نقد فیلم شبی که ماه کامل شد ساخته نرگس آبیار؛ داستانی نفسگیر درباره عبدالمالک ریگی

دوات آنلاین- اگر موضوع و محتوای فیلم را کنار بگذاریم و مماس آن را با مسائل سیاسی- امنیتی لحاظ نکنیم و درواقع فیلم را به‌مثابه یک موقعیت دراماتیک در نظر بگیرم ، می‌توان «شبی که ماه کامل شد» را یک اکشن ایرانی خوب دانست که تماشای آن در برخی لحظات ممکن است نفس مخاطب را بند بیاورد.

اگرچه برخی از صحنه‌های اضافی و زائد در فیلم وجود دارد اما باوجود آن‌ها نیز فیلم از ریتم نمی‌افتد و دو ساعت و نیم بودنِ زمان آن خسته‌کننده و ملال‌آور نیست! نرگس آبیار در پرداخت به جزییات و هم جزییات پرداخت‌شده چه در طراحی صحنه و فضاسازی‌ها و چه در روایت قصه خود استفاده کرده و یک فیلم مردانه ساخته. در طول فیلم به این فکر می‌کردم که چطور یک کارگردان زن از پس این‌همه سکانس سخت و دشوار برآمده و توانسته قصه‌اش را به‌درستی روایت کند.

بااین‌حال به نظر می‌رسد فیلم به تدوین مجدد نیاز دارد تا برخی صحنه‌های اضافی آن حذف شود و ریتم تندتری به خود بگیرد خاصه اینکه موقعیت خود قصه نیز واجد تعلیق و ریتم درونی است. آبیار در دل یک بستر سیاسی قصد دارد تا قصه‌ای عاشقانه را روایت کند. قصه‌ای در طی یک تجربه هولناک سیاسی دچار استحاله شده و از محبت به خشونت می‌رسد. حتی اگر سویه واقعی داستان را کنار بگذاریم و ارجاعات مستند گونه آن را به ماجرای عبدالمالک ریگی در نظر نگیریم همین روایت عاشقانه به فیلم هویت می بخشد؛ عشقی که از خودشکوفایی به خودویرانگری می‌رسد. فیلم چند بازی درخشان و متفاوت دارد.

هوتن شکیبا نشان داد که قابلیت بازیگری‌اش بیش از نقش‌های کمدی است و این نقطه عطفی برای اوست که قطعاً باید منتظر باشیم در سال بعد او را بیشتر در فیلم‌های سینمایی ببینیم. الناز شاکردوست هم که بعد از خفگی فریدون جیرانی ، روی دیگری از بازیگری خود را نشان داد در اینجا به پختگی بیشتری در بازی رسیده است و حالا می‌توان از سال‌های نقش‌های زرد خود فاصله بگیرد. اما یک بازی درخشان وجود دارد که چنان در حافظه سینمایی ما حک شده که به‌آسانی پاک نخواهد شد. فرشته صدر عرفایی در این فیلم بوی سیمرغ می‌دهد. جالب اینکه به دلیل گریم سنگین او خیلی‌ها او را نشناختند و در نیمه‌های فیلم متوجه شدند که مادر ریگی همان فرشته صدر عرفایی است.

شبی که ماه کامل شد نقطه عطفی در کارنامه نرگس آبیار است و نشان می‌دهد که پشتوانه ادبیاتی داشتن می‌تواند چه سرمایه بزرگی برای سینما باشد. قصه‌ای که از یک عاشقانه به تراژدی بدل می‌شود. البته درباره این تجربه عاشقانه و برخی تناقض‌های آن می‌توان نقد داشت اما درنهایت فیلم از آن دست فیلم‌هایی است که آن‌قدر تو را درگیر قصه و روایت جزئی آن می‌کند که قابلیت‌های و قوت‌هایش بر ضعف‌هایش می‌چربد.

منبع: تبیان- سیدرضا صائمی