دوات آنلاین-غزل شماره 448 حافظ را بخوانید:

ای که در کوی خرابات مقامی داری/ جم وقت خودی ار دست به جامی داری

ای که با زلف و رخ یار گذاری شب و روز/ فرصتت باد که خوش صبحی و شامی داری

ای صبا سوختگان بر سر ره منتظرند/ گر از آن یار سفرکرده پیامی داری

خال سرسبز تو خوش دانه عیشیست ولی/ بر کنار چمنش وه که چه دامی داری

بوی جان از لب خندان قدح می‌شنوم/ بشنو ای خواجه اگر زان که مشامی داری

چون به هنگام وفا هیچ ثباتیت نبود/ می‌کنم شکر که بر جور دوامی داری

نام نیک ار طلبد از تو غریبی چه شود/ تویی امروز در این شهر که نامی داری

بس دعای سحرت مونس جان خواهد بود/ تو که چون حافظ شبخیز غلامی داری