دگرگونی در پرسپولیس به سبک کالدرون

دوات آنلاین-نخستین برداشت از گابریل کالدرون این بود که می‌خواهد سیستم سه‌دفاعه را در پرسپولیس پیاده کند. از بازی‌های درون‌تیمی پرسپولیس در اردوی ترکیه و حتی پیش از آن در تهران، چیز دیگری دستگیرمان نشده بود. در جام شهدا اما ورق برگشت و مرد آرژانتینی شیوه‌ای متفاوت را رو کرد.

او که در بازی‌های درون‌تیمی پرسپولیس در ترکیه سیستم‌های 3-4-3 و 4-3-3 را آزمایش کرده بود، در دو بازی برابر سایپا و نیروی زمینی در جام شهدا برنامه متفاوتی را در پیش گرفت و تیم را با آرایش 4-2-3-1 به میدان فرستاد. چه در بازی با سایپا و چه مقابل نیروی زمینی کالدرون از این سیستم استفاده کرد و تنها بازیکنان بودند که در ترکیب پرسپولیس در این دو بازی جابه‌جا می‌شدند.

آقای سرمربی در حالی سراغ این سیستم رفته که تیم برانکو در چهار فصل گذشته با سیستم دو مهاجم بازی کرده بود و همواره به استفاده از سیستم 4-4-2 اصرار داشت؛ چه 4-4-2 لوزی، چه خطی. انتخاب هر کدام به مهره‌هایش وابسته بود. درست مثل حالا که گابریل کالدرون بر اساس داشته‌هایش سیستم4-2-3-1 را برای پرسپولیس بهتر می‌داند.

یکی از دلایل او برای انتخاب این شیوه، همان تفکرات تهاجمی‌اش است که می‌خواهد بازیکنان بیشتری در حملات شرکت کنند اما دلیل محکم‌تری هم برای بازی با تک مهاجم دارد و آن، تنهایی علی علیپور در خط حمله است. حتی وحید امیری که کالدرون گفته تصمیم دارد او را در نقش مهاجم به بازی بگیرد، در سیستم 4-2-3-1 بازی با نیروی زمینی به‌عنوان وینگر چپ به میدان رفت و یک پاس گل هم داد اما بعد از آن بازی سرمربی پرسپولیس گفت که می‌خواهد به خط حمله منتقلش کند.

تغییری که شاید او را به تغییر سیستم بازی پرسپولیس از 4-2-3-1 به 4-4-2 هم قانع کند وگرنه کالدرون اگر برنامه‌ای برای بازی با دو مهاجم نداشته باشد و ملاک دو بازی اخیر باشد، امیری در همان پستی به میدان خواهد رفت که برای تیم‌ملی و ترابوزان بازی کرده بود.

یادمان نرود که برانکو هم در مقاطعی از امیری در خط حمله کنار علیپور و طارمی استفاده می‌کرد اما نتیجه جالبی نگرفت. امیری با وجود دوندگی بالا، جنگنده و توپگیر بودنش، در کناره‌ها مدافعان پیش‌رویش را به خوبی دور می‌زند و در کار ترکیبی و گل‌سازی همکاری مناسبی با هافبک‌های میانی و مهاجمان دارد. حالا آنکه در زدن ضربات نهایی بی‌دقت است و شاید برای همین در سیستم 2 مهاجمه، در خط حمله کارایی چندانی ندارد و بعد از چند بازی برانکو را هم مجبور کرد که او را از خط حمله به کناره‌های خط میانی برگرداند.

مطمئنا امیری در سیستم 4-4-2 یا 4-2-3-1 در نقش هافبک یا وینگر چپ و راست می‌تواند کارایی بیشتری نسبت به خط حمله داشته باشد. ضمن اینکه چنانچه مهاجم نوک خارجی جذب شود، به احتمال زیاد آن بازیکن کنار علیپور بازی خواهد کرد و با توجهی که کالدرون به امیری دارد، بعید است او را به‌عنوان مهاجم ذخیره روی نیمکت بنشاند. هر چند فعلا خبری از مهاجم خارجی نیست و حتی جذب این مهاجم هم بعید است او را به چند بازی اول برساند و این یعنی پرسپولیس دست‌کم چند هفته ابتدایی فصل را با یک مهاجم که آن هم علیپور است، سر خواهد کرد.

البته بدون تردید این تنها تغییر پرسپولیس نخواهد بود. پرسپولیسی که برانکو هر بار 4-2-3-1 آرایشش می‌کرد، جز انتقاد نمی‌شنید و حالا به نظر می‌رسد جانشین مرد کروات همین شیوه را برایش برگزیده است. با این تغییر، پرسشی که در ذهن‌مان می‌نشیند این است که ترکیب پرسپولیس در4-2-3-1 کالدرون چقدر به هم می‌ریزد؟

آن هم در حالی که این تیم تقریبا همان تیم فصل گذشته است و جز حضور چند بازیکن جدید تغییر دیگری در ترکیبش نداشته اما احتمالش هست که ترکیب اصلی این تیم دستخوش تغییر شود. تغییراتی مطابق تفکرات سرمربی جدید. در واقع به همان اندازه که ثبات در مجموعه بازیکنان تحت اختیار کالدرون نقطه مثبتی برای پرسپولیس به حساب می‌آید، این نگرانی هم وجود دارد که با تغییرات عمده در ترکیب اصلی پرسپولیس شکل تیمی قهرمان سه فصل گذشته فوتبال ایران به هم بخورد.

هر چند کالدرون تمام اطلاعات مربوط به تیم برانکو و بازیکنانش را همان ابتدا در اختیار گرفت و در این یک ماه به اطلاعات و شناخت زیادی نسبت به تیمش دست یافته اما طبعا مثل برانکو فکر نمی‌کند و مثل او هم تصمیم نخواهد گرفت. این یعنی که تغییر سیستم احتمالی، تنها تغییر پرسپولیس نخواهد بود و احتمال جابه‌جایی بازیکنان در ترکیب اصلی هم وجود دارد. ممکن است برخی بازیکنانی که فصل پیش جایگاه ثابتی در ترکیب اصلی داشتند، در تیم کالدرون نیمکت‌نشین شوند یا پست بازی و شرح وظایف‌شان تغییر کند که این خود چالشی برای بازیکنان و تیم خواهد بود.

منبع: ایران ورزشی