با جوانان هم می‌شود کار ایده‌آل ارائه کرد

دوات آنلاین- این روزها تالار مولوی دانشگاه تهران، میزبان نمایش مفیستو است که بیش از 100 نفر در آن مشغول به کار هستند. در میان بازیگران این اثر فقط چند چهره مطرح تئاتر دیده می‌شود که البته آن‌ها هم مانند دیگر بازیگران گروه جوان هستند؛ اما 10 – 15 سال است که تئاتر را به طور حرفه‌ای دنبال می‌کنند.

تعداد قابل توجهی از بازیگران نمایش را دانشجویان کم سن و سالی تشکیل می‌دهند که آمده‌اند خودشان را به دنیای تئاتر نشان بدهند و بدون زد‌وبند و پارتی‌بازی استعدادشان را به رخ بکشند.

اولین دلیل چنین اتفاق خوشایندی در فضای تئاتر؛ روش «مسعود دلخواه» برای اجرای نمایش مفیستو است که به این جوانان تازه‌کار اما با انگیزه فرصت حضور داده است.  در جامعه‌ای که بخش وسیعی از آن هر روز از بیکاری و نبود فرصت پیشرفت شکایت می‌کنند؛ فراهم کردن فضایی برای تجربه کردن در محیط هنر می‌تواند هوای تازه‌ای برای دوست‌داران و علاقه‌مندان آن، به ارمغان بیاورد.

در راستای اهداف «مسعود دلخواه» کارگردان و بازیگر مطرح تئاتر که گفته بود: «جوانان نباید کم‌تر دیده‌ شوند.»، با دو نفر از دانشجویان حاضر در پروژه مفیستو درباره تجربه فعالیت و چگونگی ورودشان به پروژه مفیستو گفت‌وگو کردیم که می‌خوانید:

از ابتدا مسوولیت زیادی به عهده ما گذاشتند

نارگل محمدنیا، دانشجوی بازیگری – کارگردانی دانشگاه هنر، درباره ورود خود به نمایش «مفیستو» و تجربه همکاری با مسعود دلخواه، می‌گوید: حدود دی ماه سال گذشته یک تست بازیگری برگزار شد که من از طریق دانشگاه متوجه آن شدم و شرکت کردم. بیشتر تاکیدم روی آواز بود؛ چون می‌دانستم که قرار است یک گروه آواز در نمایش وجود داشته باشد.

این دانشجوی 21 ساله، در ادامه می‌گوید: حدود دو هفته بعد مرحله دوم تست، (آواز و حرکات بدن) انجام شد و در نهایت بعد از قبولی به ما توضیح دادند که نقشمان فقط آواز نیست و مانند دیگر بازیگران هسته اصلی نمایش هستیم.دکتر مسعود دلخواه، از ابتدا مسوولیت زیادی را بر عهده ما گذاشت و نقش ما را در نمایش پررنگ و مهم عنوان کرد طوری که ما قرار است باعث انسجام و همبستگی اجزای مختلف نمایش باشیم.

ما جوان‌های بی‌ادعایی هستیم 

سپهر جاویدیان، دانشجوی مهندسی عمران و 23 ساله است. او درباره تجربه همکاری با «مسعود دلخواه» می‌گوید: با اتود زدن‌های بداهه و ایجاد یکسری فراز و فرودهای آوازی به ترکیب اصلی رسیدیم و رفته رفته گروه موسیقی هم اضافه شد؛ با بداهه نوازی به مرور همه چیز نظم خود را پیدا کرد و به پیداش پروژه مفیستو منجر شد.

او در ادامه می‌گوید: این اولین تجربه حرفه‌ای من بود؛ البته از قبل با کارها و شخصیت مسعود دلخواه آشنایی داشتم. ما جوان‌های بی ادعایی هستیم که کنار هم جمع شدیم و نشان دادیم که می‌‌شود با یک سری جوان هم کاری ایده‌آل انجام داد؛ کاری که بتواند جوانان را معرفی کند.

جای کسانی که جرات معرفی جوانان را داشته باشند، در تئاتر خالی است

او با بیان اینکه این روزها جای خالی کسانی که جرات معرفی جوانان به عرصه‌های حرفه‌ای هنر و تئاتر را داشته باشند، حس می‌شود، گفت: در این اثر دکتر دلخواه تمام و کمال به جوانان میدان دادند تا بتوانند خودشان را در قالب یک نمایش فاخر و حرفه‌ای محک بزنند.

نارگل محمدیان، در پاسخ به این سوال که آیا در اولین تجربه حرفه‌ای تئاتر، قرار گرفتن در کنار بازیگران حرفه‌ای باعث نشد که ابتدای کار  اعتمادبه نفس‌تان کمتر شود، می‌گوید: ابتدای کار استرس خیلی بالا بود؛ اما تجربه فوق العاده‌ای بود و در کنار این افراد چیزهای زیادی یاد گرفتم.

کار گروهی؛ مهم‌تر از جایگاه بازیگران

او در ادامه می‌گوید: در این نمایش مفهوم تئاتر و کار گروهی حرف اول را می‌زد. یعنی همه ما یک تیم هستیم و در کنار هم تمرین می‌کنیم و جایگاه افراد (حرفه‌ای یا مبتدی) زیاد مهم نیست.

البته این نشان دهنده حرفه‌ای بودن بازیگران اصلی و با تجربه‌ها است که توانستند با ما خوب رفتار کنند که ما کم کم اعتماد به نفس خود را بدست بیاوریم و الان با انرژی بالا و اطمینان خاطر روی صحنه برویم.

جاویدیان در پاسخ به اینکه فکر می کنید بازخورد این نمایش برای فعالیت های بعدی و مخاطبانی که هر شب اجرای شما را روی صحنه می‌بینند، چیست، می‌گوید: بازخورد نمایش از دید مخاطبان تا به امروز خوب بوده است و این را صندلی‌های همیشه پر سالن مولوی به ما می‌گوید.

احترام کارگردان و بازیگران حرفه‌ای پشتوانه ما بود

او با بیان اینکه نمایش هیچ بار مالی نداشت و ما فقط از روی علاقه در این اجرا شرکت کردیم، می‌گوید: این پروژه برای تک تک افرادی که در آن کار می‌کنند اتفاقات خوبی را رقم خواهد زد.

نارگل محمدنیا، با بیان اینکه تا کنون در چند نمایش دیگر نیز تجربه حضور داشته است، می‌گوید: رفتار دکتر دلخواه و دیگر عوامل با ما در طول کار آنقدر خوب و با احترام بود که انرژی ما را برای کار چندبرابر می‌کرد؛ در نمایش‌های دیگر برای بازیگران کم‌تجربه، اغلب خبری از این احترام‌ها نیست.