معرفی کامل و نقد فیلم سوفی و دیوانه

دوات آنلاین-فیلم سینمایی سوفی و دیوانه این روزها روی پرده است. اگر هنوز برای دیدن یا ندیدن این فیلم مردد هستید معرفی و نقدهای این فیلم را بخوانید:

خلاصه داستان

امیر در حال خودکشی در مترو است که سوفی با یک سوال او را از این کار منع می کند. سوفی با داستان های خیالی درباره زندگی خود قصد دارد فکر خودکشی را از سر امیر بیرون کند. غافل از این که امیر هم درباره زندگی اش فقط تخیلاتی را برای سوفی نقل می کند.

بازیگران

امیر جعفری، به آفرید غفاریان، محمدرضا شریفی‌نیا، سعید امیرسلیمانی، الهه حصاری، سیامک صفری و رضا یزدانی.

کارگردان

مهدی کرم پور که دارای مدرک کارشناسی ارشد کارگردانی سینما است، کار خود را با ساخت فیلم کوتاه آغاز کرد.

پل چوبی ، تهران: سیم آخر اپیزود دوم فیلم طهران تهران، چه کسی امیر را کشت؟ و جایی دیگر  از ساخته‌های قبلی این کارگردان است.

کرم پور درباره سوفی و دیوانه نوشته است: میهنم در شرایط ویژه تحریم و مردمان‌مان گرفتار آمده در بحران اقتصادى اند. در چنین کارزارى «سوفى و دیوانه» پنجره‌اى‌ست کوچک رو به امید و رؤیاپردازى که جامعه خشن و گرفتار آمده، سخت بدان نیازمند است.

نقد

فیلم مووی نوشته است: سوفی و دیوانه با وجود نمایش مطلوب تفاوت های انسانی میان امیر و سوفی ، از جذابیت کافی برای نگهداشتن مخاطب تا پایان اثر برخوردار نمی باشد و خرده روایات در نظر گرفته شده مانند قصه ی پدر زیبا باری از ملامت فیلم نمی کاهد و نمی تواند ریتم مناسبی به اثر ببخشد. ممکن است ریتم کند برای ارائه مضامینی که اغلب در سینمای شوروی سابق یا آسیای میانه طرح می شود مناسب باشد اما مسائل طرح شده در داستان فیلم نیازی به رسوب در جان بیننده ندارد.به نظر می رسد جناب کرم پور با توجه به همین مسائل صحنه های موسیقی رضا یزدانی و یا حضور شخصیتی مانند وکیل -با بازی محمد رضا شریفی نیا- را در نظر گرفته است. به هر حال هیچ یک از شگردهای ایشان برای بهبود ریتم اثر از کارایی لازم برخوردار نبوده و کسالت موجود در فیلم تا پایان برای مخاطب ادامه دارد.

سایت هنر اسلامی نوشته است: سوفی و دیوانه  فیلمنامه خوبی ندارد. داستان ــ البته اگر قائل به وجود داستان برای فیلم باشیم ــ بدون منطق به جلو رانده می شود و اتفاقات جدید، بی مقدمه به سراغ آن می آید. شخصیت ها در شهر قدم می زنند و منتظر حادثه هستند. داستان حتی به منطق خودش پایبند نبوده است و فضای فیلم گاهی فانتزی می شود و گاهی واقعی.

سوفی و دیوانه فیلمی است که نه اصالت ایرانی دارد و نه جذابیت خارجی. کارگردانی فیلم چنگی به دل نمی زند. بیشتر ادا و اطوار است تا کارگردانی! دوربین از آسمان به زمین می آید و داستان شروع می شود و در جایی که از زمین به آسمان برمی گردد عملا به پایان می رسد. اما فیلم پس از آن نیز ادامه می یابد و اساساً کارکرد این تکنیک را زیر سؤال می برد. علاوه براینکه نه به زمین آمدن دوربین به فضای فیلم می خورد نه بالا رفتنش.

زهرا پیامی در منظوم نوشته است: شاید حرف فیلم فلسفی به نظر برسد و در رابطه با هنر و لزوم خیال و سفر سیال ذهن در جامعه ای مرده باشد که آدم هایش احتیاج دارند با تصور و خیال قدری از واقعیات وهم انگیز زندگی فاصله بگیرند، که به نظر هم حرفی زیبا و درخور می آید، اما سینما ثابت کرده است که مدیون کسی نیست و با کسی در فهماندن محتوایش به مخاطب شوخی ندارد، چه آن فرد تارکوفسکی و کوبریک مرحوم باشد و چه جوانی که با ساخت چه کسی امیر را کشت ریسکی در فرم سینمایی اش از خود نشان داده.

سینما بیش از حرف فلسفی احتیاج به زبان دارد تا بتواند به نحوی با مخاطب در حداقل انتقال پیام موفق باشد، چراکه فلسفی ترین کلام و مهم ترین محتوای زندگی بشر در سینما اگر به زبان خاص خودش ترجمه و بیان نشود، ارزش سینمایی ندارد و بهتر است یک مقاله یا یک رمان و یا هر چیز دیگری باشد.

آناهیتا برزوئی در سرزمین هنر نوشته است: فیلم سوفی و دیوانه در بیان بسیاری از خواسته‌های عواملش ناکام ماند. اگر بگوییم یک نمایش رادیویی با تصاویری از تهران بر پرده سینما نقش بست ،شاید سخنی به گزاف نگفته باشیم. اگر میشد صدای فیلم را بدون تصویر فقط شنید و یا تصاویر را بدون کلام و با یک موسیقی مناسب دید باز هم در اصل موضوع فرقی نمی‌کرد. کرم پور در این فیلم سعی کرده بود فیلسوفانه حرف بزند .او با استفاده از دیالوگهایی به تعبیری (سفید) و تصاویری زیبا و درخشان و روشن از تهران قصد داشت بگوید:

زندگی زیباست ای زیبا پسند

زنده اندیشان به زیبایی رسند

اما …..دریغ…