پروین اعتصامی/ وقت سحر، به آینه‌ای گفت شانه‌ای

دوات آنلاین-شعر آئین آیینه را از پروین اعتصامی بخوانید:

وقت سحر، به آینه‌ای گفت شانه‌ای/ کاوخ! فلک چه کجرو و گیتی چه تند خوست

ما را زمانه رنجکش و تیره روز کرد/ خرم کسیکه همچو تواش طالعی نکوست

هرگز تو بار زحمت مردم نمیکشی/ ما شانه می‌کشیم بهر جا که تار موست

از تیرگی و پیچ و خم راههای ما/ در تاب و حلقه و سر هر زلف گفتگوست

با آنکه ما جفای بتان بیشتر بریم/ مشتاق روی تست هر آنکسی که خوبروست

گفتا هر آنکه عیب کسی در قفا شمرد/ هر چند دل فریبد و رو خوش کند عدوست

در پیش روی خلق بما جا دهند از انک/ ما را هر آنچه از بد و نیکست روبروست

خاری بطعنه گفت چه حاصل ز بو و رنگ/ خندید گل که هرچه مرا هست رنگ و بوست

چون شانه، عیب خلق مکن موبمو عیان/ در پشت سر نهند کسی را که عیبجوست

زانکس که نام خلق بگفتار زشت کشت/ دوری گزین که از همه بدنامتر هموست

ز انگشت آز، دامن تقوی سیه مکن/ این جامه چون درید، نه شایستهٔ رفوست

از مهر دوستان ریاکار خوشتر است/ دشنام دشمنی که چو آئینه راستگوست

آن کیمیا که میطلبی، یار یکدل است/ دردا که هیچگه نتوان یافت، آرزوست

پروین، نشان دوست درستی و راستی است/ هرگز نیازموده، کسی را مدار دوست