یکی از مشاغلی که اینروزها رو به فراموشی است کار در کوره‌های آجرپزی است که دیگر رونق گذشته را ندارد و به دلیل خاموش شدن کوره‌ها، نان سرپرستان خانوار ساکن در آن نیز آجر شده است.
یکی از محروم‌ترین و در عین حال ناشناس‌ترین گروه‌های کارگری کشور، شاغلان کوره‌های آجرپزی هستند.
کارگرانی که مجبور می‌شوند برای تامین معیشت خود در ساعات طولانی و گرمای هوا و کوره کار کنند.
معمولا کارگران شاغل در کوره پزخانه‌ها در حاشیه شهرها مشغول به فعالیت هستند. بخشی از کارگران شاغل در این بخش به دلیل ماهیت کار مجبور به اشتغال خانوادگی هستند و گروه‌هایی نیز به صورت انفرادی اشتغال دارند.
اغلب شاغلان در این بخش یا اصلا بیمه ندارند و یا دارای سوابق بیمه‌ای ناقص هستند. گروه قابل توجهی نیز در این بخش از اتباع بیگانه اشتغال دارند.
در حال حاضر، آتش کارها در کوره پزخانه‌ها به صورت انفرادی کار می‌کنند، اما در قسمت خشک کردن آجرها، افراد به صورت خانوادگی کار می‌کنند.
تعریف ساده‌ای از زندگی وکار در کوره‌های آجرپزی
نزدیک روستای شکراب بیرجند که می‌رسیم از دور کوره‌های آجرپزی و مردمیانسالی که در گرمای سوزان مشغول به کار است که نظر هرببینده‌ای راجلب می‌کند و ترغیب می‌شوی برای عرض خداقوت و تهیه گزارش به سراغش بروی.
نزدیکتر که می‌رویم مرد لاغر اندام با تصویری گل آلود و دست وپاهای پینه بسته‌ای را می‌بینی که در گرمای شدید مرداد ماه مشغول کار کردن است.
خانه کوچک مخروبه که فرش کهنه وبساط چای درآن خودنمایی می‌کند شاید تعریف ساده‌ای از زندگی وکار باشد برای آقای احمدی که مشغول کار در کوره آجرپزی است.
غلامحسین احمدی به قول خودش از شش سالگی به همراه پدر وارد حرفه آجرپزی شده و به نوعی الان استادکارشده که با رنج کاری سخت آمیخته شده به طوری که تنهایی تمام کار کوره و درست کردن اجر را انجام می‌دهد.
از سختی کارش دراین گرما که می می‌پرسی همچنان که نفس نفس می‌زند، آرام می‌گوید اینروزها دیگر کسی سراغ اجر کوره‌ای نمی‌گیرد و کوره ما شاید جز انگشت شمارها باشد که رو به تعطیلی است.
خاک رس را ملات می‌کنند، گل می‌سازند، قالب می‌گیرند و خشت می‌زنند و خشت می‌چینند.
آفتاب مرداد ماه به خصوص در بیرجند آنقدر سوزان وسخت است که شاید توان از هر جنبنده‌ای را گرفته باشد اما غلامحسین با همه توان همچنان مشغول کار است.
دراین گرمای طاقت فرسا با پای برهنه و روی خاک داغ و زیر آفتاب سوزان، خشت روی خشت می‌گذارد تا روزگارش را بنا کند و نان حلالی سر سفره ببرد.
حرفه آجرپزی رو به فراموشی است
احمدی می‌گوید: امروزه در ساخت‌وسازها، بلوکه جایگزین آجر شده و این در حالی است که استقامت آجر را ندارند.
او می‌گوید: اینروزها حرفه آجرپزی رو به فراموشی است، بسیاری از کوره‌ها به دلیل مشکلات زیاد مانند سوخت و کمبود نقدینگی تعطیل‌شده‌اند.
در حالی که در گرمای طاقت فرسای تابستان مشغول کار است، نفس نفس زدنش را حس می‌کنی، درکنارکوره آجرپزی ایستاده، هوا به اندازه کافی گرم است وتصورکارکردن زیرنور مستقیم آفتاب نیز کلافه کننده است.
با همان جدیت در کار و در حالی که مشغول کار کردن است زندگی‌اش را روایت می‌کند: «بیش از 30 سال است که در این کار مشغولم، اما کار کردن در کوره‌های آجرپزی دیگر مقرون به صرفه نیست و به زودی تعطیل خواهد شد».
می‌گوید: به دلیل اینکه آجرپزی نیازمند هوای گرم است، در 6 ماه از سال مشغول به کار هستیم و در نیمه دوم سال بخشی از افراد شغل خود را از دست می‌دهند.
از کارش با تمام سختی که دارد راضی است و می‌گوید همین که لقمه نانی حلال بر سرسفره می برم تا شرمنده فرزندانم نباشم خدارا شاکرم.
و شاید دیدن این کارگر ساده با وجود اینکه سخت دنبال کار است و دست از روزی حلال نکشیده، برای ما درسی باشد تا همیشه شکرگذار داشته‌هایمان باشیم و بدانیم شیرینی روزی حلال شاید به سختی بدست آید اما لذتی دوچندان دارد.