تعداد نابینایان جهان تا ۲۰۵۰ سه برابر می‌شود

دوات آنلاین-بررسی‌های انجام گرفته از افزایش چشمگیر شمار نابینایان تا سال ۲۰۵۰ میلادی حکایت دارد.

مجله "لنست گلوبال هلث" نتیجه بررسی گروهی از متخصصان را مننتشر کرده که نشان می‌دهد تا سال ۲۰۵۰ میلادی شمار نابینایان در جهان از ۳۶ میلیون نفر به حدود ۱۱۵ میلیون نفر افزایش خواهد یافت.

همچنین تعداد کسانی که دچار ضعف متوسط تا شدید بینایی هستند و ضعف بینایی آنها با استفاده از عینک، لنز یا جراحی تصحیح نشده نیز از حدود ۲۱۷ میلیون نفر در حال حاضر به ۵۸۸ میلیون نفر در آن زمان خواهد رسید. به علاوه در سال ۲۰۵۰، پیر چشمی نیز حدود یک میلیارد نفر از اشخاص بالای ۵۵ سال را در جهان گرفتار خواهد کرد.

اکثر مبتلایان به نابینایی یا ضعف بینایی در حال حاضر و در آینده از ساکنان کشورهای جنوب آسیا هستند و خواهند بود و زنان (با آمار ۵۴ درصد) بیش از مردان مبتلا می‌شوند. پس از جنوب آسیا، مناطق شرق آسیا، جنوب شرق آسیا و سپس سایر مناطق این قاره و قاره آفریقا بیش از سایر نقاط جهان با این مشکلات دست به گریبان خواهند بود.

 افزایش جمعیت و بالا رفتن نسبت سالمندان در کل جمعیت از عوامل اصلی این تغییرات است.

براساس این گزارش، در ۱۸۸ کشور که مورد بررسی قرار گرفتند، بین سال‌های ۱۹۹۰ تا ۲۰۱۵ میزان شیوع نابینایی، یعنی نسبت نابینایان در گروه های جمعیتی از ۰.۷۵ درصد به ۰.۴۸درصد کاهش یافت.

در مورد ضعف متوسط تا شدید بینایی، در این مدت نرخ افزایش این عوارض از ۳.۸۳ درصد به ۲.۹ درصد کاهش یافت که نتیجه بهبود و دسترسی بیشتر به امکانات بهداشتی و درمانی از جمله پیشرفت و گسترش جراحی آب مروارید بوده است. اما پس از آن با بالا رفتن سن جمعیت،‌ شمار افرادی که به اختلالات بینایی مبتلا هستند افزایش پیدا کرده است.

این بررسی همچنین نشان می‌دهد که بیشترین موارد ضعف یا از دست رفتن بینایی در میان سالمندان بروز می‌کند. در سال ۲۰۱۵، از ۸۶ درصد از مبتلایان به نابینایی، ۸۰ درصد از مبتلایان به ضعف متوسط یا شدید بینایی، ۶۱ درصد از مبتلایان به ضعف اندک بینایی و ۶۱ درصد از مبتلایان به پیرچشمی در گروه سنی بالای ۵۰ سال قرار داشتند و انتظار می‌رود که همین نسبت ها در آینده هم دیده شود.

ضعف یا از دست دادن بینایی علاوه بر مشکلاتی که برای فرد مبتلا به همراه دارد، دارای تبعات اقتصادی و اجتماعی برای کل جامعه است. اشخاص مبتلا قدرت انجام بعضی فعالیت‌ها را از دست می‌دهند و جامعه از توانمندی‌های آنان محروم می‌ماند.