انتقاد یک روزنامه‌نگار از سریال ممنوعه/ مجموعه‌ای شبیه سریال‌های ترکیه‌ای

دوات آنلاین-طاهره آشیانی در روزنامه جام جم نقد تندی نسبت به سریال ممنوعه نوشته است که در زیر می خوانید:

خب خیالمان راحت شد، دیگر لازم نیست نگران سریال‌های ترکی، هالیوودی درجه 3 یا حتی سریا‌ل‌های ایتالیایی و اسپانیایی و ... باشیم که درجه‌بندی می‌شوند و بچه‌ها و نوجوانان خودشان نباید آنها را تماشا کنند. حالا دیگر لازم نیست مدام نگران باشیم که دختر یا پسرمان مبادا از غفلت ما استفاده کرده و به تماشای سریالی بنشیند که به او راه و رسم پنهانکاری و زیرپا گذاشتن اصول اخلاقی را نشان می‌دهد و ذهن و خیالش را مغشوش می‌کند.

خب دیگر خیالمان راحت شد که اگر در تولید پوشک بچه به خودکفایی نرسیدیم اما آنقدر خلاقیت و آزادی داریم که در کشور خودمان و در شبکه نمایش خانگی می‌توان سریالی ساخت که با همه سریال‌های درجه 3 و 4 آن‌ور آبی رقابت کرده و می‌تواند مردم را از پای ماهواره بلند کند و پای شبکه نمایش خانگی خودمان بنشاند و «ممنوعه»‌هایی را به نمایش بگذارد و نشان دهد که بله! ما هم می‌توانیم همه خلاف‌هایی را که در عرف خوشایند و پذیرفته نیست به تصویر بکشیم و مردم هم با خیال راحت این اثر ساخت وطن را تماشا کنند و نگران نباشند چه تاثیری روی بچه‌شان می‌گذارد!

سریال ممنوعه که دیروز دومین قسمت آن توزیع شد، داستانش در ایران اتفاق می‌افتد؛ در جایی که همه ما تلاش می‌کنیم زندگی سالم و خوبی را در آن تجربه کنیم. اطرافمان پر است از نابهنجاری‌هایی که ای‌کاش نبود و ای‌کاش می‌شد آن را مدیریت یا درمان کرد هر چند هر قدر چشمانمان را ببندیم و به بچه‌هایمان بگوییم این خوب است و آن بد و تو درست انتخاب کن اما واقعیت‌ این است که نابهنجاری‌ها روز به روز عمیق‌تر می‌شود و دور ماندن از آنها سخت‌ترین کاری است که این روزها می‌توان انجام داد.

این که می‌گویند آثار نمایشی آیینه‌ای باشد رو به روی جامعه، تئوری قابل قبولی است اما این آیینه چه چیزهایی را به چه شکل باید نشان دهد که به جای درمان، عفونت ایجاد نکند.

وقتی فردی سریالی مثلا ترکی با همه اما و اگرهایش را تماشا می‌کند، می‌پذیرد داستان در خارج از ایران اتفاق می‌افتد اما وقتی در سریالی مانند ممنوعه،‌ می‌بیند که چند دختر و پسر جوان در خانه‌ای در بالاشهر تهران یا در ویلایی در شمال هر جور خبط و خطایی مثل مصرف مواد مخدر، خوردن مشروبات الکلی، زندگی نامشروع دختر و پسر و ... را تجربه می‌کنند، باور می‌کند جایی که قصه رخ می‌دهد ایران است.

شخصیت‌های سریال هم ایرانی هستند، پس همه اینها را به سادگی می‌توان تجربه کرد، آدم‌هایی مانند سامی (میلاد کی‌مرام) که بچه‌پولدار هستند و تکلیفشان روشن و آنهایی که بی‌پول هستند و در سودای زندگی لاکچری چه هزینه‌ای می‌دهند تا در جمع سامی و دوستانش قرار گیرند و زندگی آنها را تجربه کنند که مصداق آن «برکه» نامی است که پنهان‌کاری می‌کند، به پدر و مادر و نامزدش دروغ می‌گوید تا در جمع سامی‌ها قرار گیرد.

قسمت اول و دوم سریال ممنوعه نشان داد قرار است همه ممنوعه‌ها را به تصویر بکشد اما مردم و بخصوص جوان‌ها چه هزینه روانی باید بابت این اثر بدهند. مادر و پدری که بچه‌اش را از تماشای سریال‌های ماهواره‌ای منع می‌کند چه خوراکی باید به فرزندش بدهد که بعد بتواند توجیه کند سریال‌های ایرانی و ساخت وطن بهتر از سریال‌های ترکی هستند.ممنوعه بدون هیچ درجه‌بندی سنی تولید و توزیع می‌شود، این خبط را می‌توان به عدم مدیریت فرهنگی ربط داد که بی‌ضابطه و بدون هوشمندی و آگاهی است و چیزی به نام خانواده برایش بی‌معناست که اگر جوان ایرانی و خانواده ایرانی برایش مهم بود، «ممنوعه» را نمی‌ساخت که روی سریال‌های ترکی در خیانت و بی‌اخلاقی را سفید کند.