معرفی کامل فیلم آخرین بار کی سحر را دیدی؟ + نقد

دوات آنلاین-یکی از گزینه‌های روی پرده برای سینماروها فیلم سینمایی آخرین بار کی سحر را دیدی؟ است. این فیلم ساخته فرزاد موتمن است که ژانری پلیسی – اجتماعی دارد.

خلاصه فیلم

صبح است، مادری سراسیمه وارد کلانتری می شود و به افسر نگهبان می گوید دختر جوانش، سحر، دیشب به خانه بازنگشته است...

بازیگران

فریبرز عرب نیا، سیامک صفری، آتیلا پسیانی، ژاله صامتی، محمدرضا غفاری، بهاران بنی‌احمدی، آناهیتا درگاهی، روشنک گرامی، مجتبی سلمانی، شیوا کریمی، عمار تفتی، شبنم فرشادجو، عليرضا ثانی فر، اميرحسين فتحی و آناهیتا درگاهی

موفقیت‌ها

آرخین بار سحر را کی دیدی؟ در سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر نامزد دریافت جوایز بهترین فیلم، بهترین کارگردانی، بهترین فیلمنامه، بهترین بازی نقش مکمل مرد و زن بود. البته در هیچ یک از این رشته‌ها جایزه‌ای به دست نیاورد.

کارگردان

شاید قبلا از فرزاد موتمن یکی از این فیلم‌ها را دیده باشید: فیلم های «هفت پرده»، «شب های روشن»، «باج خور»، «سایه روشن»، «خداحافظی طولانی»، «سراسر شب» و «پوپک و مش ماشاالله»

فرزاد مؤتمن دوران کودکی و نوجوانی اش را در جنوب ایران سپری کرد و بعد از اتمام تحصیلات در مقطع متوسطه برای ادامه تحصیل راهی آمریکا شد.

وی در سال ۱۹۷۹ تحصیل در رشته سینما را رها کرد و به ایران برگشت. مؤتمن بعد از آن به عکاسی، فیلمبرداری و مستندسازی روی آورد. همچنین از سال ۱۳۷۸ به ساخت فیلم‌های سینمایی و به‌طور همزمان، تدریس در دانشگاه سوره و دانشگاه پارس مشغول شد.

نقد

میثم کریمی در مووی مگ نوشته است: آخرین بار کی سحر را دیدی؟  از مشکل فقدان جزئیات قصه رنج می برد. مشکلاتی که باعث می شود فیلم از نیمه به بعد، دچار یک سقوط آشکار شود و عدم توجه فیلمساز بر خلق موقعیت های گوناگون سبب شده تا فیلم نه یک اثر پلیسی هوشمند باشد که مخاطب را تا انتها کنجکاو نگه دارد، نه اثری که بتواند به روانشناسی شخصیت ها در طول داستان بپردازد و به نتیجه مشخصی برسد. شاید عجیب باشد اما در اواسط داستان تماشاگر سحر را به حال خود رها می کند و خیلی پیگیر سرنوشت او نیست چراکه ارتباط وی با آدمهای داستان قطع می شود و بالطبع، آن نگرانی هم رنگ می بازد.

یاسمن خلیلی فرد در سلام سینما نوشته است: در وهله ی اول باید از یکی از حسن های فیلم نام ببرم؛ «آخرین بار کی سحر را دیدی؟» المانی دارد که بسیاری از فیلم های امسال فاقد آن هستند و آن عنصر «کشش» است. فیلم با همه ی ایرادهای وارد بر آن پرکشش است و رمق خود را تا واپسین بخش ها حفظ می کند و می تواند مخاطب را تا آخرش سر جای خود نگه دارد.

اما فیلمنامه «آخرین بار ...» ایرادهایی هم دارد که نمی توان از آن ها چشم پوشی کرد. در وهله ی اول باید از آغاز فیلم یاد کرد. فیلم با قتل دختری در گوشه ی بزرگراه آغاز می شود و به نظر می رسد درام قرار است بر پایه ی این قتل پیش رود اما خیلی زود می فهمیم که داستان بر پایه ی این قتل نیست؛ موضوع قتلِ دختر جوانِ اول فیلم قرار است در فیلم تعلیق ایجاد کند و با گمراه کردن مخاطب از گره اصلی به او یکدستی بزند اما این تعلیق ایجاد نمی شود زیرا خیلی زود مشخص می شود موضوع اصلی فیلم قتل او نیست.

بلاگ نماوا نوشته است: بزنگاه‌های داستانی و دراماتیک فیلم‌نامه، دم‌دستی و پیش‌پاافتاده است. از همان قتل اول گرفته تا چالش‌هایی که کارآگاه در مسیر خود با آن‌ها مواجه می‌شود؛ اما از همه بدتر، شکلی است که فیلم‌ساز سعی می‌کند در آن به جست‌و‌جو‌ها و احوالات خانواده سحر و مرتبطان با مقتول بپردازد و نزدیک شود که باعث می‌شود فیلم به‌سوی ملودرام پیش رود و در مسیر ملودرام‌های غلیظ ایرانی، اسیر مناسبات ایرانیزه شده و لوس شود. درنتیجه فیلم کارآگاهی ناگهان تبدیل به یک ملودرام ایرانی می‌شود که اوج آن در پدر و مادر دختر نمود پیدا می‌کند.

«آخرین بار کی سحر را دیدی؟» یک اثر ناامیدکننده است که در خوش‌بینانه‌ترین حالتش می‌توان تنها امیدوار بود که باعث شود سینمای ایران از ژانرهای همیشه موردعلاقه‌اش یعنی فیلم اجتماعی و ملودرام فاصله بگیرد و تجربه‌های ژانریک جدیدی را در خود بپروراند.

آرش پارساپور در روزنامه قانون نوشته است: گاف‌های زیادی در فیلم «آخرین بار کی سحر را دیدی» وجود دارد و بازی بد بازیگران به جز ژاله صامتی که در بین جمع بازیگران می‌درخشد (و البته شبنم فرشادجو که با حضور کوتاهش بسیار تاثیرگذار بازی می‌کند.) در کنار این گاف‌ها، فیلم را در برخی سکانس‌ها بسیار تصنعی کرده است. آتیلا پسیانی در تمام مدت در حال سخنرانی و فیگور گرفتن در برابر دوربین است و سیامک صفری هم به واسطه پرداخت نه چندان جالبی که به کاراکتر او شده، نمی‌تواند گلیم خود را از آب بیرون بکشد. امیرحسین فتحی هم که به تازگی به دليل حضورش در سریال شهرزاد دیده شده در این فیلم جوان‌تر و کمی ناپخته است ولی رگه‌های خوبی از هنر بازیگری را رو می‌کند.

« آخرین بار کی سحر را دیدی» می‌تواند با وجود انبوه این حجم از مشکلات درون فیلمنامه، کماکان در کویر خشک سینمای ایران که آثار یک‌نواختی در آن جای گرفته، همانند یک لنگه کفش پاره باشد و غنیمت شمرده شود و برای یک بار دیدن، تماشاگر را جذب خود کند اما فرسنگ‌ها با یک اثر پلیسی- معمایی درجه یک فاصله دارد و برای رسیدن به این پله، هنوز مدت‌ زمان زیادی لازم است.