هومن برق نورد ؛ از دنیای حرفه‌ای تا زندگی شخصی

دوات آنلاین-هومن برق‌نورد از آن بازیگرانی است که نمک طنازی‌هایش در نقش های کمدی، به دل مخاطب می نشیند و تقریبا در هر نقشی، یک بازی خوب و بی نقص ارائه می کند.

او در بیش از دو دهه فعالیتش، کارنامه پُر و پیمانی از خود باقی گذاشته است.به مثابه اغلب همکارانش منتقد سطحی شدن محتوای آثار تلویزیونی و سینمایی ا‌ست و به صراحت می گوید: متاسفانه برخی مواقع متن فیلم نامه ها آن قدر ضعیف است که نمی دانید با آن چه به شما داده اند چه باید بکنید؟ همه آن هایی که این هنر را دوست دارند، دغدغه این بی محتوایی را دارند.اما با این حال، او به اتفاقات خوب در این عرصه امیدوار است و سعی می کند با وسواس بیشتری به نقش ها «بله» بگوید.آن چه در ادامه می خوانید، حاصل گفت وگوی کوتاهی است با این بازیگر سینما و تلویزیون:

از تک دیالوگ یک نقش تا نقش اول سریال ها و فیلم ها

این هنرمند در ابتدای صحبت مان از مسیر ورودش به این عرصه سخن می گوید: رشته تحصیلی ام برق است و به طور اتفاقی وارد عرصه بازیگری شدم. حتی در نخستین بازی ام در تئاتر، نقشم یک تک دیالوگ داشت و بس، اما این مسیر را از آن جا تا رسیدن به نقش های اول ادامه دادم. وی تاکید می کند: اولین تجربه تئاترم در 17سالگی و با نمایش «دایره گچی» ساخته مجید جعفری رقم خورد. این که می گویم، مربوط می شود به سال 67 ؛ آن نمایش هم در سالن اصلی تئاتر شهر  روی صحنه بود. البته نقش چندانی در این اثر نداشتم اما از آن جایی که آقای جعفری مورد اعتماد والدینم بود، برای ادامه حرفه ام با مشکلی مواجه نشدم.

برق‌نورد شهرت خود را مرهون سریال «بیداری» ساخته بهرام عظیم پور و «اشک ها و لبخندها» اثر حسن فتحی می داند و در پاسخ به این نکته که عمده آثار اخیر او در حوزه طنز بوده است، بیان می کند: در یک ژانر ماندگار نمی شوم. از این بابت واهمه ای ندارم چون خودم اجازه نمی دهم در نقش ها تکرار شوم. همیشه حواسم را جمع می کنم و در انتخاب هایم وسواس دارم. البته برایم فرقی ندارد که الزاما نقش طنز باشد یا جدی، آن چه برایم مهم است، ارتباطم با آن نقش است. کیفیت کار و متن هم اهمیت زیادی دارد و از آن چشم پوشی نمی کنم.

وی تاکید می کند: من در آثار طنز مختلفی حضور داشته ام اما هنوز به آن مرحله نرسیده ام که بگویم بس است و از فردا فقط جدی کار می کنم و فکر نمی کنم به آن مرحله برسم که در این ژانر کار نکنم. معتقدم این حوزه ظرفیت های زیادی دارد و مخاطب هم با آن ارتباط خوبی برقرار می کند. من از نقش هایی که بازی می کنم به واقع لذت می برم و عمدتا انرژی که از کار می گیرم، برایم مهم است. افرادی که با من کار کرده اند می دانند که چقدر تاکیدم برای ارائه یک اجرای خوب، جدی است.

