کمدی‌هایی که تبریزی ساخته در دسته کمدی‌های اجتماعی- سیاسی قرار می‌گیرد و هرکدام در زمانه خود روی مرز خط قرمزها حرکت کرده و حتی از آن عبور هم کرده است

تصویری که مخاطب از بیشتر کاراکترهای حامد بهداد در ذهن دارد، یک آدم عصبی و برون‌گراست که کنترلی روی رفتارهایش ندارد و با مشکلات مختلفی دست‌وپنجه نرم می‌کند. او در «مارموز» با کاراکتر «قدرت» به طور کلی تصویر قبلی را که تماشاگر در ذهن دارد زیرورو کرده است

خام‌دستانه است اگر فیلم‌هایی چونمارموز را در دسته فیلم‌های سیاسی قرار دهیم. این فیلم قرار بوده کنایه‌ای به سیاست و سیاست ورزی بزند که خب پیش‌ازاین هم نمونه‌هایش را سراغ داشتیم.

ارجاعات سیاسی مارموز به قدری واضح و مشخص است كه می‌توان آن را یك كمدی سیاسی به حساب آورد؛ البته كمدی سیاسی و اثری كه با زبانی نیشدار و بامزه به نقد سیاست و قدرت بپردازد، چندان در سینمای ایران پیشینه قابل اعتنا و جایگاه مهمی ندارد.

فیلم می‌خنداندت، دست می‌زنی و یاد خیلی از لحظه‌های نزدیک روزگارت می‌افتی، اما چراغ‌ها که روشن می‌شود جز این جمله« که تمام مدت به خودمان می‌خندیدیم.» توی ذهنت نمی‌آید.