بازیگرانی با نقش‌های تکراری اما جذاب

دوات آنلاین-در سینمای ایران سال هاست که باب شده وقتی اثری قرار است ساخته شود اغلب از چهره های شناخته شده و تماشاچی پسند یا ستاره استفاده می شود یا سازندگان اثر سراغ بازیگران امتحان پس داده و تکراری می روند. حضور همزمان یک بازیگر در چند فیلم روی پرده مدت هاست که به مشکل مهم سینمای ایران تبدیل شده است. شاید یکی از مهم ترین دلایل استفاده از بازیگران امتحان پس داده، شیوه ساختار و فقر محتوای فیلم ها باشد. در مطلب پیش رو مروری بر کارنامه چند بازیگر داریم که به نقش های تکراری و البته جذابی جان بخشیده اند.

جواد عزتی

جواد عزتی بازیگر خوبی است. راحت و ساده بازی می کند و شاید این مسئله، مهم ترین دلیل توجه فیلم سازها به او باشد. او علاوه بر این که به عنوان چهره در سینمای کمدی معرفی شده، برای نقش های جدی اش هم بارها از سوی منتقدان مورد تشویق واقع شده است. عزتی اواخر سال گذشته به واسطه بازی در دو فیلم «اکسیدان» و «آینه بغل»، به عنوان پول سازترین بازیگر مرد سینمای ایران در آن سال شناخته شد. او رفتارها و واکنش های ثابت و شیرینی در بازی اش دارد. همین اتفاق موجب شده مردم با نقش هایش ارتباط بیشتری برقرار کنند و به سمت کاراکترهایش جذب شوند. عزتی در اغلب نقش هایش متفاوت ظاهر شده است و هیچ یک از آن ها شبیه هم نیستند.

حمید فرخ نژاد

فرخ نژاد تا قبل از بازی در فیلم «گشت ارشاد» از جمله بازیگران گزیده کار سینما بود که تن به بازی در هر فیلمی نمی داد. پس از «گشت ارشاد» و «خوب، بد، جلف» به یک باره مسیر انتخاب های او تغییر کرد و بیشتر به بازی در فیلم های تجاری روی آورد؛ تا جایی که پول‌سازترین بازیگر مرد سینمای ایران لقب گرفت. فرخ نژاد در «لاتاری» در نقشی کاملاً جدی بازی کرد و در «تگزاس» به اقتضای فضای فیلم، فقط در حد یک تیپ ظاهر شد. او از معدود بازیگرانی است که به دلیل تجربه بازی در نقش های متفاوت بازی هایش به دل مخاطب می نشیند و تکراری نیست. او هنوز هم می تواند در قالب نقش هایی مثل فرحانِ «عروس آتش» قرار گیرد.

محسن کیایی

محسن کیایی بعد از همکاری های پیاپی با مصطفی کیایی و معروف شدن در سینما به واسطه بازی در فیلم های برادرش، کم کم مسیرش برای ورود به فیلم های کارگردانان دیگر هموار شد. او پس از چند تجربه موفق در فیلم های طنز، حالا یکی از مکمل های بانمک و خلاق سینمای کمدی است. کیایی پس از تجربه بازی در فیلم «بارکد» با ایفای نقش در فیلم «نقطه کور»، برای اولین بار در یک اثر درام و کاملاً جدی ظاهر شد. اگر چه این فیلم یکی از ضعیف ترین آثار کارنامه اش است اما ایفای نقش در همین فیلم بهانه ای شد تا او بیشتر به بازی در نقش های جدی و فیلم های درام روی آورد. او در «لونه زنبور» مثل همیشه نقش یک جوان بانمک و شوخ طبع را بازی کرد، در «چهارراه استانبول» نقش اش تقریباً شبیه کاراکترش در «عصر یخبندان» است و در «جشن دلتنگی» نقش جدی ایفا کرده است.

پژمان جمشیدی

یکی از دلایل مهمی که فیلم سازها از جمشیدی زیاد استفاده می کنند، کمبود بازیگر طنز در سینماست. او تقریباً در اکثر فیلم های کمدی حضور دارد. نقش های او در فیلم های «لونه زنبور» و«تگزاس»، تفاوت زیادی با کاراکترهای قبلی اش ندارد و انگار در حال تکرار موفقیت قبلی خود در سریال های «پژمان» و «دیوار به دیوار» است.

بابک حمیدیان

حمیدیان یکی از بازیگرانی است که هر سال علاوه بر بازی در آثار سینمای مستقل، در فیلم های ارزشی هم بازی می کند. او بازیگر پرکاری است و هنوز هم می تواند نقش های سخت و چالش برانگیز را بازی کند اما یکی از مباحثی که مانع ارتباط مخاطب با او شده کلیشه ای بودن نقش های اخیرش است. او امسال با فیلم «سال دوم دانشگاه من» در جشنواره فیلم فجر حضور دارد. البته فیلم توقیفی «کاناپه» کیانوش عیاری هم از فیلم های به نمایش در نیامده اوست و هنوز تکلیف این فیلم مشخص نشده است.

امین حیایی

حیایی یکی از ستاره های محبوب سینمای ایران در دهه 80 بود که به مدت یک دهه، هر سال با تعداد انبوهی فیلم بر پرده سینماها حضور داشت و از این حیث رکورددار بود. حیایی با این که بیشترین فیلم ها را در سال های 81 تا 89 نسبت به بازیگران دیگر در سینما داشت، اما مخاطب از نقش ها و بازی های کمدی و طنازی های او هیچ وقت خسته نمی شد و جنس شوخی هایش تکراری به نظر نمی رسید. اگر سریال «ساخت ایران 2» را دیده باشید، حتماً متوجه خلاقیت و جنس متفاوت شوخی های او شده اید. بازی های او هنوز هم برای مخاطب جذابیت دارد.

منبع: خراسان جنوبی