معرفی و نقد فیلم استاد؛ خلاصه داستان و بازیگران

دوات آنلاین -فیلم استاد به تهیه کنندگی بهروز افخمی و کارگردانی سید عماد حسینی فیلمی اجتماعی با موضوع خاص و جالب توجه است که در ادامه می توانید چند نقد بر آن را در کنار معرفی کامل آن بخوانید.

خلاصه داستان فیلم استاد

در سالی که جنبش می‌تو به سینمای ایران رسید و شماری از هنرمندان علیه چند چهره شناخته‌شده دست به افشاگری زدند، فیلم استاد به موضوع آزار جنسی می‌پردازد. قصه «گلنوش» دانشجوی رشته معماری که توسط استاد نقاشی‌اش مورد تعرض قرار می‌گیرد.

داستان فیلم از این قرار است که گلنوش حدادی دانشجوی جوانی است که قصد دارد برای ادامه تحصیل به اتریش برود و درخواست پذیرش از دانشگاهی در اتریش را دارد. او نیاز به توصیه‌نامه‌ای از یکی از اساتید مطرح در این زمینه دارد و ارتباط بیشتر او با استاد ادریس سبب بروز ماجراهایی تلخ می‌شود.

بازیگران فیلم استاد

حسن معجونی، سجاد بابایی، هدیه حسینی‌نژاد، حوریه مقدم و مهدی ابوحمزه بازیگران فیلم استاد هستند.

نظر منتقدان درباره فیلم استاد

در ادامه خلاصه ای از چند نقد بر فیلم استاد را می خوانید:

استاد؛ یک فیلم متوسط

مازیار حکاک خبرنگار سینمایی رسانه آخرین خبر درباره این فیلم نوشت: فیلم «استاد» باوجود سوژه جذابی که دارد، اما نتیجه آن ویژه نیست و به اثری معمولی و تلویزیونی تبدیل شده است. با توجه به موضوع حساس، انتظار می‌رفت فیلم جدی‌تری را ببینیم، اما در نهایت خیلی معمولی است. فیلم «استاد» اثری آپارتمانی است که با کمترین هزینه ساخته شده و این هم از جذابیت‌های آن کم می‌کند.

محمد تقی‌زاده روزنامه‌نگار و منتقد سینما نیز این‌گونه واکنش نشان داد: «تم عشق و خیانت و مسیر پرتعلیق و معمایی فیلم که قرار است چالش‌های زناشویی جامعه معاصر ایران را تداعی کند، بیش از هر چیز یادآور فیلم‌های فرهادی به‌خصوص «درباره الی» و «فروشنده» است.»

محمد شاکری نیز در بخشی از نقد خود در سینماژورنال نوشت: «حسن معجونی با همان لحن باری‌به‌هرجهت سریال‌های کمدی پرت شده به این جا... سوژه زود رو می‌شود و زود تمام. نه این که به‌موقع تمام شود، اتفاقا کلی هم لفت می‌دهد تا تیتراژ پایانی.»

ضعف ساختاری فیلم استاد

مجتبی اردشیری، منتقد سینما نیز در ایرنا نوشت: نخستین ساخته سینمایی عماد حسینی، سوژه خوبی دارد، ترجیح می‌دهد ورود منعطفانه‌ای به موضوع داشته و از بیان دراماتیکی برخوردار نباشد، عنصری که در طول اثر نیز اصرار بیش از اندازه‌ای روی آن صورت می‌گیرد.... نخستین ساخته عماد حسینی، از ضعف ساختار برخوردار است. فیلم هوشمندانه‌ای نیست و به لحاظ اجرا، اشکالاتی در تدوین و تصویربرداری (انتخاب اشتباه قاب‌ در برخی سکانس‌ها) دارد. بیشتر، یک فیلم تجربی است با آرمان‌های بزرگ که می‌خواهد خود را تا اندازه‌های یک درام ملتهب بالا بکشد اما ماحصل کار، نه وجه دراماتیک متبحرانه‌ای دارد و نه بهره‌‎ای از التهاب برده است.

