لباس‌های ترک را ایرانیان طراحی می‌کنند

دوات آنلاین-بیشتر  لباس‌های ترک که امروزه در بازار ایران وجود دارد کار دست طراحان ایرانی است که برای کار به ترکیه مهاجرت کردند چراکه صنعت پوشاک حاضر به حمایت از تولیدگر داخلی نیست.

علیرضا رحیم‌پور طراح و تولیدگر لباس درباره اینکه چرا طرح‌های لباسهای ترکی و چینی تا این حد در بازار ایران طرفدار دارد به دوات آنلاین می‌گوید: بخش عمده‌ای از مشکل به دلیل بی‌تدبیری در این حوزه‌ است. متاسفانه کسانی که در حوزه پوشاک تصمیم‌ گیری می‌کنند تخصص لازم را در این خصوص ندارند و حاضر به این هم نیستند که افراد کاربلد را جایگزین خود کنند.

پوشاک، صنعتی مصرفی است که می‌تواند مانند یک صنعت مادر عمل  و میلیون‌ها شغل ایجاد کند. مثلا می‌توان در سیستان و بلوچستان که لباس‌هایی با طرح‌های بسیار زیبا دارند شغلهای زیادی در حوزه پوشاک ایجاد کرد.

طراحان زبده می‌توانند با طراحی‌های خاص در لباس مردمان سیستان و بلوچستان آن را امروزی و کاربردی کنند و سپس لباس را به همه قسمت‌های ایران و حتی جهان صادر کرد.

این طراح در ادامه می‌گوید: باید توجه کنیم مساله فقط چرخاندن چرخ صنعت پوشاک نیست با رونق‌گرفتن این صعنت، صنعت پارچه، رنگ و طراحی و اکسسوری‌های همراه پوشاک هم رونق می‌گیرد و میلیونها شغل راه اندازی می‌شود. فکر می‌کنید این پوشاک را نمی‌توانیم به کشورهای همسایه یا اروپا صادر کنیم؟ پوشاک طراحان ایرانی از آنجایی که تم مدرن و تاریخی را هم‌زمان دارد خیلی مورد توجه است. نکته جالب این است که بازار پوشاک ما را ترکیه و چین اشغال کرده‌اند. در سفری که به چین داشتم به شخص بنده پیشنهاد کار طراحی لباس برای ایرانیان در چین را دادند آیا این رواست که من کشور خودم را ترک و در یک کشور غریبه کار کنم؟

در ترکیه هم همین موضوع وجود دارد. بیشترین پوشاک ترکیه‌ای را هنرمندان ایرانی که در داخل کشور به آنها بی‌توجهی شده و تحت تاثیر بی‌تدبیری‌ها درآمد کافی ندارند طراحی و تولید می‌کنند. در واقع ما هنرخودمان را از کشوری دیگر  خریداری می‌کنیم.

با توجه به تحولات سیاسی و تحریم‌هایی که دشمنان  هر روز بر ما اعمال می‌کنند آیا روا نیست که کمی هم به صنعت داخل نگاه کنیم، نه فروش نفت؟ اگر از تولید پوشاک ایرانی حمایت شود قطعا به اندازه درآمد نفت می‌توانیم برای کشور ارزآوری و درآمد داشته‌ باشیم. اگر صنایعی مثل پوشاک که یک تولید ملی و خرد است را رونق دهیم آیا آمریکا می‌تواند لیستی از طراحان و خیاطان ایرانی را تهیه کرده و آنها را تحریم کند؟ آیا ممکن است دهها هزار نفر را در لیست تحریم قرار داد؟ آیا ممکن است هر دست لباس را ردیابی کرد و از بازرگان پرسید چرا این لباس از ایران وارد کشور تو شده‌ است؟

این طراح در ادامه  می‌گوید: آنچه تولید کنندگان پوشاک ایران می‌خواهند فقط حمایت است. مابقی کار را بر عهده مردم بگذارید ما نمی‌گویم به ما پول بدهید. امکانات بدهید. ما می‌گوییم جلوی قاچاق را بگیرید، ما خودمان تولید داخل را رونق می‌دهیم و حتی به خارج از کشور هم بدون اینکه صدمه‌ای وارد شود لباس صادر می‌کنیم.

رحیم‌پور با گلایه از مسئولان  اتحادیه پوشاک می‌گوید: اینکه اتحادیه پوشاک را چند نفر اداره کنند و منافع همه تولیدکنندگان را در نظر نگیرند یک ضربه کاری و بزرگ به صنعت پوشاک است. در 32 سالی که من کار پوشاک می‌کنم به یاد دارم مسئولان در دوره‌های مختلف برای کار آفرینی به زنان مناطق مختلف چرخ خیاطی می‌دادند تا با طراحی‌هایی که انجام شده تولید داخل را بالا ببرند و اشتغال زایی بیشتر شود.

45 میلیون زن در ایران زندگی می‌کنند اگر به طور میانگین هرکدام از این خانم‌ها در رده‌های سنی مختلف سالی یک مانتو خریداری کنند و اگر بپذیریم که 30 میلیون نفر در سن استفاده از مانتو هستند یعنی باید سالانه 30 میلیون مانتو در ایران تولید شود. شاید باورتان نشود که ما فقط 4 میلیون مانتو در داخل کشور تولید می‌کنیم و مابقی از چین و ترکیه وارد کشور می‌شود. توجه داشته‌ باشید که در این شرایط چه ضربه‌ای به کشور وارد می‌شود. حال اگر همین مقدار مانتو در ایران تولید شود ببینید چقدر ارز در کشور می‌ماند و چقدر اشتغال ایجاد می‌شود.

بنابراین باید قدر طراحان خود را بدانیم. طراحان ایرانی نباید به خارج از کشور بروند و کار خود را از طریق کشور دیگری در اختیار شهروندان ایرانی قرار دهند. ما چیزی جز امنیت کاری و حمایت برای راه‌اندازی تولید داخل نمی‌خواهیم.