در آن دوران همیشه میگفتند نیمکت آخر کلاس جای دانشآموزان تنبل و مردودی است. من اهل شیطنت کردن نبودم و همیشه درسهایم را خوب میخواندم و نمرات بالایی هم میگرفتم حتی تجدید هم نشده بودم، اما باید روی نیمکت آخر کلاس مینشستم چون قدم باعث میشد شاگردان دیگر نتوانند تختهسیاه را ببینند.