تکرار شدن و تکراری شدن؛ آغاز افول بازیگر

این بازیگر سینما و تلویزیون در ادامه به آسیب هایی می پردازد که دامنگیر این حوزه شده است و بسیاری از چهره های نامدار مثل او، منتقد آن هستند و می گوید: متاسفانه برخی مواقع متن ها به قدری ضعیف هستند که نمی دانید با آن چه به شما داده اند، چه باید بکنید؟ من این نوع نقش ها را قبول نمی کنم چون فشار مضاعفی به دنبال دارد و نتیجه ای هم که باید حاصل نمی شود. نه می خواهم فشار مضاعف به خودم بیاورم، نه نتیجه بد بگیرم. به همین دلیل تلاش می کنم متن خوب پیدا کنم و ویژگی مهم یک متن خوب هم بیش از هر چیز، قصه است. چه در کار کمدی و چه در کار جدی، روند قصه بسیار مهم است و در مرحله بعد، این شوخی های کار هستند که اهمیت دارند و بسته به خاص بودن شان، مخاطب را با خود همراه می کنند.

برق نورد اضافه می کند:  هر چند تمامی آثاری را که تاکنون بازی کردم، دوست دارم و نمی توانم بین آثارم استثنا قائل شوم، با این حال نقش «داوود» در «دزد و پلیس» اثر سعید آقاخانی برایم جذابیت بیشتری داشت و بهترین تجربه بازیگری من محسوب می شد، در این اثر، نقش یک دزد دست و پا چلفتی را داشتم و از بازی در آن لذت بردم.

این هنرمند در خصوص دوران اوج و افول یک بازیگر، چنین می گوید: به نظر بنده تجربه زندگی در ایفای نقش بسیار موثر است، بنابراین بهترین دوران یک بازیگر را می توان 40 تا 50 سالگی او دانست. دوران افول یک بازیگر نیز زمانی آغاز می شود که در نقش های تکراری فرو می افتد و مدام خودش را تکرار می کند و حرف تازه ای برای گفتن ندارد یا حتی زمانی که به رغم میل باطنی، نقشی را می پذیرد، چرا که در این صورت قطعا بازی خوبی از خود به نمایش نمی گذارد و همین مسئله موجب می شود یک امتیاز منفی در کارنامه او به ثبت برسد. افول، اتفاقی یک باره نیست و در قالب یک روند رخ می دهد. ایفای نقش تکراری سبب می شود تاریخ مصرف بازیگر تمام شود و بازیگر دیگری با همان سبک و سیاق جای او را بگیرد.

 آشپزی ام خوب است اما حوصله آشپزی ندارم

برق نورد، مرحوم شکیبایی را الگوی بازیگری خود می داند و می افزاید: تجربه بازیگری ام را مدیون خسرو شکیبایی هستم، هر چند که خودم برای موفقیت در این مسیر از هیچ تلاشی فروگذار نکردم. یک اصل مهم برای من، مطالعه و فراگرفتن تازه هاست.

در میان صحبت مان از اوقات فراغتش می پرسیم که به چاشنی لبخندی می گوید: حرفه بازیگری زمان مشخصی ندارد، با این حال خانواده ام به این حرفه عادت کرده و با تمام این مسائل کنار آمده اند. اوقات فراغتی هم ندارم، اغلب یک کار تمام می شود و با فاصله کم، کار جدید دیگری را آغاز می کنم یا سراغ تمرین تئاتر می روم، خلاصه کار تمامی ندارد(با خنده)... ولی خب ترجیح می دهم اوقات فراغتم را با سفر پُر کنم، مقصد سفر هم برایم تفاوتی ندارد، همین که از کار و هیاهوی تهران دور باشم، برایم کافی است. آشپزی ام خوب است اما حوصله آشپزی ندارم (با خنده).

برق نورد با بیان این که برخلاف تصور مردم وضعیت مالی بازیگران عالی نیست، به علاقه مندان حرفه بازیگری توصیه می کند: بهترین مسیر ورود به این عرصه آن است که در رشته های مرتبط تحصیل کنند و به کسانی که شغل دیگری دارند و از روی هوس تمایل به بازیگری نشان می دهند، توصیه می کنم کار خودشان را دنبال کنند.

منبع: خراسان