توقعات از استراماچونی و واقعیت‌ها در استقلال

دوات آنلاین-از تماشای عکس‌های او و پست‌های اینستاگرامی درباره خوش تیپی آندره‌آ استراماچونی که بگذریم و از مخفف نوشتن‌های ناشی از تنبلی مثل آندره و استرا و ماچونی هم که بگذریم، تازه می‌رسیم به استقلال.

‏جمله آندره‌آ استراماچونی که باشگاه استقلال باید هر روز آن را زیر لب زمزمه کند، این است: هدف یک تیم با خود آن تیم ترسیم می‌شود، نه تنها با یک مربی.

استراماچونی هنوز کارش را با استقلال شروع نکرده که حرف‌های عجیب شروع شده‌اند. اینکه استراماچونی فوتبال ایتالیایی را در استقلال به نمایش می‌گذارد، بسیار شبیه است به همان حرف‌هایی که پس از نخستین بازی تیم ملی ایران با مارک ویلموتس مطرح شد. درباره ویلموتس هم گفتند که او فوتبال دفاعی کارلوس کی‌روش را به فوتبال هجومی تبدیل کرده است، حرف‌هایی که مبنای فنی ندارند و برداشت‌هایی دم‌دستی از فوتبال هستند. تقاضای بازی ایتالیایی از استراماچونی هم گنگ و نامفهوم است. فوتبال ایتالیایی چیست؟ به طعنه باید نوشت کسی احتمالا بیشتر از کاتاناچیو چیزی نشنیده.

واقعیت این است که استراماچونی در موقعیت ویژه‌ای به استقلال آمده. موقعیت استقلال در رقابت ۳ فصل اخیرش با پرسپولیس، کار هر مربی را در استقلال پراسترس می‌کند. برای استراماچونی چنین موقعیت حساسی می‌تواند جذاب باشد و تجربه او در کالچو می‌تواند از استرس رقابت بکاهد اما توقعات همیشه چیزی هستند که کار را با چالش‌های جدی مواجه می‌کنند.

توقع قهرمانی از استقلال توقع نابجایی در ذهن هوادار نیست اما این توقع از استراماچونی نباید تنها توقع باشد یا نباید تبدیل به خواسته‌ای شود که عملکرد او را سراسر تحت تاثیر قرار دهد.

قهرمانی‌های پی‌درپی برانکو ایوانکوویچ در پرسپولیس، رقیبان پرسپولیس در لیگ برتر را شاید دچار این باور کرده که یک مربی باید پی در پی و معجزه‌گونه هر بار جام را به هوادار تقدیم کند و جام بعدی را نوید بدهد اما فوتبال عرصه کار و پیشرفت قدم به قدم است، نه عرصه موفقیت‌های آسان.

فوتبال ایران دچار تب مربی‌محوری شده. در پرسپولیس هم پس از برانکو، هوادار یک مربی می‌خواهد که مثل برانکو جام‌ها را درو کند و وقفه‌ای در موفقیت‌های پرسپولیس ایجاد نکند. این موج برای هر مربی ویرانگر است، چه برای آندره‌آ استراماچونی در استقلال و چه برای سرمربی جدید پرسپولیس.

همزمانی تغییرات فنی در استقلال با استراماچونی و توقع قهرمانی، پروژه سال جدید استقلال را سخت جلوه می‌دهد. قهرمانی در سال اول با مربی خارجی اتفاقی نیست که در فوتبال ایران بارها افتاده باشد و قهرمانی‌ها یا موفقیت‌های پی در پی اغلب در یک همکاری بلندمدت به دست آمده‌اند، مثل جام‌های استقلال با امیر قلعه‌نویی یا جام‌های پرسپولیس با برانکو ایوانکوویچ. استراماچونی به همین دلیل در نخستین کنفرانس خود مجبور به گفتن این جملات شده: «من قول بهتر شدن و تلاش مضاعف را می‌دهم، نه قول قهرمانی.»

او محکوم است یا مربی؟ او قرار است تحت فشار هوادار و رسانه هر هفته در جنگ برای جام باشد یا باید هفته به هفته در تیمش تغییر به وجود آورد و موفقیت را از دل اثرگذاری‌اش بیرون بکشد؟ این انتخاب با باشگاه استقلال است که در هر رفتار این باشگاه از همان روز معارفه تا روز آخر نمایش داده می‌شود و در سرنوشت این همکاری تاثیر کلیدی دارد.

منبع: ایران ورزشی- فرشاد کاس‌نژاد