چرا و چگونه به چهارمحال و بختیاری سفر کنیم

دوات آنلاین-پا به چهارمحال و بختیاری که می‌گذاری انگار که سفر به تاریخ را آغاز کرده‌ای و انگار همه زیبایی‌های دنیا یکجا جمع‌ شده است. اگر فرصت دارید یک بار سفر به این استان را تجربه کنید.

عباسعلی شعبانی مدیر تورهای روما پرواز برای دوات آنلاین از ویژگی‌های تفریحی و گردشی شهرکرد و برنامه‌ای که  با 10 همسفرش برای سفر یک هفته‌ای به این منطقه دارد می‌گوید:

شب از تهران حرکت می‌کنیم مقصد. اول ما روستای بهشت آباد است که اقامتگاه بوم‌گردی دارد. این روستا وسط استان چهارمحال و بختیاری است و به همه جای این استان دسترسی دارد. بازدیدها را از  قله سردار اسعد بختیاری که از مبارزان دوران مشروطه بود و در آن زمان تهران را به نفع مشروطه‌خواهان تصرف کرد، آغاز می‌کنیم. بعد به سمت باغ رستم و تونل کوهرنگ می‌رویم، تونلی بسیار بسیار جذاب که آب را به اصفهان منتقل می‌کند. در آنجا آبشار شیخ‌علیخان را می‌بینیم.  سپس به  عشایر می‌رسیم، عشایر  تابستان به سمت چهارمحال و بختیاری  و جنگل‌های زاگرس حرکت می‌کنند و دام‌ها را برای چرا می‌آورند.

در ادامه به سمت روستای سرآقا سید می‌رویم. این روستا پله‌کانی است و تمام مسیر را باید با پله طی کرد. جالب است بگویم چند ماه از سال این روستا کاملا از پیرامونش جدا می‌شود و در شرایط ایزوله‌ است چراکه بارش برف راه ارتباطی را قطع می‌کند و هیچ ارتباطی بین مردم این روستا و سایر قسمت‌های کشور نیست. 40 کیلومتر از آبشار تا روستا فاصله است در فاصله 20 کیلومتری آبشار غار یخی چما قرار دارد. این آبشار حاصل برف‌هایی است که از زمستان در دره می‌ماند و آب می‌شود. بین دره‌ها باید یک کیلومتر را  پیاده از وسط رودخانه برویم. آنجا آب سردی دارد اما عمق زیادی ندارد بنابراین می‌توانیم به راحتی راه برویم.

حیات وحش  این منطقه هم  خارق‌العاده‌است سوسماری در آنجا زندگی می‌کند که دم آبی دارد. متاسفانه  مانند بخشهای دیگر کشور بزرگترین مشکل این منطقه رعایت نکردن نظافت است .سازمان میراث فرهنگی و گردشگری هم  ظرفیت گردشگری را محاسبه نکرده‌ است. همین امر باعث شد تا سال گذشته یخ‌های غار چما به خاطر ازدحام جمعیت  آب شده و خطراتی ایجاد کند.

شب به بهشت آباد برمی‌گردیم. روز بعد دوپلان را بازدید می‌کنیم. بعد منطقه جنگلی هلن و سد کارون  چهار ، روستای لندی و آبشار لندی را می‌بینیم. طبیعت این منطقه‌است که به شدت محصورکننده‌ است .

5 ساعت پیاده‌روی در طبیعت خواهیم داشت و از این مناظر لذت می‌بریم. روز بعد  به سمت چشمه سرداب و بینارون در جنگلهای زاگرس می‌رویم. گورستان بسیار قدیمی در این منطقه هست که  حداقل 700 سال قدمت دارد. سنگ قبرهای بختیاری که به شکل شیر است در این قبرستان بسیار زیاد دیده می‌شود. نکته جالب این است که روی سنگ قبرها بر اساس شغلی که متوفی داشته‌ اشکالی را رسم کرده‌اند.  مثلا اگر متوفی  جنگجو بوده عکس شمشیر  می‌کشیدند و اگر آهنگر بوده و نقش کوره و چکش روی سنگ قبرش می‌تراشیدند. برای خانم‌ها هم بر اساس صنایع دستی که بلد بودند عکس‌های گل را منقوش می‌کردند.  

