نقد فیلم 23 نفر؛ اثری ملی

دوات آنلاین-رك و صریح بگویم اگر دنبال يك اثر گانگستری و پراز انفجار وشتك خون هستید ۲۳ نفرشما را راضی نخواهد کرد. اگر دنبال تصاویر کارت پستالی و حرکت دوار دوربین هم هستید شما را راضی نخواهد کرد. اما 23 نفرچه دارد که وقتی از سالن سینما بیرون میایی ناراحت يك ساعت و نیم عمری که ازت گذشت نمیشوی و با لبخند از سالن بیرون می آیی و حال خوب میگیری؟

۲۳ نفر اثری ملی است درباره يك وحدت درباره يك جامعه ۲۳ نفره همراه که با کمک هم دسیسه های سنگین رسانه ای و اطلاعاتی را خنثی می کنند.

يك داستان واقعی از ملاقات بچه شیرها با دیو دوسر که پایانش گرچه برگشت به غل و زنجیر است اماچه پایانی خوش تراز غل و زنجیر عزتمندانه در برابر آزادی ذلیلانه؟ اصلا آزادی که باذلت به دست بیاید آزادی نیست، به انسان نمی چسبد. کسی که دل به خطر زده، نگران پهلوانی اش است مگرنه آدمی که آغوش گرم ننه را بخواهدهمان بهتر که اسیر نشود؟

چرا باید ۲۳ نفر را ببینیم؟

اقتباس از آثار ادبی و به خصوص مستندات تاریخی میتواند ضریب اثرگذاری يك واقعه تاریخی را افزایش دهد. جان دادن به خاطرات گذشته و ترسیم اتمسفر آن فضا با مقداری نمك کارگردانی و طراحی صحنه می تواند جان بگیرد.

حداقل کاری که باید در اقتباس از خاطرات دفاع مقدس کرد این است که ماجرا لوث نشود. داستان درجه يك آماده از این کتابهای آزمون پس داده می تواند حداقل تا سال ها سینمای این ژانر را جان دهد. این را هم بگوییم که تجربه های قبلی نظیر به کبودی یاس و شور شیرین که به ترتیب داستان درجه يك زندگی عبدالحسین برونسی و محمود کاوه را به بدترین شکل به تصویر تبدیل کرد تا سال ها باعث شود ترس ورود به این اقتباسها درسایه تجربیات قبلی به حاشیه برود.

منتظر چه باشیم؟

منتظر يك داستان غیر کلیشه ای دربستر جنگ باشید. خبری از مردانی با بازوان قطور نیست، خبری از «حاجی حاجی سیدتو کشتن دهه های قبل نیست. خبری از دیالوگ های ضد جنگ شخصیت های جنگی نیست که این روزها طرفدار پیدا کرده است.

 اینجا داستان افرادی است که با محيط همگن نیستند واین تضاد می تواند مخاطب را با خود همراه کند. داستان اورجینال و واقعی به خودی خود به شدت جذاب است و بسیاری از ویژگی های يك فيلمنامه خوب به طورذاتی در این داستان ایجاد شده است.

این جذابیت محتوایی را بگذارید کنار شخصیتهای شیرین نوجوان و گاهی كودك که فراتر از فیلم های جشنواره های کودک و نوجوان بازی میکنند و مخاطب را با خود همراه می سازند.

قهرمان دارد؟

بله 23+1 قهرمان دارد؛ به همین دلیل شما با يك توده شخصیتی همراه هستید، این، هم خوب است هم بد. از آنجا که نگاه مخاطب روی یک الی دو شخصیت متمرکز نمی شود پس همذات پنداری سخت تر است.

تلاش کارگردان برای پختن شخصیتها هم سخت تر می شود و ما باهجمه ای از دیالوگ های مسلسلی مواجه می شویم. اما این توده دوست داشتنی گاهی اوقات چنان مثل زنجیر درهم تنیده میشود که این شلوغی قاب را اصلا متوجه نشده و با آنهاهمراه می شوی

با کی ببینیم؟

فیلم را با فرزندان و بچه های فامیل ببینید. به بهانه چیپس و پفك و پف فیل به سینما بیاوریدشان و وقتی صحنه های تکان دهنده فیلم پخش شد دستانشان را گرم فشار بدهید و خدا را شکر کنید که امثال آن ۲۳ نفر بودند تا فرزندان ما بتوانند به راحتی بچگی کنند و پفك بخورند شاید آنها هم  دیدند که در سال های نه چندان دور چگونه کودکان و نوجوانان یکشبه بزرگ می‌شدند و قد می‌کشیدند.

روایت این داستان، هم برای پدرومادر و هم برای بچه ها بازی دوسر برد است.

ستاره می شود؟

اینکه فیلم ستاره می شود و جایزه می گیرد این قدرها مهم نیست.چرا؟ چون این فیلم يك بستر قابل اعتمادی شد تا نشان دهد کتابهای درجه يك دفاع مقدسی میتوانند به همان اندازه یا حداقل مقداری عقب تر از خودکتاب روی پرده سینما بنشینند و آقایی کنند. منتظر «دا» و «نورالدين پسرایران» و «بابانظر» و «ابراهیم هادی» هم می مانیم و به افتخارآن ۲۳ نفركلاه از سر برمی‌داریم.

منبع: جام جم- سجاد بلوكات