خلاصه داستان و بازیگران فیلم بدون قرار قبلی + نقد

دوات آنلاین -فیلم بدون قرار قبلی فیلمی فیلم ششم کارگردانش یعنی بهروز شعیبی محسوب می شود؛ فیلمسازی که نشان داده حرف های زیادی برای گفتن دارد و اتفاقا روش بیان حرف هایش را هم خوب می داند. او این بار فیلم خود را بر اساس فیلمنامه ای که فرهاد توحیدی و مهدی تراب‌بیگی نوشته اند، ساخته است.

خلاصه داستان فیلم بدون قرار قبلی

داستان فیلم از یکی از داستان های مصطفی مستور وام گرفته شده و درباره زنی به نام یاسمن است که وقتی کودک بوده به شهر برلین آلمان مهاجرت کرده است. او پسری 6 ساله دارد که به بیماری اوتیسم مبتلا است. یاسمن بعد از مرگ پدرش به ایران و زادگاه او بر میگردد البته این سفر به خاطر پسرش دشواری هایی را به همراه دارد. زن جوان که شناخت کاملی از پدر ندارد از این که او ارثیه ای برایش گذاشته شگفت زده می شود. یاسمن با آشنایان پدرش ملاقات می کند و ....

بازیگران فیلم بدون قرار قبلی

پگاه آهنگرانی، مصطفی زمانی، الهام کردا و صابر ابر در فیلم بدون قرار قبلی بازی ‌کرده اند.

حامی ترابی، بازیگر کودک این فیلم گفت: اوتیسم بیماری بدی است که بعضی کودکان به آن دچار می‌شوند و باید در مواجهه با این کودکان با صبوری برخورد کرد.

شعیبی درباره بازی گرفتن از حامی ترابی توضیح داد: من با بازیگران کودک بسیاری کار کردم. در ابتدا می‌خواستیم از کودکان اوتیسم استفاده کنیم اما ممکن بود شرایط کار برای آن‌ها آسیب‌زا باشد. حامی ترابی قبلا تئاتر کار کرده و مثل یک بازیگر بزرگسال با ما همکاری کرد.

الهام کردا نیز گفته: بهروز شعیبی برای من معلمی گرفت تا من بتوانم لهجه را خوب بیان کنم. اگر مشهدی‌ها فیلم را ببیند قطعا ایراداتی پیدا می‌کنند اما امیدوار هستم که توانسته باشم این نقش را خوب ایفا کرده باشم‌.

نقد فیلم بدون قرار قبلی

در ادامه نقدهای مثبت و منفی درباره فیلم بدون قرار قبلی را بخوانید.

فیلم جان دار و باورپذیر

علی اکبر شهبازی فعال فرهنگی در مهر نوشت: بدون قرار قبلی یکی از درخشان‌ترین فیلم‌های جشنواره امسال است، از معدود فیلم‌هایی که همه چیز درست سر جای خودش قرار گرفته، یک فیلمنامه خوب، یک قصه ساده اما جان دار و یک آدم که به تدریج ساخته و باور پذیر می‌شود، سرنوشتش برای مخاطب مهم می‌گردد و از آن حس می‌گیرد.

حتی اینکه فیلم از کلیشه و زمینه‌های ذهنی و منطقی خشک آلمان شروع شود نه کشور دیگری کاملاً سرجای خودش است و درست انتخاب شده و با صیرورت و تحول شخصیت اصلی ارتباط مستقیم دارد. زنی با منطق مدرن و شیوه زندگی خشک ماشینی آلمانی که وقتی وارد ایران هم می‌شود هم همان است، شخصیت آرام آرام ساخته می‌شود و خارج از منطق فیلمفارسی با اتفاقات خلق الساعه و باسمه‌ای متحول نمی‌شود، شعیبی با فیلمنامه دقیق فرهاد توحیدی بهترین قصه گویی اش را در سابقه فیلمسازی اش در سینما انجام می‌دهد.

