چرا ویلموتس بهتر از رناراست

دوات آنلاین-به‌توافق رسیدن نسبی ایران با هروه رنار سرمربی فرانسوی تیم ملی فوتبال مراکش برای سپردن پست هدایت یوزها به وی پس از اتمام جام جهانی 2018 مسأله‌ای است که کمتر ورزش‌دوستی در ایران حداقل یک‌بار خبر آن را نشنیده باشد اما اگر حرف‌های تازه عباس ترابیان را مبنا بگذاریم گفت‌وگوهای دو سو به نتیجه قطعی و نهایی هم رسیده بود ولی بعداً توسط برخی افراد و نهادهای بالا‌دست وتو شده است و پیرو همین واقعه مارک ویلموتس مشهورتر و ظاهراً با کلاس‌تر از اواخر اردیبهشت 1398 سکاندار تیم ملی ایران شده است.

اسمی بزرگ‌تر

آیا این تغییر موضع فقط با این هدف شکل‌ گرفته که جانشین کارلوس کی‌روش اسم بزرگ‌تری داشته باشد یا پیرو این نظریه بوده که رنار با خصوصیات فوتبال بومی ایران آشنا نیست و تماس‌های سال‌های قبلی فدراسیونی‌ها برای جذب امثال فیلیپ ترورسیه و ژان تیگانا فرانسوی نیز بی‌سرانجام مانده بود. پاسخ این سؤالات به طور دقیق مشخص نیست اما این مسأله قطعی است که فوتبال ایران با جذب ویلموتس طرحی را برای تیم ملی خود انتخاب کرده که همواره استراتژی‌های تهاجمی را بر انگاره‌های دفاعی ارجح شمرده است.

رنار نیز مردی محبوس در اندیشه‌های دفاعی و نگره‌های احتیاط‌امیز نبوده اما چون در وضعیتی مانند کی‌روش (در ایران) هدایت تیمی را در دست گرفته که برای کسب نتیجه و آبرومند ماندن ابتدا به توان عظیم دفاعی نیازمند بود هیچ‌گاه در دیدار با بزرگان جهان پا را به‌طور کامل بر پدال گاز نفشرد و ابتدا به احتیاط و گل نخوردن پرداخت و سپس به لغزش‌های دفاعی نامداران برای گلزنی به آنها چشم دوخت.

بازی رو‌در‌رو بی‌اثر بود؟

این نکته هم که رنار بازی رو‌درروی خود با کی‌روش در جام‌جهانی (2018) را به وی واگذار و شکست صفر-یک را مقابل یوزها تجربه کرد، لابد یک سنگ محک مستقیم و صریح برای ارجح شمرده شدن ویلموتس بر رنار در کورس تصاحب سرمربی جدید ایران نبوده، بخصوص که تک‌گل پیروز‌کننده ما را نه یک ایرانی بلکه مدافع شتاب‌زده مراکشی در دروازه‌ خودی جای داد و به‌نظر می‌رسد مهدی تاج در تعاملات و برخی معادله‌ها و تعامل‌های خود با وزارت ورزش که برای وی گریز‌ناپذیر بوده به این نتیجه رسیده که نام و طمطراق ویلموتس برای ایران بسیار بیشتر از رناری است که حتی اگر مربی بهتری در قیاس با ویلموتس باشد، شهرت و شناخته شد‌گی این مرد بلژیکی را ندارد.

عبور از تحریم‌ها

بعد ‌از قطع همکاری با کی‌روش چه مدیران فدراسیون و چه سران ورزش ترجیح می‌دادند مردی سکاندار تیم ملی ایران شود که نامی بزرگ ‌دارد و در دوران بازیگری‌اش هم از حدود و ثغوری بزرگ عبور کرده باشد تا به جهانیان ثابت شود مردان نامدار فوتبال جهان از تحریم‌های ظالمانه امثال دونالد ترامپ دیوانه عبور می‌کنند و هیچ ابایی از همکاری با کشوری ندارند که آمریکا و شرکایش قصد منزوی کردن آن در جهان را دارند. ویلموتس با آمدنش به ایران خواه‌ناخواه به جهانیان پیام داد که کشورمان محل بهترین ارتباط‌های کاری است و اقدام او آمدن نامداران دیگر در هفته‌ها و ماه‌های بعدی مانند کالدرون، استراماچونی و البته دنیزلی را (که پیش‌تر هم دو بار آمده بود) هموارتر کرد و اینها پیام‌های خوبی برای فوتبال ایران بود. پیام‌هایی که اگر رنار می‌آمد به سبب شهرت و اعتبار کمتر وی در قیاس با ویلموتس نمی‌توانست به جهانیان ارسال شود و پالس‌هایی که فقط نامداران دنیا با اقدامات متنوع و متفاوت خود به این سو و آن سو می‌فرستند از عهده رنار و امثال وی بر نمی‌آید.

 جایی برای پشیمانی نیست

به‌لحاظ فنی و رفتاری هم ویلموتس تا این لحظه به‌گونه‌ای عمل نکرده که نزد خود بیندیشیم‌ ای کاش به‌ رنار روی می‌آوردیم و برعکس او با گفتار خوش‌اش نسبت به باشگاه‌ها (که کی‌روش آنها را دائماً له می‌کرد) و با میدان دادن هرچه بیشتر (ولو صوری) به فرآورده‌های لیگ (کاری که کی‌روش از آن گریزان‌ بود) بذر دوستی و نهال زندگی مسالمت‌آمیز را در فوتبال ملی ایران کاشته است.

بله، «رنار تأیید شده» تسلیم ملاحظاتی شد که تصمیم‌گیرنده‌ها به نفع فوتبال ایران می‌دانستند و اسیر پالس‌هایی گشت که او به‌اندازه ویلموتس نمی‌توانست برای ما به اینجا و آنجا بفرستد.

منبع: ایران ورزشی