به‌خاطر دخترم کم‌کار شدم

دوات آنلاین-نیوشا ضیغمی، بازیگر خوشرویی است که با وجود سالها فعالیت در عرصه سینما و تلویزیون و ایفای نقش های تلخ و شیرین بسیاری همچنان بی حاشیه، پذیرای نقش های جدید است در کارنامه او فیلم هایی چون «تردست، شوریده»، «پارك وی ، مواجهه»، «گناه من، «حس پنهانT توفیق اجباری» و اخراجی های او۲ و کار با کارگردان هایی مانندمسعود جعفری جوزانی، محمدعلی سجادی، فریدون جیرانی و مسعود ده نمکی به چشم می خورد.

ضیغمی سال هاست که به عنوان سفیر انجمن حمایت از کودکان کار و خیابان تمام تلاشش را جهت توانمندسازی کودکان کار انجام می دهد و آرزویش در امروز، روز تولدش این است که تمام مردم سرزمینش شادباشند.

گفت وگویی که به نقل از جام جم می خوانید به مناسبت ۳۹ سالگی این هنرمند صورت گرفته و او برایمان از فعالیتها و دلمشغولی های این روزهایش می گوید.

* در سال های اخیر حضورتان کمرنگ شده. این موضوع ناشی از فیلمنامه های ضعیف است یا دلایل دیگری دارد؟

من درگیر مسائل شخصی خودم بودم، اما الان دخترم لنا دیگر یک سال و دو ماهش شده و با وجود این که خیلی شیطان است و تمام وقت من را می گیرد، اما قرار است از ماه آینده دوباره کارم را شروع کنم و به روال طبیعی زندگی ام برگردم .

*در مدتی که کار نمیکردید حوصله تان سر نرفت؟

نه، واقعا، آنقدر هیجان اضافه شدن یك عضو جدید به خانواده مان زیاد و البته شیرین بود که در خانه بودن اذیتم نمی کرد، ضمن این که در این مدت بعضی از فیلم هایی که قبلا بازی کرده بودم اکران و بعضی دیگر از فیلم هایم وارد شبکه نمایش خانگی شد. هر زمان هم که وقت داشتم متن هایی که به من پیشنهاد میشد را مطالعه می کردم و اگر بشود قرار است در آینده نزدیك یك كار تئاتر انجام بدهم که در واقع اولین تجربه تئاترم محسوب می شود. برای شروع فعالیت مجددم در حال حاضر یك كار سینمایی و یك كار در شبکه نمایش خانگی دارم که چون هر دو در مرحله پیش تولید هستند ترجیح می دهم فعلا در موردشان صحبت نکنم. کلا میخواهم بگویم در این مدت که در خانه بودم اصلا احساس نمی کردم از فضای کاری فاصله گرفتم، *هنوزهم علاقه دارید به عنوان یک بازیگر در نقش تهیه کننده یا سرمایه گذار فعالیت کنید؟ من در چند فیلم سینمایی به عنوان سرمایه گذار و تهیه کننده سهم داشتم، اما متاسفانه به قدری شرایط اکران پیچیده شده که امروز دیگر ترجیح می دهم اگر قرار است کاری انجام بدهم با دید بازتری این کار را بکنم، سال ۸۹ من اولین بازیگری بودم که در یک فیلم سینمایی (پرتغال خونی به کارگردانی سیروس الوند) سرمایه گذاری کردم و این موضوع علنی شد. آن زمان هجمه های عجیب و غریبی علیه من به وجود آمد که البته بعد از آن چون بسیاری از همکارانم هم این کار را انجام دادند، دیگر حساسیت اولیه از بین رفت، اما به هرحال من چون اولین نفر بودم بابت بعضی حرف ها بسیار اذیت شدم و امروز دیگر اگر قرار باشد وارد حوزه تهیه کنندگی و سرمایه گذاری شوم با پختگی بیشتری این کار را انجام می دهم.

*شما در تلویزیون و سینما کارهای زیادی انجام دادید، اما چرا در سالهای اخیر حضور کمتری در تلویزیون داشتید؟

من بازیگری را با سریال «در چشم باد» به کارگردانی مسعود جعفری جوزانی شروع کردم. همان طور که می دانید اثر فاخری است، اما بعد از آن هر زمان بین پیشنهادهای تلویزیونی و سینمایی قرار میگرفتم اهم و فی الاهم می کردم که نتیجه اش می شد بازی در فیلم سینمایی. ولی بدون شک اگر بازی در یك سریال خوب و استاندارد پیشنهاد شود حتما آن را انجام می دهم و این مستلزم متن، کارگردان و... خوب است که منجر به خروجی خوب می شود، کما اینکه خیلی از همکاران من شهرتشان را از سریالی که سال ها پیش بازی کرده اند، دارند.

