راه درمان سندروم تونل کارپال چیست؛ از فیزیوتراپی تا جراحی

دوات آنلاین -سندروم تونل کارپال سندروم چندان شایعی نیست و میزان شیوع آن 10 درصد افراد جامعه است که ابپلبته زنان بیش از مردان در معرض ابتلا به آن قرار دارند. این سندروم مجموعه علائمی است که از فشار به عصب مدیان در تونل کارپال ناشی می‌شود و روش‌های درمان متفاوت دارد.

 

سندروم تونل کارپال چیست

سندروم تونل کارپال (CTS)، گیر افتادگی و فشرده شدن عصب در داخل تونل کارپال (تونل مچ دست) است. این عصب حس انگشتان شست، اشاره، وسط و بخشی از انگشت حلقه را فراهم می‌کند. همچنین حرکت عضلاتی را که به انگشت شست می‌روند هم امکان‌پذیر می‌کند. این سندروم ممکن است در هر ۲ دست اتفاق بیفتد.

 

ورم یا التهاب در محل مچ دست، عصب داخل تونل کارپال را فشرده می‌کند، بنابراین انگشتان دست به ویژه انگشتان شست، اشاره و میانی به گزگز و بی‌حسی دچار می‌شوند. این سندروم در زنان ۲ برابر مردان است و بیشتر در سنین ۳۰ تا ۵۰ سالگی بروز پیدا می‌کند.

 

تونل مچ دست از یک فضای استخوانی و بافتی فیبری که از روی این فضا عبور می‌کند، تشکیل شده است، لیگامان (رباط)‌هایی هم در این فضا قرار گرفته‌اند، ۹ تاندون در تونل مچ دست از طریق ساعد به مچ دست و انگشتان وارد می‌شوند، یک عصب و شریان هم از تونل مچ دست عبور می‌کنند. نام این عصب مِدیَن است.

دلیل ایجاد سندروم تونل کارپال

وارد شدن ضربه به مچ دست، شکستگی انتهای استخوان ساعد، باز و بسته کردن تکراری و طولانی مدت انگشتان دست در ایجاد سندروم تونل کارپال موثر هستند. مبتلایان به دیابت، اختلالات تیروئیدی، فشار خون بالا و روماتیسم هم در معرض ابتلا به این سندروم قرار می‌گیرند.

 

دکتر محمد رازی متخصص ارتوپد گفت: مهم‌ترین و شایع‌‌ترین علائم این بیماری بی‌حسی و کرختی، درد و گزگز در انگشتان شست، اشاره و میانی است.

 

وی ادامه داد: این بیماری علت واضحی ندارد اما ممکن است در اثر شکستگی‌های مچ دست، در رفتگی‌ها و آرتروز شدید مفاصل مچ دست ایجاد ش

 

چه کسانی به سندروم تونل کارپال مبتلا می‌شوند

احتمال بروز سندروم تونل کارپال در زنان باردار و یائسه بیشتر است، حرکت زیاد مچ دست در فشردگی و التهاب عصب مِدیَن موثر بوده، بنابراین افرادی که زیاد با موشواره و صفحه کلید کار می‌کنند مانند تایپیست‌ها و کارگران که بیشتر با دریل فعالیت می‌کنند، بیشتر مستعد ابتلا به سندروم تونل کارپال هستند، ماساژ دادن و تکان دادن دست در مبتلایان به این سندروم، درد و بی‌حسی انگشتان را کاهش می‌دهد.

 

به گفته دکتر محمد رازی متخصص ارتوپد بیماری عمدتا در خانم‌های میانسال ایجاد می‌شود ولی در افراد چاق، مبتلایان به دیابت قندی و کم‌کاری غدهٔ تیروئید شایع‌تر است. 

 

چگونه از این سندروم پیشگیری کنیم

افراد برای پیشگیری از ابتلا به سندروم تونل کارپال باید دست‌هایشان را موقع انجام کار‌ها خیلی سفت نکنند، تایپیست‌ها هم هنگام تایپ کردن نباید صفحه کلید را فشار دهند، افراد همچنین باید هر چند وقت یکبار دست‌های خود را باز کنند؛ زیرا اگر دست بسته باشد، تونل مچ دست بیشتر تحت فشار قرار می‌گیرد، استراحت کردن بین انجام فعالیت‌ها هم در پشگیری از دچار شدن به این سندروم ضروری است.

روش‌های درمان سندروم تونل کارپال چگونه است

درمان‌های موجود برای سندروم تونل کارپال به ۲ دسته غیر تهاجمی و تهاجمی تقسیم‌بندی می‌شوند. برای همه بیماران به جز در مواردی که سندروم تونل کارپال بر اثر ضربه ایجاد شده باشد، نخست درمان غیر تهاجمی انجام می‌شود. درمان‌های تهاجمی مانند جراحی به درمان‌هایی می‌گویند که در آن‌ها پوست باز می‌شود.