بازی دختر بچه‌ها و پسر مبتلا به اوتیسم در فیلم قابل قبول است و اصطلاحاً در آمده. فیلم کمتر اتفاق و عنصر اضافی دارد، همه اتفاقات با ضرورت‌های دراماتیک کنار هم قرار گرفته‌اند، حتی آن پیرمردی که کنار خانه‌اش هتل می‌سازند، چندجا احساس می‌کنی قصه لو رفته اما فقط لحظه آخر است که تو به کشف می‌رسی که زیباترین نتیجه هنر است، فیلمی در ستایش اصالت که با زبان سینما مخاطب را هیجان زده و تحت تاثیر قرار می‌دهد نه بیانیه خواندن و دیالوگ. پایان خوبی دارد، هوشمندانه از کلیشه‌ها فاصله می‌گیرد، قاب و زاویه دوربین حتی در ماشین بشدت درست است و مطلقاً برخلاف اغلب لوکیشن‌های ماشین در سینمای ایران اروتیک نمی‌شود و سالم در می‌آید.

ضعف های فیلم بدون قرار قبلی

آریا قریشی، منتقد سینما نیز در سینما دیلی خاطرنشان کرده: فیلم تاز بهروز شعیبی در مورد دختری است که سال‌ها دور از وطن زیسته و پس از مرگ پدرش – پدری که در طول سال‌ها هیچ رابطه‌ای با فرزندش نداشته – به ایران آمده و یک سفر درونی را در دل این سفر بیرونی تجربه می‌کند. نکته مهم در چنین پیرنگی، وجود یک نیاز درونی قدرتمند است که سفر درونی با رفع آن نیاز به پایان برسد. اما مشکل این است که نیاز ناخودآگاه شخصیت اصلی در ابتدای فیلمنامه به‌درستی شکل نمی‌گیرد. علاوه بر آن، انگیز شخصیت‌ها در بسیاری از موارد یا مشخص نیست یا سست به‌نظر می‌رسد. به‌عنوان مثال مسیر توجیه‌شدن یاسمین برای رفتن به مشهد – در حالی که تا پیش از آن به‌دنبال بازگشتِ هرچه سریع‌تر به آلمان بود – کم‌جان و باورناپذیر است. او با چند جمله از سوی وکیل پدرش (اصلاً او چه‌کاره است که دغدغ رفتن یا نرفتن یاسمین به مشهد را دارد؟) قانع شده و – در حالی که تا این لحظه از پدرش شاکی بود که چرا به‌مدت سی سال سراغی از او نگرفته و حالا هم تنها یک قبر برای او به ارث گذاشته – تصمیم می‌گیرد مرخصی کاری‌اش را تمدید کرده و در ایران بماند.

انگیزه‌هایی که در انتهای فیلم افشا می‌شوند – از جمله انگیز فردی که مشخص می‌شود عامل به ایران کشاندن یاسمین بوده – هم از مشکل مشابهی رنج می‌برند.

با وجود این مشکلات، فیلمنامۀ «بدون قرار قبلی» از اجرای فیلم جلوتر است. لهجۀ بازیگران یکدست نیست (پگاه آهنگرانی در لحظاتی نقش آدمی را که سی سال از ایران دور بوده با موفقیت بازی می‌کند و گاه فردی کاملاً مسلط به زبان مادری‌اش به‌نظر می‌رسد)؛ معنویت‌گرایی مد نظر سازندگان فیلم (با موسیقی متنی که گاه به‌نظر می‌رسد از جایی بیرون از فیلم به آن الصاق شده تا این معنویت‌گرایی را به‌زور به ما بفهماند) تحمیلی به‌نظر می‌رسد؛ و استفاده از عناصری چون انار و کرسی و ساز و آواز سنتی، وقتی شعیبی از ساخت فضای کلی خانه ناتوان نشان می‌دهد، نمی‌تواند «سنت ایرانی» بسازد. در ضمن اگر چند نمای حساب‌شده و سینمایی (مثلاً جایی که یاسمین دارد خاطره کودکیش را تعریف کرده و نمایی از پشت سر از شخصیت‌ها می‌بینیم که انگار زیر سایه حرم امام رضا (ع) قرار دارند) را کنار بگذاریم، «بدون قرار قبلی» با آن نماها و میزانسن‌های تخت بیشتر به‌درد نمایش از صفح تلویزیون در یک عصر جمعه می‌خورد تا نمایش به‌عنوان یک اثر سینمایی.