با این سروشکل، فیلم استاد، نه ربطی به جنبش «می‌تو» پیدا می‌کند و نه می‌تواند ادعای اقتباس از نمایشنامه «اولئانا»ی دیوید ممت را به زبان بیاورد. «استاد»، یک اثر صرفا تجربی بود که برخلاف جریان اصلی فیلم، نباید خیلی به آن پرداخت.

ماجرای گلنوش فیلم استاد

دا الماسیان طهرانی، عضو انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی ایران نیز در ایرنا نوشت: حسینی در ساختار و فیلمنامه فیلم خود کمترین توجه را نثار گلنوش می‌کند. گلنوشی که ظاهرا شخصیت نخست قصه و محور همه ماجراهاست اما هر قدر که فیلمنامه جلوتر می‌رود بازهم با فیلمی مردانه مواجه می‌شویم که غیرتی کور و بی‌حاصل آن را احاطه کرده است. مشخصا از جایی که گلنوش ماجرا را برای علیرضا نامزدش بازگو می‌کند و پای علیرضا به شکل جدی به داستان باز می‌شود. دیگر شاهد رویارویی ادریس و علیرضا و زورآزمایی مردانه هستیم. زورآزمایی‌ای که سبب می‌شود نقش محوری گلنوش نادیده گرفته شود و مورد بی‌توجهی تمام و کمال قرار گیرد.

زیرلایه‌های پنهان متن نیز موید این ادعاست که فیلمنامه‌نویسان (پیام لاریان و عماد حسینی) بیشترین تاثیرپذیری را از جنبش به اصطلاح می توی ایرانی گرفته‌اند و اشارات آشکار به استاد بودن ادریس و نقاش بودنش تاکیداتی است که این تاثیرپذیری را آشکار می‌سازد وگرنه ماجرای تجاوز و تعرض سریالی آن کتابفروش راسته خیابان انقلاب به ده‌ها دختر دانشجو که به لحاظ دراماتیک جذابیت‌های بسیار بیشتری داشت.

جذابیت‌هایی که نویسندگان فیلمنامه آشکارا چشم خود را بر آن بستند و از همین منظر به نظر می‌رسد بیشتر با یک فیلم سیاسی انتقادی مواجه هستیم تا محصولی اجتماعی یا امثال آن و معتقدم همین نگاه ابزاری به مقوله یاد شده سبب شده تا با فیلم نه چندان دلچسب و کاملا تاریخ مصرف‌دار مواجه باشیم و علاوه بر آن به جز در ۲۰ دقیقه ابتدایی که طرح موضوع را شاهد هستیم و با شخصیت‌ها آشنا می‌شویم نکته چشمگیر دیگری در ساختار و محتوا نمی‌تواند نظرها را به خود جلب کند.

به ویژه در محتوا که بازی‌های نه چندان چشمگیر با اکت‌های کلیشه‌ای و بی‌مورد از طرف همه بازیگران، فیلمبرداری بی‌سلیقه و لرزان، افکت‌های صدای هواپیما و غیره که همگی از دم دستی‌ترین تکنیک‌های رایج در سینمای ایران هستند و همین مساله را وقتی با اسامی عریض و طویل پشت دوربین تطبیق می‌دهیم از محمدرضا اصلانی تا محمدحسین مهدویان و بهروز افخمی، سئوالات بسیار زیادی برایمان به وجود می‌آید که کاربرد این همه تجربه چگونه حاصلش فیلمی شده که چندان قابل دفاع نیست؟

به هر شکل لازم است منتظر باشیم نخستین ساخته عماد حسینی رنگ پرده را نیز در اکران عمومی ببیند و آنگاه نتیجه‌گیری کرد که فیلم توانسته جای خود را نزد عامه تماشاگران باز کند یا خیر؟ انتظاری که البته تصور می‌کنم نتیجه‌اش از همین الان مشخص باشد که چیست.