معرفی کامل و نقد فیلم خون شد ساخته مسعود کیمیایی

دوات آنلاین -فیلم خون شد ساخته مسعود کیمیایی از آن دست فیلم ها است که اگر جهان کارگردان را بشناسی از آن لذت خواهی برد و در غیر این صورت شاید آن را دوست نداشته باشی.

خلاصه داستان فیلم خون شد

این فیلم روایتگر داستان مردی است که بعد از سال‌ها از زندان آزاد شده و تصمیم می‌گیرد تا اوضاع زندگی و خانواده‌اش را روبه‌راه کند.

سلام سینما نوشت: داستان «خون شد» به مثابه خانه ای قدیمی است که همه چراغ هایش خاموش بوده و هیچکس نیز در اتاق هایش ساکن نیست. در این میان یکی از ساکنین این خانه می آید و همه چراغ ها را روشن می کند…

بازیگران فیلم خون شد

سعید آقاخانی، سیامک انصاری، لیلا زارع، نسرین مقانلو، هومن برق نورد، سیامک صفری، اکبر معززی و مریم عباس زاده در فیلم خون شد بازی کرده اند.

نقد فیلم خون شد

در ادامه خلاصه ای از چند نقد بر فیلم خون شد را مطالعه کنید.

رفتار افراطی شخصیت ها

سید آریا قریشی: رفتار شخصیت‌ها در بعضی از قسمت‌ها افراطی است. منطق برخی از اتفاقات می‌لنگد. قهرمان فیلم، ساده‌تر از آنچه انتظار می‌رود از پس دشمنان برمی‌آید. ضدقهرمان‌ها را به‌درستی نمی‌شناسیم و کیفیت بازی‌ها یکدست نیست. با وجود تمام این مشکلات، «خون شد» از دو فیلم قبلی کیمیایی جلوتر می‌ایستد. این، به‌روزترین فیلم سال‌های اخیر کیمیایی است؛ با استعاره‌هایی پوشیده‌تر از فیلمی چون «قاتل اهلی». توانایی اجرایی کیمیایی کماکان در برخی از لحظات چشمگیر است (قرینه‌سازی نماهای ابتدایی و انتهایی فیلم) و داستان اصلی کمتر از «متروپل» و «قاتل اهلی» به حاشیه می‌رود. «خون شد» قطعا با بهترین‌های کیمیایی فاصله دارد اما در میان انبوه فیلم‌های «تله‌فیلمی»، فیلم تازه کیمیایی هنوز اثری برای پرده عریض سینما است.

شیفتگی یا تنفر از فیلم خون شد

امید ذاکرنیا: آخرین اثر مسعود کیمیایی مثل آثار قبلی‌اش فیلمی بود که مخاطبانش به دو گروه شیفته و متنفر تقسیم شدند. فیلم مثل همه کارهای کیمیایی داستانی است که دنیای خاص کارگردان را روایت می‌کند، با یک سعید آقاخانی متفاوت؛ اما هرچه هست و هرچقدر هم این فیلم خوش‌ساخت‌تر از آثار متاخرش باشد، بازهم فیلم کیمیایی است که عاشقان و دشمنان جدی خودش را دارد و به‌عنوان مخاطب، قطعا در یکی از این دو گروه جای خواهید گرفت.

فیلمی در ادامه قیصر

پرویز جاهد در هفت صبح نوشت: ...«خون شد» تا حد زیادی ادامه «قیصر» است و ارجاع‌های داستانی و تصویری زیادی به آن دارد، همان‌طور که وجود عناصر و شمایل‌های تصویری و صوتی مثل چاقو یا ضرب زورخانه، به مجموعه‌ای از فیلم‌های کیمیایی و شمایل‌های آن ارجاع می‌دهد. «خون شد» اما کامل‌تر و مدرن‌تر از قیصر است و این مدرنیسم را باید در ساختار روایی فیلم و سبک بیانی آن جست‌و‌جو کرد. «قیصر» در زمان خود یعنی در اواخر دهه چهل که ساخته شد، فیلمی مدرن و موج نویی بود اما امروز فیلمی کلاسیک محسوب می‌شود و این خصلت بسیاری از فیلم‌های مدرن و حتی آوانگارد سینما از جمله فیلم‌هایی مثل «همشهری کین» و «سال گذشته در مارین باد» است که با‌وجود مدرنیسم آشکارشان در دهه چهل و پنجاه، امروز به‌عنوان آثار کلاسیک تاریخ سینما از آنها یاد می‌شود.

«خون شد»، هرچند از نظر تماتیک و سبکی، یادآور «قیصر» است اما خیلی پیشروتر از آن است. پیشرو بودن آن در وهله اول مربوط به رویکرد متفاوت کیمیایی به شخصیت‌های زن‌های فیلم است. به اعتقاد من زن‌ها پیش از این در فیلم‌های کیمیایی، تا این حد صدا نداشته‌اند و حقوق مسلم خود را در دنیای مردانه‌ای که فیلم‌های او بنا می‌کنند، فریاد نزده‌اند. از نامادری بگیر تا فاطی و شراره، همه این زن‌ها، تمام عمرشان زیر سلطه مردان خانواده بوده‌اند و حالا نیز این پسران و برادران غیور خانواده‌اند که باید آنها را از فقر و اعتیاد و فحشا و آوارگی برهانند و به آغوش گرم خانواده برگردانند.

