.

اکثر قریب به اتفاق این جوامع افراد بومی هستند که باید با تبعیض های اجتماعی و خشونت‌های مبتنی بر جنسیت  دست و پنجه نرم کنند. ترس از مورد آزار و اذیت قرار گرفتن دخترها موجب می‌شود تا والدین آنها به راحتی فکر رفتن به مدرسه را از سر بیرون کنند.

 در ماه مارس گذشته بنیاد جمعیت سازمان ملل با همکاری کمپین «پیشرفت دخترها» تعداد 250 دوچرخه به دخترهایی اهدا کردند که به خاطر بعد مسافت مدرسه را ترک کرده بودند. ماموریت این دوچرخه‌ها این بود که مسافت را کوتاه و امنیت بیشتری برای این دخترها فراهم کنند.

فقر در میان جوامع بومی گواتمالا شایع است. بسیاری از این مردم دسترسی محدودی به آب آشامیدنی، خدمات بهداشتی، جاده های امن و مدرسه دارند. ساکنان منطقه چیسزک زندگی در میان بالاترین نرخ فقر در این کشور را تجربه می‌کنند.

این عوامل دست به دست هم می‌دهند تا دخترها زودتر از موعد مدرسه را ترک کنند و به اولین خواستگارشان جواب مثبت بدهند.بر اساس آمار از هر 10 دختر ازدواج کرده و باردار این کشور ، 9 نفر آنها موفق به پایان مدرسه نشده‌اند. در عین حال از هر 10 دختر تازه عروس تنها 4 نفر آنها آموزش‌های لازم در زمینه پیشگیری از بارداری را دیده‌اند.

خوانا تاگومز که حالا دانشجوی دانشگاه است در این باره می‌گوید:« بدون دوچرخه من نمی‌توانستم دبیرستانم را تمام کنم. مدرسه ما خیلی از خانه دور بود و من پای پیاده باید همه راه را در تاریکی برمی‌گشتم. خواهر بزرگترم که دوچرخه نداشت نتوانست درسش را تمام کند اما من خوش‌شانس بودم که این فرصت را داشتم.»