از همین کارشناس: راهنمای کامل طبیعت‌گردی در ایران

بعد از این منطقه به سمت برده گوری‌ها می‌رویم. در این منطقه سوراخ‌هایی در دیواره کوه  وجود دارد که محل زندگی پیرهای عشایر بوده‌ است. عشایر پیرهایی که توانایی جابه‌جایی نداشتند و کوچ نمی‌کردند را آنجا نگه می‌داشتند و مواد غذایی برایشان می‌گذاشتند تا  زمستان را دوام بیاورند. خیلی وقتها  آنها می‌مردند. تاریخچه این برده گوری‌ها بسیار جالب و سوراخ‌ها بسیار دیدنی است.

شهر متروکه مقصد بعدی ما است. در این شهر کسی زندگی نمی‌کند اما همچنان خانه‌ها از خشت و گل باقی مانده و تزئینانتی که دارد بسیار زیبا است و هنوز تخریب نشده‌ است.

سپس به  روستایی به نام 12 امام می‌رویم که بسیار جذاب است. در این روستا خانه به خانه راه دارد. خانه‌ها با سنگ و گل و خشت است و مردم هنوز با فرهنگ قدیمی زندگی می‌کنند.

روستای یاس چای مقصد بعدی ما است؛ روستایی که کوچه ندارد و حیاط خانه‌های مردم کوچه‌های آن محسوب می‌شود. شب را هم با  عشایر بختیاری‌ در سیاه‌چادر می‌گذرانیم. سیاه‌چادر از پشم بز است و مقاومت بسیار بالایی در برابر باد و آب و آفتاب دارد و ماندگاری بالایی دارد. داخلش هم با صنایع دستی که بختیاری‌ها دارند تزئین می‌شود.

وسایلی که عشایر  استفاده می‌کنند با دست خودشان تهیه می‌کنند. از چیزی که می‌خورند تا چیزی که روی آن می‌نشینند و یا چیزی که می‌پوشند. بیشترین سهم را در این زمینه زنان عشایر دارند و از 5 صبح  کار را شروع می‌کنند. از دوشیدن حیوانات تا تهیه مواد لبنی را زنان انجام می‌دهند. دخترهای کوچک هم از سنین 5 یا 6 سالگی کار را شروع می‌کنند.

به این ترتیب مردم  را با سیستم زندگی عشایری آشنا می‌کنیم. کارهای عشایر طاقت‌فرسا است و توانایی بسیار بالایی در زندگی می‌خواهد. آنچه برای مردم شهرنشین امروزی غیرممکن به نظر می‌رسد را عشایر انجام می‌دهند. من به مهمانهایی که در این سفرها شرکت می‌کنند قبل از سفر توضیح می‌دهم چه درجه‌ای از سختی را برای زندگی با عشایر باید تحمل کنند. توان فیزیکی که باید داشته‌باشند وغذایی را که مصرف می‌کنند را هم می‌گویم.

 غذای عشایر استانداردهای شهری را ندارد البته غذایی تمیز و کاملا طبیعی است.  غذایی که در آنجا می‌خوریم سالم‌تر و مقوی تر از غذاهای شهری است. نقاط مثبت و منفی زندگی عشایر و تجربه کردن آن برای مردم شهرنشین بسیار جذاب است.

برنامه بعدی که خواهیم داشت  شب‌نشینی با عشایر است. مردم عشایر موسیقی زنده و هنرهایی که دارند به مهمان‌ها نشان می‌دهد. با این روش نزدیکی بیشتری بین جامعه شهری و عشایر درست می‌کنیم. بزرگترین حسن این نحوه گردشگری این است که گردشگران متوجه ارزش نحوه زندگی‌شان می‌شوند و این کمک بزرگی برای حفظ کردن فرهنگ است.

یادتان باشد گروههایی که برای چنین سفرهایی می‌روند بیشتر از 10 نفر نباشند و اگر در راه بخشی از طبیعت زیبای ایران را دیدید که متاسفانه توسط افرادی ناآگاه کثیف شده به اندازه‌ای که فرصت شما اجازه می‌دهد و سفرتان را تحت تاثیر قرار نمی‌دهد زباله‌ها را جمع کنید. ما گروه 10 نفره‌ای هستیم که قطعا در این سفر بخشی از انرژی‌مان را در حدی که سفرمان را تحت تاثیر قرار ندهد برای جمع‌آوری زباله‌ها خواهیم گذاشت.

بیشتر بخوانید: شهرستان رابر؛ محلی جذاب برای سفر شاد