*پس تفاوتی برایتان نمی کند که در کدام حوزه کار کنید؟

نه، البته من خودم را بازیگر سینما می دانم، اما بازیگر بازیگر است. درست است که بازی در قاب های سینمای تلویزیون و تئاتر با هم تفاوت هایی دارد، اما به هرحال شغل یك بازیگر بازیگری است و در مورد من هر زمان متن خوب از هر رسانه ای به من پیشنهاد شود آن را انجام می دهم.

*چرا طی این سال ها بیشتر در زمینه طنز فعالیت کردید. فکر نمی کنید از این نظر خودتان را محدود کرده اید؟

این انتخاب های من کاملا اتفاقی بود. شاید به این خاطر بود که حجم کارهای کمدی در سال های اخیر افزایش یافته، در واقع تصمیم گیری شخصی نکردم که حتما در ژانر کمدی بازی کنم و از آنجا که احساس می کنم به نوعی انگار دارم در فیلم های کمدی تثبیت می شوم به چند پیشنهادی که از این جنس بودند جواب منفی دادم.

*به نظرتان طنز این سال ها چقدر با طنز سالهای گذشته متفاوت است؟

در سینمای امروز به طور کامل پخش کننده تصمیم گیرنده است، خواست و نیت پخش کننده است که فیلمی دیده شود یا نه، اما در مورد فیلم های طنزی که ساخته می شود باید بگویم که به نظرم سینمای کمدی ما به سمت شوخی های کلامی رفته که قبلا نبود و راستش را بخواهید برای خود من هم چندان جذاب نیست. این در حالی است که از همین روزمرگی های اجتماع مان نکات طنز جالبی می توان برداشت کرد، اما سینمای ما به سمت شوخی های کلامی رفته و از آنجا که فیلم هایی از این دست خوب در گیشه میفروشد، فیلمسازان دیگر هم به این سمت گرایش پیدا کردند که اتفاق خوبی نیست.

* پس هنوز هم بعد از سال ها بازیگری به تجربه های تازه تر علاقه مند هستید؟

قطعا هر انسانی در هر سنی باید تجربه های جدید را امتحان کنند و بیاموزد. اگر کسی بخواهد فکر کند که الان دیگر من کارهایی که باید را انجام دادم و دیگر زندگی تجربه جدیدی ندارد به من بدهد، تبدیل به یك موجود راکد می شود.

*چه شد که به انجمن حمایت از کودکان کار و خیابان پیوستید؟

من سالهاست که با انجمن حمایت از کودکان کار و خیابان به عنوان سفیر و نماینده این انجمن همکاری می کنم و طی این مدت تلاش کردم جامعه درباره کودکان کار شناخت بیشتری پیدا کند، اما به تازگی رویکرد انجمن تغییر کرده و به احتمال زیاد فعالیت هایش را در قالب دیگری جلو می برد که به تبع آن شکل و شمایل فعالیت های من هم تغییر میکند.

*انجمن حمایت از کودکان کار و خیابان تا چه اندازه متکی به حمایت های دولتی است؟ انجمن ما بیشتر متکی به نهادهای مردمی است، اما از آنجا که کودکان کار و خیابان از بزرگ ترین مشکلات جامعه ما هستند برای سازماندهی هرچه بهتر آن نیاز به حمایت های دولتی است. تعداد بیشماری از کودکان سرزمین ما هر شب داخل سطل های زباله ها به دنبال غذاهایشان می گردند و زباله گرد هستند. از این بچه ها سوء استفاده های بی شماری می شود و ما نمی توانیم این بچه ها را نادیده بگیریم. چون با وجود تمام آسیبهایی (عقده، تحقیر و...) که در زندگی شان دیده اند، مشکلات و خطرات زیادی را در بزرگسالی برای جامعه به وجود می آورند که جبران ناشدنی است. مشکلات این کودکان به قدری وسیع است که انجمن های خصوصی بضاعت و توانایی پوشش تمام مشکلات شان را ندارد و رسیدگی به این کودکان به شدت زیرساختی و مهم است که باید حمایت های همه جانبه دولتی از آن شود.

*امروز ۳۹ ساله می شوید. چه حس وحالی دارید و آرزویتان در روز تولدتان چیست؟

بله امروز ۳۹ ساله می شوم و بزرگترین آرزویم برای مردم این است که آرامش داشته باشند و آن قدر درگیر فشارهای اقتصادی و بحران نباشند. از بزرگترین غصه های من دیدن مردمی است که زیر فشار روزمرگی، شاد بودن را فراموش کرده اند که امیدوارم روزی برسد که این آرزویم برآورده شود. برای خودم و خانواده ام هم آرزوی سلامتی دارم، چون می دانم بدون سلامتی و آرامش هیچ چیز معنا ندارد. دلم میخواد تمام انسان ها زندگی پویایی داشته باشند و امروزشان بهتر از دیروزشان باشد.