علاوه بر این، «خون شد» برخلاف «قیصر» و فیلم‌های دیگر کیمیایی، فیلمی اپیزودیک است که به شیوه فیلم‌هایی مثل «خشت و آینه» روایت می‌شود. در درون پیرنگ اصلی که تلاش دو برادر(فضلی و مرتضی) برای آزاد کردن سند خانه پدری از دست مشتی دلال است، خرده پیرنگ‌هایی مثل داستان فاطی و شراره نیز وجود دارد که همه، پیرامون تم اصلی فیلم یعنی اعاده حیثیت خانوادگی و حفظ وحدت خانواده (یادآور «پدرخوانده» کاپولا) شکل گرفته و تنیده می‌شوند.

در «قیصر»، تماشاگر، از همان آغاز فیلم با انبوهی از اطلاعات درباره شخصیت قیصر و برادرش، خان دایی و ماجرای تجاوز به خواهر قیصر از طرف برادران آب منگل مواجه می‌شد اما در «خون شد»، کیمیایی، اطلاعات داستانی را به شیوه فیلم‌های مدرن، به‌صورت قطره چکانی در اختیار مخاطب قرار می‌دهد. فیلم، به سبک فیلم‌های نوآر، با نمایی اکسپرسیونیستی از سایه فضلی بر دیوارهای شهر در دل شبی تاریک شروع می‌شود و با نمایی مشابه پایان می‌یابد. دایره‌ای روایی که شروع آن، آرام و پر رمز و راز است اما چشمان پر خون و نگاه‌های بی‌قرار و پر خشم فضلی و وضعیت پریشان خانه پدری، خبر از وقوع رویدادهایی‌ سهمناک و خونین می‌دهد. خانه در «خون شد» مثل «خانه پدری» عیاری، مفهومی نمادین دارد. خانه‌ای که در نبود فضلی و مرتضی، بنیان و شیرازه آن از هم پاشیده و سند مالکیت آن به یغما رفته و ساکنان آن آواره شده‌اند و حالا دو برادر سعی دارند با خشونت و چنگ و دندان و ریختن خون‌های زیاد، آن را به وضعیت نرمال برگردانند.

عدالت خواهی و آنارشیسم فضلی، همچون دیگر قهرمانان کیمیایی، دستاوردها و تاوانی سنگین دارد و کمترین هزینه آن، زخمی شدن و خنجر خوردن از پشت است. دنیای کیمیایی، دنیایی آیینی است و با معیارهای واقعگرایانه نباید با آن مواجه شد. همه چیز به سبک فیلم‌های وسترن یا نوآر یا ژانر سامورایی، به شکل آیینی برگزار می‌شود. از شیوه معرفی و ورود شخصیت‌های اصلی به قصه گرفته تا شیوه نشستن، راه رفتن، دیالوگ گفتن، نگاه کردن و چاقو کشیدن و جنگیدن و زخمی شدن و به زانو درآمدن و دوباره برخاستن و در دل تاریکی شب گم شدن، همه جنبه‌ای آیینی دارد. کیمیایی، خشونت را به شیوه سم پکین پا، ملویل، کوروساوا و «تاکه شی کیتانو»، آیینی کرده و به شکل باشکوهی برگزار می‌کند. اگر این قرارداد و فرمول ساده فیلم‌های کیمیایی را نفهمیم، هرگز نمی‌توانیم این میزان و حجم زیاد از خشونت، چاقوکشی و خونریزی در فیلم «خون شد» را باور کنیم.

کیمیایی، استادانه، تم‌های موردعلاقه‌اش مثل رفاقت، برادری، وفاداری، انتقام و خیانت را در بافت روایی فیلمش قرار می‌دهد و زیبایی شناسی فیلمش بر اساس این مفاهیم ساخته می‌شود. شاید مفاهیمی چون غیرت و عرق خانوادگی، احترام به پدر و مادر، دفاع از خواهر(ناموس) و پشتیبانی از برادر و رفیق به هنگام تنگدستی، گرفتاری و درگیری، مفاهیم و ارزش‌هایی سنتی و کهنه باشند که با ارزش‌های جهان مدرن و زندگی معاصر همخوانی نداشته باشند اما کیمیایی، با تأکید بر این ارزش‌ها و دراماتیزه کردن آنها، همچون همه مؤلفان بزرگ سینما، اصول سینمای تألیفی و شخصی خود را بنا می‌کند....

رفاقت، خیانت، انتقام و...

سلام نو نوشت: ... کیمیایی در خون شد تمام بخش های مورد علاقه در فیلم هایش مانند رفاقت، برادری، وفاداری، خیانت و انتقام را به تصویر کشیده است و در واقع زیبایی فیلم او نیز در همین مسائل است. اما آنچه حائز اهمیت است، ذکر این نکته است که باید با دنیای کیمیایی و افکارش آشنایی داشته باشید تا بتوانید از تمام آنچه گفته شد لذت ببرید. اگر اینگونه نباشد، قطعا از اواسط فیلم خسته و کلافه می شوید و ناچار به ترک سینما خواهید شد.

کیمیایی همواره در آثارش نشان داده است که وسواس زیادی در انتخاب بازیگر، لباس و لوکیشن هایی دارد که قرار است فیلم در آن جا ساخته شود. خون شد نیز از این قاعده مستثنی نیست و بازی خوب سعید آقاخانی در کنار لوکیشن های قدیمی از تهران و حتی شمال کشور و قاب های زیبا از حضور بازیگران کنار یکدیگر همگی بر وسواس بالای کیمیایی در ساخت خون شد تاکید می کنند.

اما آنچه در خون شد کمی باعث کمرنگ شدن زیبایی فیلم می شود، سکانی های پایانی فیلم است که به شدت شلوغ است و مخاطب را سردرگم می کند. گویا حتما فیلم باید با خون ریختن های بسیار تمام شود و همه به جان هم بیفتند تا خونی ریخته شود....