بازماندگان فرهنگ رو به خاموشی

دوات آنلاین- در حال حاضر حدود 370 میلیون انسان بومی در جهان زندگی می‌کنند که در 90 کشور جهان ساکن هستند. این افراد کمتر از 5 درصد جمعیت جهان را تشکیل می دهند اما جزو 15 درصد از جمعیت فقیرترین انسان‌های روی کره زمین هستند. این جمعیت کوچک اکثریت صحبت کننده به 7000 هزار زبان مختلف در دنیا هستند و 5000 هزار فرهنگ مختلف را در جهان نمایندگی می‌کنند.

مردم بومی وارثان و متخصصان فرهنگ های منحصر به فرد و راه‌های ارتباطی میان این فرهنگ‌ها و محیط زیست هستند. ویژگی های اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و سیاسی این افراد آنها را از جوامعی که در آن زندگی می کنند، متمایز می‌کند. با وجود تفاوت‌های فرهنگی، تمامی مردم بومی جهان یک مشکل مشترک دارند و آن حفاظت و به دست آوردن حقوق قانونی در جوامع است تا بتوانند از طریق آن تفاوت‌های خود را حفظ و به نسل بعدی منتقل کنند.

مردم بومی برای به رسمیت شناخته شدن هویت، شیوه زندگی، مالکیت آنها بر قلمرو آبا و اجدادی و مالکیت بر داشته‌ها سال‌ها تلاش کردند و در تمامی این سالها نتیجه اقدامات آنها چیزی جز خشونت و حذف این افراد نبوده‌است. در دنیای امروز مردم بومی در میان قشر فقیر و به شدت آسیب‌پذیر کره زمین تقسیم‌بندی می‌شوند.

10 سال پیش در تاریخ 13 سپتامبر 2007 اعلامیه مجمع عمومی سازمان ملل متحد درباره حقوق افراد بومی در جهان تصویب شد. بر اساس تصویب این اعلامیه نقطه عطفی در رابطه با همکاری میان کشورهای عضو و مردم بومی جهان جهت به رسمیت شناخته شدن حقوق این افراد برای حفظ ارزش‌های فرهنگی و شیوه‌ها زندگی ایجاد شد.

این اعلامیه در حال حاضر جامع ترین ابزار بین‌المللی بومیان برای پیگیری حق و حقوقشان است. کارکرد این توافق این است که یک چارچوب جهانی برای دست یابی به  حداقل استانداردهای بقا، عزت و رفاه ایجاد می‌کند.

به رغم گذشت 10 سال از تصویب این اعلامیه وضعیت این افراد بهتر نشده و در مواردی شرایط برای زندگی آنها سخت‌تر از قبل نیز شده‌است. مردم بومی به طرز ناعادلانه‌ای همچنان از وجود نژادپرستی، تبعیض و دسترسی نابرابر به خدمات اساسی از جمله مراقبت های بهداشتی و آموزشی رنج می برند. در هر جایی که اطلاعات آماری مرتبط با این افراد در دسترس است به خوبی می توان مشاهده کرد آنها در تمامی سطوح جامعه پشت دروازه‌های تبعیض و محرومیت قرار دارند. با توجه به چنین شرایطی مردمان بومی باید خودشان را برای سطوح بالاتری از فقیر، سطح کمتری از امید به زندگی و سطوح آموزشی بدتری آماده کنند.