حیوانات در خدمت کودکان معلول

دوات آنلاین-تجربه‌های ثابت‌شده در سال‌های اخیر نشان داده است کودکانی که از اختلال‌های جسمی و روحی رنج می‌برند، توانسته‌اند پس از ارتباط با حیوانات و گذراندن چند ساعت در روز با آنها هم از لحاظ روحی به آرامش و اطمینان خاطر برسند و هم اینکه از لحاظ جسمی بهبود بیشتری پیدا کنند. والدین این کودکان می‌گویند نزدیک‌شدن به حیوانات موجب شده فقط در چند هفته، زندگی فرزندانشان تغییر کند.  «ایرینا الکساندروا» از جمله افرادی است که در سال‌های اخیر در این زمینه فعالیت و تلاش کرده؛ او مدیریت یک مدرسه اسب‌درمانی در بریزبن استرالیا را بر عهده دارد که تمرکز و توجه اصلی‌اش روی کودکان اوتیسم است. او می‌گوید والدین در ابتدا حس و نظر مثبتی به این روش ندارند، اما با پایان دوره، کاملا درک می‌کنند که توان جسمی و اطمینان فرزندشان افزایش یافته است. او درباره این تجربه موفق چنین نظری دارد: «من آن را اعتمادبه‌نفس کامل و یک قدرت مهم می‌دانم. این حس قدرت ناشی از این مسئله است که کودکان به این نقطه می‌رسند که می‌توانند کنترل چنین حیوانی را به‌راحتی به دست بگیرند. این روش از جنبه‌های مختلف برای کودکان مزیت دارد، اما کمتر کسی به آن توجه می‌کند، زیرا چیزی فراتر از تفریح و سرگرمی است».

دیزی براون 10ساله یکی از شاگردان او است؛ دیزی از بیماریِ «دیس‌پراکسیا» رنج می‌برد؛ این بیماری درواقع اختلالی است که در آن پیام‌ها از مغز به‌طور ناقص به اعضای بدن فرستاده می‌شوند، برهمین‌اساس، دیزی هماهنگی ضعیفی بین اعضای بدن خود دارد، به‌سختی می‌تواند تمرکز کند و از اضطراب و استرس شدید نیز رنج می‌برد. مادرش که سعی می‌کند بهترین و بیشترین کارها را برای دخترش انجام دهد، درباره بیماری دیزی این‌طور می‌گوید: «اضطراب بیش از هر چیز دیگری، دیزی را رنج می‌دهد. او دوست دارد به مدرسه برود و جزئی از جامعه اطراف خودش باشد. با وجود تمام تلاش‌ها، نکته تأسف‌برانگیز این است که دیگران قضاوت نادرستی درباره روش تربیتی ما دارند».  بااین‌حال خانم براون به این واقعیت اشاره می‌کند که از زمان آغاز کلاس‌های اسب‌سواری، رفتار دخترش پیشرفت فوق‌العاده‌ای داشته است. او دراین‌باره می‌گوید: «حالا چند وقتی می‌شود که دیزی از حافظه، مهارت‌های ذاتی، تعادل و تمرکز خود استفاده می‌کند. تمرکزی که او هنگام سوارکاری دارد، در هیچ کار دیگری مشاهده نمی‌شود». سایمون براون، پدر دیزی هم که متخصص خون در بیمارستان کودکان سیلنتو در بریزبن است، عقیده دارد دخترش شور و هیجان جدیدی را این روزها تجربه می‌کند. او صحبت‌هایش را این‌طور ادامه می‌دهد: «او حالا عشق می‌ورزد و این احساس را دارد که در حال کسب موفقیتی بزرگ است».

این تجربه موفق در مدرسه موجب شده یک سگ کمک‌رسان به نام ساشا در خانه کنار دیزی باشد که باعث آرام‌تر و شاد‌ترشدن او شده است. تا چند ماه پیش که هنوز ساشا وارد خانه آنها نشده بود، دیزی به‌دلیل اضطراب و عصبانیت شدید نمی‌توانست شب‌ها تنهایی بخوابد. او در آن زمان هر یک یا دو ساعت یک‌بار بیدار می‌شد و در خانه قدم می‌زد. هر بار نیز با مشاهده این وضعیت، مادرش مجبور می‌شد از خواب بیدار شود و پاهای او را برای چند دقیقه ماساژ بدهد؛ اما از زمانی که ساشا آمده، دیگر نیازی نیست که آنها در طول شب کنار تخت دخترشان بخوابند. حتی هنگامی که دیزی در طول شب بیدار می‌شود و راه می‌رود، ساشا در هر قدم کنار اوست و تا مطمئن نشود که دیزی به رختخواب باز نگشته است، آرام نمی‌شود.

حتی بعضی شب‌ها دیزی نمی‌تواند در اتاق خود به‌راحتی بخوابد و درنتیجه شب را تا صبح در محل خواب ساشا می‌گذراند. از سوی دیگر، هر زمانی که ساشا احساس کند دیزی ناراحت است، نزدیک می‌شود و مجبورش می‌کند که با او ارتباط برقرار کند. خود دیزی هم می‌گوید بودن در کنار ساشا و اسب‌سواری در مدرسه موجب شده احساس امنیت و شادی بیشتری کند. حالا این تجربه موجب شده ترس دیزی از دیگر حیوانات نیز از بین برود و قصد دارد آنها را نیز کنار خودش داشته باشد.