ویلموتس توقعات را بالا برد

دوات آنلاین-«واقعاً سفیدها ایران هستند؟» این سوال را دیروز برای دقایق طولانی بسیاری از علاقه‌مندان به تیم‌ملی فوتبال از خودشان پرسیدند. تیم‌ملی ایران گرچه گل بدی را در نتیجه اشتباه دو بازیکن خط دفاعی دریافت کرد و علیرضا بیرانوند سه مهار خیره‌کننده داشت تا بازی با نتیجه مساوی 1-1 به پایان برسد اما عملکرد چشم‌نوازی داشت. پاس‌های کوتاه و سریع، اصرار برای ارائه بازی مالکانه، حمله‌ها و شوت‌های متعدد به دروازه حریف و تحت فشار قراردادن کره در خانه و نزد هواداران پرهیاهویش چیزی نبود که از چشم علاقه‌مندان به فوتبال دور بماند.

سال‌هاست که این سبک بازی را مقابل تیم‌های بزرگ از تیم‌ملی ایران ندیده بودیم. یادمان رفته بود می‌توانیم اینطور هم بازی کنیم. آن هم در خانه حریفی که کره‌جنوبی است. تیمی که در جام‌جهانی آلمان را از تورنمنت بیرون انداخت و در خط حمله بازیکنی داشت که همین چند هفته قبل در فینال لیگ قهرمانان اروپا بازی کرد و یکی از عوامل صعود تاتنهام در معتبرترین بازی باشگاهی دنیا بود.

 در کنار عوامل متعدد برای نمایش خوب ایران و رها شدن بازیکنان از زیر غل و زنجیر بازی کاملاً دفاعی، یک نکته را نباید فراموش کرد و آن هم «تلاشی فراتر از نفس، برای دیده شدن نزد سرمربی جدید است». چیزی مثل؛ «من را ببین آقای ویلموتس»! حتی بازیکنان قدیمی هم مثل کسی بازی می‌کنند که نخستین بازی ملی‌اش است. هیچکس نمی‌خواهد از اتوبوس هیجان‌انگیز تیم ملی ایران که سفر تازه‌ای را آغاز کرده، پیاده شود.

این اشتیاق و انرژی مضاعف معمولاً در بازی‌های نخست وجود دارد. هر بازیکنی می‌کوشد جایگاهش را حفظ کند. می‌داند «گارانتی» پیشین تمام شده است و باید از نو خودش را اثبات کند وگرنه بازیکنان تشنه و حریص ممکن است جایش را بگیرند. آنها می‌دانند که این ترکیب نهایی تیم‌ملی نیست و بازیکنان جدید قطعاً اضافه خواهند شد.

تیم ملی ایران با مربیگری کی‌روش در چند بازی حساس و حیثیتی، کره‌جنوبی را شکست داد تا آنها با نوعی خشم آشکار به این دیدار پا بگذارند اما هیچ دو مسابقه فوتبالی را نمی‌توان با هم مقایسه کرد. قیاس بازی دوستانه با رقابتی که پیروزی یا شکست در آن به معنای گرفتن بلیت صعود به جام‌جهانی یا باطل شدن آن بود، خطاست اما موافقان روز‌افزون ویلموتس می‌گویند همین بازیکنان حتی در دیدارهای دوستانه هم عجول، پرخطا و لرزان بودند.

آنها معتقدند در این مسابقه هم تیم‌ملی ایران به ویژه در خط دفاع چند بار مرتکب اشتباهات خطرناک شد، ولی وقتی شما با نفرات بیشتر حمله می‌کنید این امر اجتناب‌ناپذیر است. با این همه، گرفتار شدن به دام تحسین یکسره هم اشتباه کمی نیست.

مارک ویلموتس در دو بازی مقابل سوریه و کره‌جنوبی ضمن اینکه توقعات عمومی را از خود بالا برد، یک گام مهم دیگر هم برداشت؛ ایجاد وحدت میان دوقطبی پرهیاهو و خسارت‌بار هواداران برانکو- کی‌روش که کار دفاع از محبوب خود را تا سر حد «تقدیس» بالا برده بودند و دست به نفرت‌افزایی می‌زدند. حالا این تیم‌ملی است. تیم ملتی که هر وقت همدل می‌شوند، حتی اگر زخم بخورند،  شکست نمی‌خورند.

منبع: ایران ورزشی- احسان محمدی