 

بیشتر بخوانید: علائمی كه از شروع آرتروز خبر می‌د‌هند‌

 

از جمله درمان‌های غیر تهاجمی برای سندرم تونل کارپال می‌توان به فیزیوتراپی و اسپیلنت (آتل) اشاره کرد. تمرین‌های فیزیوتراپی باید روزانه ۲ بار (صبح و شب) هر بار ۲۰ مرتبه با مکث پنج ثانیه‌ای انجام شوند. آتل هم باید در طول روز هنگامی که با دست‌هایمان فعالیتی را انجام نمی‌دهیم و شب‌ها بسته شود.

 

در مجموع شیوه‌های درمانی به مراحل زیر تقسیم می‌شود که همه آنها باید با تجویز و زیر نظر پزشک باشد:

 

استفاده از داروهای ضد درد

اساسا دو گزینه برای درمان سندرم تونل کارپ وجود دارند. شما می تواند تورم اطراف عصب میانیرا کاهش دهید یا می توانید کانال اطراف آن را بزرگتر کنید. داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) می توانند تورمی که بر عصب میانی فشار وارد می کند را کاهش دهند. البته این گزینه ای موقتی است و راه حلی بلند مدت محسوب نمی شود.

 

بیشتر بخوانید: کایروپراکتیک برای درمان چه دردهایی مفید است

 

کمپرس سرد برای آرام کردن درد

دمای سرد می تواند به کاهش التهاب اطراف عصب میانی و تسکین درد مرتبط با سندرم تونل کارپ کمک کند. بر همین اساس، استفاده از کمپرس سرد برای 10 تا 15 دقیقه، برداشتن کمپرس سرد برای 30 تا 40 دقیقه و استفاده مجدد از آن برای 10 تا 15 دیگر توصیه می شود. استفاده طولانی مدت از کمپرس سرد می تواند به پوست آسیب زده و جریان خون را کاهش دهد.

استفاده از آتل مچ دست

آتل به ثابت نگه داشتن دست و حصول اطمینان از خم نکردن مچ دست هنگام خواب کمک می کند. هنگام روز و زمانی که آگاه هستید نیازی به استفاده از آتل برای بی حرکت کردن مچ دست نیست، اما هنگام خواب این احتمال افزایش می یابد. این شرایط می تواند سندرم تونل کارپ را شعله ور کرده و موجب بیدار شدن شما از خواب شود.

 

بیشتر بخوانید: راهی برای کاهش درد کمر

 

اگر به سندرم تونل کارپ مبتلا هستید با پزشک خود درباره نیاز به استفاده از آتل صحبت کنید. اگر پس از شش تا هشت هفته استفاده از آتل علائم سندرم تونل کارپ تسکین نیافتند زمان مد نظر قرار دادن اقداماتی تهاجمی‌تر فرا رسیده است.

 

درمان با کورتیکواستروئید

تزریق مقدار اندکی از یک کورتیکواستروئید ضد التهاب اطراف تونل کارپ می تواند به بهبود علائم کمک کند. از این طریق دارو مستقیم در اطراف عصب تزریق می شود و روشی فوق العاده موثر است.

 

در موارد کمتر پیشرفته سندرم تونل کارپ، تزریق کورتیکواستروئید می تواند اغلب موجب درمان این شرایط شود. در موارد پیشرفته‌تر نیز این کار می تواند مفید باشد، زیرا تسکین علائم برای چند ماه را به همراه دارد. در صورتی که عمل جراحی گزینه مورد علاقه شما نیست یا توانایی انجام آن را ندارید و علائم بیماری با روش هایی مانند استفاده از آتل بهبود نمی یابند، تزریق کورتیکواستروئید می تواند مفید باشد.

 

عمل جراحی؛ آخرین گزینه

عمل جراحی به منظور ایجاد فضای بیشتر در اطراف عصب میانی از طریق برش رباطی که بر عصب فشار وارد می کند، صورت می گیرد.

 

عمل جراحی می تواند آندوسکوپی باشد، که طی آن برش کوچکی ایجاد می شود تا ابزاری به نام آندوسکوپ برای انجام عمل جراحی استفاده شود و یا عمل جراحی باز باشد که شامل برش های بزرگتر در حدود دو اینچ (پنج سانتیمتر) می شود. عمل جراحی به طور معمول زیر بیهوشی سبک یا بی حسی انجام می شود و حدود 20 دقیقه زمان می برد.

 

پس از عمل جراحی علائم سندرم تونل کارپ می توانند به طور کامل از بین بروند، اما ممکن است درد خفیف را برای چند ماه احساس کنید. همچنین، شما ممکن است کاهش در قدرت پنجه خود را تجربه کنید که به طور معمول با گذشت زمان بهبود می یابد. بیشتر افراد پس از گذشت یک یا دو روز می توانند رانندگی کنند، اگرچه ممکن است نیاز داشته باشید روتین های کاری و سبک زندگی خود را برای چند هفته بر اساس روند بهبودی تنظیم کنید.

 

منابع: باشگاه خبرنگاران جوان- عصر ایران

12jav.net