شعری از بوستان سعدی/ پدرمرده را سایه بر سر فکن

دوات آنلاین-سعدی در بوستان شعری زیبا درباره حمایت کردن از ضعیفان دارد که در زیر می‌خوانید:

پدرمرده را سایه بر سر فکن/ غبارش بیفشان و خارش بکن

ندانی چه بودش فرو مانده سخت؟/ بود تازه بی بیخ هرگز درخت؟

چو بینی یتیمی سر افکنده پیش/ مده بوسه بر روی فرزند خویش

یتیم ار بگرید که نازش خرد؟/ وگر خشم گیرد که بارش برد؟

الا تا نگرید که عرش عظیم/ بلرزد همی چون بگرید یتیم

به رحمت بکن آبش از دیده پاک/ به شفقت بیفشانش از چهره خاک

اگر سایه خود برفت از سرش/ تو در سایه خویشتن پرورش

من آنگه سر تاجور داشتم/ که سر بر کنار پدر داشتم

اگر بر وجودم نشستی مگس/ پریشان شدی خاطر چند کس

کنون دشمنان گر برندم اسیر/ نباشد کس از دوستانم نصیر

مرا باشد از درد طفلان خبر/ که در طفلی از سر برفتم پدر

یکی خار پای یتیمی بکند/ به خواب اندرش دید صدر خجند

همی گفت و در روضه‌ها می‌چمید/ کز آن خار بر من چه گلها دمید

مشو تا توانی ز رحمت بری/ که رحمت برندت چو رحمت بری

چو انعام کردی مشو خودپرست/ که من سرورم دیگران زیردست

اگر تیغ دورانش انداخته‌ست/ نه شمشیر دوران هنوز آخته‌ست؟

چو بینی دعاگوی دولت هزار/ خداوند را شکر نعمت گزار

که چشم از تو دارند مردم بسی/ نه تو چشم داری به دست کسی

«کرم» خوانده‌ام سیرت سروران/ غلط گفتم، اخلاق پیغمبران