زنگ خطرهای جرایم آسیب‌زا علیه کودکان

دوات آنلاین-آزاردیدگان امروز؛ آزارگران فردا. این جمله زیاد گفته شده است. جمله‌ای که برای همه قربانیان خشونت صدق نمی‌کند. در واقع همه آزاردیده‌ها، آزارگر نمی‌شوند اما مرور زندگی افرادی که مرتکب خشونت می‌شوند و به‌ویژه علیه کودکان اقدام می‌کنند نشان می‌دهد قریب به اتفاق آنها خودشان در کودکی آسیب دیده‌‌اند.

یک روانپزشک با بیان اینکه افرادی که مرتکب جنایاتی همچون قتل یا تجاوز به کودکان می‌شوند مبتلا به درجاتی از اختلالات شخصیتی و روانی هستند گفت: این افراد نه تنها دارای سوابق خشونت‌آمیز در کودکی هستند بلکه گاهی نیز خودشان قربانی خشونت بوده‌اند.

حسین خطیبی با تاکید بر اینکه برای بازگشت افراد دارای اختلال شخصیتی و روانی به جامعه لازم است تا درمان‌های تخصصی انجام شود، افزود: این افراد همچنین سابقه رفتارهای خشن دیگری مثل حیوان‌آزاری، زد و خورد و تخریب را نیز دارند. گاهی به این رفتارها توجهی نمی‌شود اما گاهی نیز این افراد (مانند قاتل آتنا) چندین بار بابت این جرایم به زندان رفته‌اند. زمانی که در سنین خردسالی والدین یا معلمان شاهد رفتارهای غیرعادی و نابهنجار از کودکان هستند، باید به این رفتارها توجه کافی نشان دهند تا از وقوع جرایم آتی پیشگیری شود.

وی با بیان اینکه قربانیان حادثه باید آموزش‌های لازم را دریافت کنند افزود: باید شرایطی فراهم شود که کودکان قربانی بدون خجالت، والدین را در جریان قرار دهند تا تحت درمان قرار بگیرند.

این روانپزشک با بیان اینکه حوادثی چون تجاوز مرحله به مرحله به وقوع می‌پیوندد بیان کرد: معمولا نمی‌توان این افراد را از روی ظاهر شناسایی کرد اما با این وجود می‌توان بعضی از رفتارهای آنان را به مثابه زنگ خطری برای حوادث آتی در نظر گرفت. برای مثال تجاوز به حریم خصوصی افراد، نزدیک شدن بیش از حد، رفتار بیش از حد صمیمانه یا لمس بدن اعضای قربانی می‌تواند علائم اولیه وقوع چنین حوادثی باشد.

خطیبی مهم‌ترین بازدارنده در وقوع حوادثی مانند قتل آتنا را آموزش‌های خودمراقبتی دانست و افزود: این آموزش‌ها علاوه بر پدر و مادرهایی که فرزندشان سابقه بزهکاری یا رفتارهای غیرنرمال داشته، والدینی که حریم شخصی فرزندشان نادیده گرفته شده است را شامل می‌شود.

وی در ادامه با بیان اینکه دستگاه‌های قضایی و انتظامی نیز باید برخورد مقتضی را در زمان وقوع جرم برای پیشگیری از تکرار این حوادث داشته باشند، افزود: رسانه‌ها نیز وظیفه دارند تا اطلاع‌رسانی درستی به مردم داشته باشند و اطلاعات را در کنار آموزش‌های خودمراقبتی در اختیار مخاطبان قرار دهند.

این روانپزشک شیوه آموزش صحیح خودمراقبتی را وابسته به فرهنگ خانواده و جامعه افراد دانست و به ایسنا گفت: ولی با این وجود کودک باید اصول کلی حاکم بر مدیریت بدن خود، حریم شخصی و میزان مجاز نزدیکی افراد به خود را بشناسد تا بتواند از خود دفاع کند. هر خانواده باید با زبان ساده این مسائل را با کودک مطرح کند و در این راه می‌تواند از روانشناسان کودک هم کمک بگیرد. کودکان باید این آموزش‌ها را از دوران خردسالی و از زمانی که معنای حریم خصوصی و مالکیت بدن را شناختند، دریافت کنند.

خطیبی با تاکید بر اینکه کودکان آسیب دیده باید هرچه سریع‌تر تحت درمان قرار بگیرند، عنوان کرد: هرچه این فرآیند با سرعت بیشتری انجام شود، امکان بازیابی کودک و بازگشت او به جامعه افزایش می‌یابد. این درمان‌ها باید با حمایت‌های عاطفی و روانی خانواده همراه باشد اما فرآیند درمان موفق بدون حضور متخصصان امکانپذیر نیست.

این دکترای علوم ارتباطات به هماهنگی بین رسانه‌ها و مخاطبان تاکید و اظهار کرد: هر رسانه باید براساس ماهیت خودش به اطلاع‌رسانی بپردازد. این اطلاعات نباید باعث تشویش اذهان عمومی شود. با این وجود زمانی که رسانه‌ها تخصصی هستند، باید براساس نوع مخاطبانشان این مسائل را با زبان مناسب مطرح کنند. برای مثال شیوه بیان این آموزش‌ها در برنامه‌های مختص بزرگسالان باید با برنامه‌های کودکان متفاوت باشد.